In juli voorspelden we het al: augustus wordt de raarste maand van het seizoen. Maar dat het zó gek zou worden. NEC heeft in augustus een keiharde metamorfose ondergaan. Een reconstructie.
1-4, 0-5, 1-5
Twee thuiswedstrijden tegen FC Groningen en PEC Zwolle hebben jarenlang 4 tot 6 punten opgeleverd. Ondanks dat NEC volledig was geherstructureerd, was dit – in ieder geval in Nijmegen – ook dit keer de verwachting. Maar dit jaar was het anders: NEC stond op welgeteld nul punten. Zuur, maar vooral zorgwekkend. De ruime nederlagen waren volledig terecht. Behalve de schande heerste er zorgen: het was kansloos, er speelde een dolend elftal. De voorhoede was met van alles bezig behalve met aanvallen, de verdediging was met van alles bezig behalve met verdedigen en het middenveld liep de longen uit het lijf maar was tegelijk nergens. Na 180 minuten voetbal was het crisis.
Van Alex naar Anton
Wie had de schuld van deze crisis? Alles en iedereen van NEC werd gedwongen naar zichzelf te kijken. Het erge was: op allerlei fronten beviel het allerminst. Er werden grote vraagtekens gezet bij het aan- en verkoopbeleid, bij de geldsituatie en de structuur van de club. En dit is niet eens een volledige lijst. De conclusie was even simpel als deprimerend: NEC heeft geen perspectief, we moeten de gifbeker tot de laatste druppel leegdrinken. En iets met roeien en riemen.
Dat bleek niet acceptabel. Er moest wat gebeuren. Allereerst moest de zondebok gezocht en geofferd worden. Dat was natuurlijk de trainer: exit Pastoor. Daarmee ontstond direct een mogelijkheid om een precair probleem op te lossen: het gebrek aan identiteit. NEC bestaat bijna volledig uit buitenlandse (paniek)aankopen die geen binding met NEC hebben. Alleen Van Eijden, Foor en – vooruit – Koolwijk zijn cultuurdragers. De gekozen verandering was even mooi als nodig: de identiteit van NEC is voor een appel en een ei bij elkaar gescharreld en zit nu langs de lijn: welkom terug Anton en Jacky! Dat beide heren relatief onervaren zijn, lieten we buiten beschouwing. Belangrijker was: er was weer hoop en 2 puntjes werden bijgeschreven.
Toch wisten we allemaal dat een trainerswissel de problemen niet zal oplossen. Er moest méér gebeuren.
Marc€l
Geen geld? Dat bleek dus relatief: wanneer de nood het hoogst is, is de redding nabij. Ineens was er geld, en hoe. Alex mocht geen geld uitgeven, Anton ook niet, de investeerders wel. Uit het niets werden liefst drie (!) internationals (!) gehaald. Een geweldige actie, maar veel meer een radicale noodgreep.
En nu?
De trainerswissel en de euro’s van Boekhoorn kunnen niet verbloemen dat NEC een levensgroot probleem heeft. NEC wordt volledig gerund door de filantropie van een paar rijke NEC-supporters. Zonder hen heeft NEC geen bestaansrecht. Laat dit maar eens even op je inwerken, beste lezer
In het verlengde ligt deze vraag (irritant, maar relevant): is één héle rijke Georgiër beter dan een ook-wel-aardig-rijk mannenclubje uit de regio? De overeenkomsten zijn cruciaal: geld, handel en opportunisme geven de doorslag. Visie of clubidentiteit dreigen middeleeuwse begrippen te worden. En: wie bepaalt de opstelling nou echt, de trainer of de investeerders?
Niemand (ik ook niet) die er nu om maalt. De selectie lijkt nu op peil en wordt begeleid door mannen die uit rood-zwart-groen hardhout zijn gesneden. De gifbeker is weg. We kunnen weer vooruit. Voor één seizoen. Maar zo’n maand als augustus 2013: nooit, nooit meer! #evenbijkomen