Zo, zeven wedstrijden gespeeld, het is tijd om een tussenbalans op te maken. De eerste drie punten uit tegen Heerenveen bleek een pyrrusoverwinning te zijn: bijna van geen waarde. Met een elfde plaats en acht punten in de knip, lijkt er op het eerste gezicht helemaal niets aan de hand met onze eendrachtcombinatie. Als je echter de wedstrijden onder de loep neemt, kunnen we niet anders concluderen dat we de creativiteit missen van Lasse Schöne. Er zit geen gif in het elftal om met vechtlust dat gebrek aan creativiteit te compenseren. Het ziet er vaak uit alsof NEC het lijdend voorwerp in de wedstrijd is. Neem nou bijvoorbeeld de uitwedstrijd tegen VVV. Met gemak speelde NEC zeventig minuten de Venlonaren aan gort. Zonder ook maar een sprintje te hoeven trekken. Met Breuer die prima gebruik maakte van een doelman die niet durfde in het vijfmetergebied. En Platje die perfect en scherp afrondde met het hoofd. Toen VVV de aansluitingstreffer maakte, waarbij Nwofor zomaar vrij kon inkoppen, hadden de discipelen van Pastoor over moeten overschakelen op gogme, vechtlust en knokken voor elke meter.
Tja… en dan merk je dat NEC mentaal tekort komt. Het gogme is er niet. De onderlinge laksheid of nonchalance in het team doet denken aan de uitspraak van Johan Neeskens jaren geleden. Toen hij nog niet werd aangevallen door Zuid-Afrikaanse supporters en z’n ontslag na het dramatische verlies in Doetinchem tegen De Graafschap, 3-2 door een zwabberbal die Gentenaar verraste en bij ontevreden fans zorgde voor een lont in een kruitvat, nog niet z’n kerstmisontslag in Nijmegen teweeg had gebracht: ”Het lijken wel elf dooie mussen!”
Met het middenveld Sno-Koolwijk-Roorda moeten we op papier rijp zijn voor een nacompetitieplaats. Maar als die drie hun lengte niet gebruiken voor de tweede bal en allemaal in hetzelfde tempo spelen, spelen we met maar 8 man. Wie van de drie trekt er een keer een sprintje? Wie van de drie haalt een keer een vuile broek, een gele kaart? Wie van de drie neemt het voortouw en gooit zich vol overgave in de strijd? Ze spelen zo nonchalant en laks dat bij mij de broek ervan afzakt. Sno, ik hoop dat het goed gaat met zijn gezondheid na zijn onverwachte uitvallen in de Kuip, grossiert in foute passes. Thuis tegen Ajax was dat het inleidende kado voor de 0-1. En uit tegen VVV kwam een ontredderde laagvlieger daardoor tot eigen verbazing op gelijke hoogte. In de Koel had Roorda sowieso vlak voor rust moeten scoren. Maar de van Heerenveen overgekomen middenvelder – ik snap nu waarom hij in het Noorden op de bank terecht kwam – dacht dat doe ik wel even. Met binnenkantje rechts gaf hij de bal zoveel snelheid alsof hij een mol was die meedoet aan een oogtest. Die kans had met venijn ingeschoten moeten worden. Hij had de 0-2 op de voet en de definitieve beslissing in de wedstrijd, maar ja, ach, in de tweede helft komt het wel goed. Zoiets ging er waarschijnlijk door z’n hoofd. Drie ‘dooie mussen’ op het middenveld zijn de drie rotte appels die het gave fruit in de achterhoede en voorin te schande maken. Ik denk nog altijd dat Platje veel kan gaan betekenen voor NEC, maar hij krijgt geen ballen. Al helemaal niet vanaf de zijkanten. Als er dan eens een keer wel zo’n voorzet komt, zoals tegen VVV, is hij er als de kippen bij. En met succes! Met zijn zichtbare balen van de wissel in de slotfase van VVV-NEC, laat hij zien wél gogme te hebben. Net zoals Foor dat heeft en Rieks en de achterhoede, met uitzondering van Babos.
