Na een week rust in competitieverband, trad NEC vandaag aan tegen Heracles om voor de zoveelste keer te proberen de eerste driepunter in ruim een half jaar te behalen. Leiwa mocht, na zijn terugkeer op het oude nest eerder deze week, meteen in de basis starten. Doordat Koolwijk nog altijd kwakkelt met zijn knie, moest Conboy het vandaag proberen op het middenveld, wellicht met de intentie om extra verdedigende ‘zekerheid’ in te bouwen. Voorin kreeg Rieks de voorkeur boven Foor.
NEC kon zich geen betere start wensen. Al binnen twee minuten stonden we ineens op voorsprong door een kopbal van Rens van Eijden, na een fraaie assist van Jantscher. Twee minuten later pakte Hemlein met een onbesuisde actie een gele kaart. Die gele kaart zou ons nog flink gaan opbreken, want na een redelijk gelijk opgaand eerste half uur flikte Hemlein het om opnieuw veel te grof in te komen. Op een plek waar dit totaal niet nodig was, pakte Hemlein zijn tweede geel en dus rood. Bizar genoeg dacht Hemlein nog luidkeels te moeten protesteren om zijn oliedomme schorsing ook, en hij moest bij het rustsignaal zelfs door Pálsson weggehouden worden van de scheids.
Desondanks koesterde NEC bij rust nog altijd de 0-1 voorsprong, omdat Heracles totaal geen vuist kon maken voorin. Ook in de tweede helft wist Heracles lange tijd nauwelijks enige uitgespeelde kans te creëren, terwijl NEC hard werkend de voorspong verdedigde met alle middelen die het tot haar beschikking had. Heracles werd vroeg vastgezet en NEC belette de Almeloërs effectief om in het spel te komen. Het resulteerde helaas wel in een onaantrekkelijke, slaapverwekkende pot voetbal die door Braamhaar bovendien aardig kapot gefloten werd, iets wat NEC in dit geval zeker niet slecht uitkwam.
Toch lukte het onze ploeg uiteindelijk wéér niet om de volle buit over de finish te trekken. Drie minuten voor tijd was het invaller Streutker die de bal in de korte hoek schoof uit een klutssituatie. Ondanks twee late kansjes voor Alireza, die sterk inviel voor Jantscher, bleef het bij de 1-1 en heeft, ondanks het punt, de frustratie weer de overhand bij iedereen die NEC een warm hart toedraagt. Het is het bekende lot van de rode lantaarndrager, maar dat maakt het gevoel van moedeloosheid geen steek minder. Volgende week tegen Heerenveen dan maar…?