Het was ongeveer in augustus 2005 dat ik voor het eerst kennis maakte met Remco. We waren directe collega’s en samen werkten we voor Maison van de Boer. Bijna dagelijks waren we op onze thuishaven het Goffertstadion. Ik weet nog dat Remco een manusje van alles was, hij liep in de bediening in de Brasserie,maar net zo makkelijk nam hij wat werk uit handen van Peter en Manfred, de koks. Tosti voor Potje, friet schnitzel voor Daan en Wim, hij verzorgde het allemaal. En iedereen in de Brasserie kende Remco, hij was ook altijd in voor een geintje. En geloof maar niet dat de selectiespelers ongeduldig moesten doen tegen Remco,hij zette ze net zo makkelijk op hun nummer. Vooral als er verloren was, dan zei hij “Doen jullie maar eens wat beter je best in het weekend in plaats van mij op te jagen.” Wat ik ook nog goed weet is dat Remco altijd wat extra regelde als jongens als Muslu of Boutahar aan de ramadan deden. Even snel iets maken voor de jongens achter de schermen, dat was Remco ten voeten uit. Hard werken en klaar staan voor iedereen. Op wedstrijddagen regelde Remco ontzettend veel, van loges aansturen tot diners lopen, een fustje wisselen voor Truus in het spelershome, het was bij Remco altijd in goede handen. De jongens en meiden van horecauitzendbureau JMW waren zijn helden. Jarvie, Kim, Thierry, Stijn, Joost en de anderen. Het maakte hem niet uit, hij kon met ze lezen en schrijven en zij gingen voor hem door het vuur. En als het dan etenstijd was, stond er onder leiding van Remco weer een heerlijk buffet te wachten voor al het personeel. Ook was hij vaak te vinden in de gracht van het stadion, om te helpen bij Monique, Petra en Wilma van de stadioncatering, maar ook om even gezellig te babbelen. Wat een mooie tijd was dat! Bekend waren ook de gezellige naborrels op wedstrijddagen of na grote partijen. En op het eind was het dan altijd Remco die iedereen bij elkaar trok om de boel netjes achter te laten. In juni 2006 ben ik getrouwd en Remco en mijn andere collega’s waren daar ook bij. Vlak daarna scheidden onze wegen, ieder ging zijn eigen weg in het horecavak. Later hoorde ik dat Remco weer terug was, in dienst bij NEC horeca. Ik sprak Remco daarna vooral nog als supporter en Trouwe Hond bij gelegenheden bij NEC. Op supportersavonden, met Sinterklaas of voor uitwedstrijden in de brasserie; altijd had Remco een woordje en een lekkere bak koffie voor me klaar. Tot plots dat vreselijke bericht kwam. Dat kan niet waar zijn, Remco?. Hier zijn geen woorden voor! Remco jongen, NEC gaat
een supporter en wereldgozer missen! De leegte blijft achter, rust zacht kerel! En voor zijn familie, vrienden, bekenden en mensen van NEC: heel veel sterkte gewenst!
Maurice, ook namens de andere Trouwe Honden