Onze geroutineerde doelman is nog altijd geen mentale gangmaker. Hij kan het team niet over een dood punt heen helpen. Onze Hongaar wordt alsmaar minder en deelt in de malaise van de drie appels. Dat bleek bij de eerste, tweede en derde goal van Ajax in ‘De Bloedkuul’, waar trouwens geen enkele ploeg meer van wakker ligt. En ook tegen FC Twente liet hij zich door Fer naar de slachtbank leiden. Als ik in het doel had gestaan, had ik de vernedering door Fer beantwoord met een vuistschamp over z’n kruin bij de eerste de beste voorzet waarbij Fer probeerde te koppen. Maar nee… geen venijn bij Babos. Hij keept het seizoen rustig uit, hoewel ik hoop dat Sinouh een keer voor vers keepersbloed gaat zorgen.
Intussen hebben we nog weinig spelvreugde kunnen waarnemen bij de eerste drie thuiswedstrijden van dit seizoen. Ajax en Twente deden mijn tenen krommen. Ik ben niet voortijdig weggegaan, maar heb mezelf daarvoor wel moeten vastbinden met mijn sjaal aan een stoel! Tegen Willem II heb ik mij verbaasd. De hele tweede helft geen schot op het doel. niet om aan te zien dat dwalende team. Niemand die iets durfde. Angst is een slechte leermeester en nonchalance zorgt voor saai spel. En als dan ook de balletjes breed, waar Jantje Peters goed in was, over enkele meters niet meer aankomen, tja…dan houdt alles op.
Het wordt tijd dat onze Pastoor de zaak op scherp gaat zetten. Laat iedereen maar eens opbiechten wat hij denkt te gaan doen aan het ontbreken van wedstrijdgogme. Haal de drie dooie mussen van het middenveld uit hun kooi en laat ze zich richten op het signaal dat ze moeten afgeven aan het team, zodat iedereen weer de lust krijgt om te gaan fladderen. Want met de huidige spelpatronen en de huidige beleving eindigen we nonchalant bovenaan het tweede rijtje. Zoveel kwaliteit hebben we wel. Maar steeds ruimschoots verliezen, omdat het elftal zich ogenschijnlijk makkelijk naar de slachtbank laat leiden, gaat gauw vervelen. Ajax en Twente thuis en Feyenoord uit. Die grote nederlagen moeten verdwijnen. Maak het die ploegen maar lastig op de manier waarop FC Utrecht van PSV wist te winnen. Door de nonchalante speelwijze kan je ook al niet meer genieten van een vroege voorsprong, zoals in de bekerwedstrijd tegen Feyenoord. Op de tribunes gelooft niemand meer dat deze ploeg zo’n meevaller over de streep weet te trekken. Ik had liever wat positievers geschreven, maar ik kan het niet uit m’n strot krijgen na vier keer pijn op het netvlies te hebben gekregen van een elftal dat met de handrem aangetrokken speelt.
Afgelopen zaterdag bracht mijn vrouw de AD voetbalgids mee. Gekocht tijdens het boodschappen doen. Bij elke club staan zogenaamde ‘trivia’. Als ik die van NEC zie, springen met het huidige voetbal, de tranen in m’n ogen. Wat een mooie resultaten staan daarbij, bereikt met inzet en eendracht. Met de wil om te slagen, de wil om te winnen en het vizier op knokken voor elke meter. Ik lees ze vluchtig door en pak er drie uit: NEC is de enige club in Nederland die als Eerste Divisionist in de Europa Cup uitkwam!, Patrick Pothuizen is recordhouder in de eredivisie met 84 gele kaarten, waarvan hij er 58 namens NEC ontving! En In 2002-2003 behaalde NEC de hoogste eindklassering uit de clubhistorie: Vijfde! Die laatste prestatie kwam er doordat Neeskens elf dooie mussen zangles gaf. Wie gaat dat nu doen? Pastoor… we houden je niet tegen. Tot nu heb jij zelf vaak het hoogste lied gezongen, geef die kwaliteit maar door aan de spelers! En oh ja….ga eens gebruik maken van Ten Voorde op een manier dat hij merkt dat je hem vertrouwen geeft!
Maarten Omvlee