NEC leek de afgelopen weken volledig opgebloeid. Met drie winstpartijen op rij leek de ploeg te blaken van het zelfvertrouwen. NEC heeft echter al tijden het stigma dat tegen de ‘kleine’ ploegen, als zelf het spel moet worden gemaakt, men niet thuis geeft. Tegen het bezoekende VVV leek het vandaag de uitgelezen kans om het ongelijk van deze stelling te bewijzen. Helaas blijkt de stelling nog altijd prima stand te houden; NEC verloor op genante wijze en met een beetje hulp van een flinke arbitrale dwaling met 1-2.
Het begon allemaal nog prima. Al binnen zes minuten stond de 1-0 op het bord, na een droge poeier van Nick van der Velden, en dachten we ons op te kunnen maken voor een mooie vrijdagavondpot. Het zou echter allemaal heel anders verlopen. Vijf minuten later was het namelijk alweer gelijk. Nwofor klopte Breuer op snelheid en schoof de bal langs Babos in de verre hoek.
Waar alle ingredienten voor een open, doelpuntrijke wedstrijd aanwezig waren, daar zakte de wedstrijd vervolgens als een plumpudding in elkaar. NEC toonde weer eens kraakhelder aan waarom het volgens de overlevering niet kan presteren tegen de kleine broeders. Met Foor in plaats van de geschorste Palsson hoopte Pastoor ongetwijfeld op een creativiteitsinjectie. In werkelijkheid was een volledige tweesplitsing binnen het team een feit: de ene helft van de ploeg wilde verdedigen en rustig bouwen, de andere helft wilde alleen maar aanvallen. Gevolg: NEC verloor de slag op het middenveld volledig, er was geen aansluiting tussen de linies en de passing was als vanouds weer bedroevend. Een zweem van paniekvoetbal sloop in de ploeg, terwijl daar tegen het uiterst zwakke VVV totaal geen reden toe was.
In deze povere omstandigheden was de rust een welkome verademing. NEC ging in de tweede helft echter gewoon op dezelfde gemakzuchtige voet verder en wist zich zichtbaar geen raad met zichzelf. Ook Pastoor had er na een klein uur voetballen eindelijk schoon genoeg van en haalde Platje en Foor naar de kant voor Boymans en George. Met de twee verse krachten leek NEC weer op te leven. De ploeg zette aan en leek de rust terug te vinden.
Maar juist toen we voorzichtig weer konden gaan denken aan een overwinning, strooide scheidsrechter Sanders roet in het eten. Na een stevige tackle op de bal van Will, waar menig arbiter nog niet eens geel voor zou geven, trok Sanders pontificaal de rode kaart tevoorschijn. Een ronduit belachelijke beslissing. NEC bleef in het restant van de wedstrijd wel jagen op de overwinning, maar het geloof ontbrak en VVV kreeg de betere kansen. Tot twee keer toe bracht de paal redding voor NEC, maar tussendoor had VVV in de 72e minuut al brutaal de leiding genomen via een afstandsschot van Linssen.
Het zou 1-2 blijven en na een lange ongeslagen thuisreeks is de eerste thuisnederlaag van 2013 een feit. NEC staat dus na een paar mooie weken weer met beide benen op de grond, en kan met enige vrees tegemoet zien naar volgende week, wanneer we op bezoek gaan bij een andere laagvlieger: Willem II. Dat zal dus ook wel weer verliezen worden…