De ouderen onder ons herinneren zich ongetwijfeld nog die trotse eerste schreden op Europees terrein begin jaren ’80, als Eerste Divisie ploegje zowaar zelfs. Voor mijn generatie kwam die ervaring echter net iets te vroeg. Wij moesten maar liefst twintig jaar wachten op onze Europese vuurdoop. Twintig jaar waarin we vooral gewend raakten aan degradatie- of Eerste Divisie voetbal. Twintig jaar waarin de termen ‘Europees voetbal’ en ‘NEC’ bij de meeste fans niet eens in dezelfde zin – of wat dat aangaat, dezelfde paragraaf – terecht kwamen.
Toch gebeurde het schier onmogelijke op 29 mei 2003, vandaag exact tien jaar geleden, op een donderdagmiddag in Waalwijk. Die middag trad NEC om 16.30u aan tegen RKC, dat een zeer succesvol seizoen kende onder Martin Jol en op dat moment vol in de strijd was om Europees voetbal. In die dagen voor de play-offs was plek 5 een zeer begeerde plek, want het was de laagste klassering die nog recht gaf op UEFA cup voetbal. Bij een goed resultaat tegen RKC had NEC in theorie uitzicht op die vijfde plek, maar realistisch gezien hield bijna niemand bij NEC rekening met een dergelijke stunt. RKC was namelijk dat seizoen een van de grote revelaties en speelde prima voetbal, terwijl NEC onder Johan Neeskens vooral zwaar leunde op haar defensie. De grote uitblinker dat seizoen was dan ook niet onverwacht doelman Dennis Gentenaar, die tot op dat moment zijn doel al zeventien keer schoon gehouden had. Daarnaast was spits Frank Demouge ook nog eens geschorst.
Bovendien was NEC nog nooit hoger geëindigd dan plaats 7 op de ranglijst en een top-6 klassering werd op voorhand al door iedereen als kansloos afgedaan, laat staan een vijfde plaats. Sterker nog, zelfs bij winst op RKC was een 5e plek niet zeker, want Roda JC stond op dat moment 4e en ook NAC zat nog voor ons in de pikorde. Realistisch gezien leek een zesde plek als eindklassering de best haalbare uitkomst voor ons. Daarmee zou NEC immers ook nog Europees voetbal kunnen verdienen indien Feyenoord de bekerfinale zou winnen van Utrecht.
Des de groter was dan ook de consternatie toen, in de allerlaatste minuut van de officiële speeltijd, invaller Jarda Simr (in de 70e minuut in het veld gekomen voor Patrick Ax) uit een counter de 0-1 binnen gleed. Een doelpunt geheel tegen de verhoudingen in, aangezien RKC de hele wedstrijd de bovenliggende partij was geweest, maar wie in Nijmegen maalde daarom? Want omdat Roda JC op datzelfde moment met 3-1 onderuit ging tegen Feyenoord, hadden wij plotsklaps die fabelachtige, ongekende plek 5 te pakken! En daarmee tevens voor het eerst in twintig jaar weer een UEFA cup ticket, geheel op eigen kracht. Het is het soort haast ongeloofwaardig perfecte samenspel van factoren dat je normaliter alleen in jongensboeken terugvindt. Een enorme vreugde-uitspatting onder de NEC-supporters en een heuse veldinvasie waren dan ook het gevolg.
Dit waren de helden die ons het eerste Europese avontuur in twintig jaar tijd, en het tweede ooit voor onze club, bezorgden:
Dennis Gentenaar; Jeffrey Leiwakabessy, Danny Hesp, Rob Wielaert, Peter Wisgerhof; Mike Zonneveld, Youssouf Hersi, Dejan Govedarica, Resit Schuurman; Dennis de Nooijer (in de 84e minuut vervangen door Zico Tumba) en Patrick Ax, die in de 70e minuut werd vervangen door matchwinnaar Jarda Simr.
Het Europese vervolg stond helaas niet in verhouding tot wat we in 2008 mochten beleven. Bij velen zal de nare nasmaak van de tweestrijd met Wisla Krakow nog vers in de mond hangen. Maar dat is wellicht voer voor een andere HUZDN. Feit blijft dat 2002-2003 het enige seizoen in de historie van NEC is geweest waarin we geheel op eigen kracht (dus zonder sluipweggetjes als de play-offs of de KNVB beker) Europees voetbal binnensleepten, met een fraaie en nooit geëvenaarde vijfde plaats. En die schoen van Simr waarmee hij NEC Europa in schoot? Die schoen is nu het trotse middelpunt van de NEC-verzameling van een van onze oud-DTH’ers.
En voor degenen die graag nagenieten in beeld en geluid: