Het affiche van vanavond beloofde een heus degradatieduel, en daarin werden we niet teleurgesteld. In het koude Friesland startte NEC in een ouderwetse afbraakopstelling tegen Cambuur; Pálsson verving de zieke Van Eijden in het centrum van de verdediging naast de van een blessure teruggekeerde Haitz; op het middenveld werd tegen het altijd gevaarlijke Cambuur een ware verdedigingsmuur opgetrokken door Anton Janssen, met Mulder voor het eerst naast Koolwijk en Conboy; en voorin werd topscorer Higdon gepasseerd ten faveure van Alireza, terwijl Rieks en Jantscher onze aanvalslinie completeerden.
Hoogvlieger Cambuur, vorig jaar gepromoveerd uit de Jupiler League en nu een indrukwekkende 16e plek bezettend in de Eredivisie met een schier onoverbrugbare drie punten voorsprong op ons eigen NEC, had vanzelfsprekend het leeuwendeel van het balbezit in de eerste helft. NEC deed wat van een rode lantaarndrager verwacht mag worden, en deed dit met verve: slap voetballen en nooit meer dan vijf passes aaneen rijgen. Ondanks een listige vrije trap van Jantscher en een inzet(je) van Koolwijk, was het vooral Cambuur dat het spel maakte en de kansen creëerde. Na een klein half uur spelen haalde Pálsson nog met het hoofd de bal ternauwernood van de lijn, maar vijf minuten later verdween de bal uit een hoekschop via het hoofd van El Makrini alsnog in het doel van Kalle. Waar het wachten was op de 2-0, daar deed NEC evenwel zowaar iets terug. Binnen drie minuten na de 1-0 kopte Conboy de 1-1 binnen uit een voorzet van Koolwijk. Dit was ook de ruststand.
We nemen aan dat in de kleedkamer van NEC tijdens de rust een ware donderpreek van Anton gevolgd heeft, want de tweede helft schoot NEC uit de startblokken modderde NEC lustig verder. Cambuur leek echter ietwat vertwijfeld door haar eigen dominantie in de eerste helft en had moeite om de draad van de eerste helft weer op te pakken, waardoor NEC iets meer balbezit kreeg. En weer weggaf. En weer terugkreeg. En weer weggaf. Na zo’n 15 minuten pijnlijk voetbal, vooral voor de ogen, kon blijkbaar ook Anton het niet meer aanzien en bracht Higd Foor in voor Rie Conboy. NEC werd hierdoor nog meer in de gelegenheid gesteld om over het hele veld balverlies te lijden. En dit deden ze dan ook vol overgave. Na nog wat kansen over en nauwelijks weer, was NEC’s volgende troef Hemlein voor Rieks. Cambuur was duidelijk onder de indruk van dit wisselgeweld, want het duurde zowaar tot een kleine twintig minuten voor tijd dat Ritzmaier het gerommel en gepruts bij NEC afstrafte. De manier waarop was de wedstrijd meer dan waardig: van flinke afstand en onderweg nog van richting veranderd, zeilde de bal op schlemielige wijze langs Johnsson.
Higdon mocht in het laatste kwartier ook nog even opdraven, maar wist er verder ook geen kaas meer van te maken. Met een 2-1 nederlaag druipt NEC dus terug af naar Nijmegen, zo mogelijk nog dieper weggeduwd in de degradatiezone dan ooit. Na de wanvertoning tegen Ajax en de ruggegraatloze ploetervertoning van vandaag, rijst de vraag nu toch echt zeer nadrukkelijk hoe het nu verder moet met deze puinhoop. Het zal toch niet lang meer duren voordat de vraag ‘of’ we gaan degraderen gaat veranderen in ‘wanneer’ we gaan degraderen. Met een instelling en spelopvatting als vandaag is het al een klein wonder als we überhaupt de kerstborrel halen. #ikwitutokniemeer