NEC heeft zich vanmiddag eindelijk van haar beste kant laten zien, en dat was geen moment te vroeg. De concurrentie puntensprokkelt zich immers langzaam weg uit het zicht van onze rode lantaarn. Een overwinning vandaag was dan ook een must om de aansluiting te behouden. Op voorhand geen sinecure: tegenstander AZ heeft dit seizoen onder Dick Advocaat immers nog geen wedstrijd verloren. Het was dan ook hopen op wat vermoeidheid bij de Alkmaarders na hun midweekse Europa League duel in combinatie met een goede dag aan onze zijde. Gelukkig kregen we beiden: NEC won meer dan verdiend met 3-2, al was het tot aan de slotseconde van de extra tijd een ware billenknijper.
Pálsson startte wederom in het centrum van de verdediging, naast de van ziekte terugkerende Van Eijden. Op het middenveld waren Koolwijk en Mulder de beoogde ankerpunten, terwijl Rieks de meest vooruitgeschoven speler achter Higdon was. Conboy op linksbuiten en Jahanbaksh op rechts completeerden de opstelling.
NEC trok vanaf het fluitsignaal meteen vol ten aanval. Vooral Alireza Jahanbaksh zorgde voor dreiging. Al binnen 10 minuten tekende hij de eerste grote kans voor NEC aan. In de 16e minuut combineerde hij fraai met de opgekomen Vermijl, die hard binnenschoot voor de op dat moment verdiende 1-0 voorsprong. Lang duurde de euforie echter niet. Achterin schutterde NEC meermalen opzichtig en AZ mocht diverse keren op kinderlijk eenvoudige wijze door onze verdediging heenlopen. Een van richting veranderde ketser op de lat van Beerens was blijkbaar niet genoeg waarschuwing; in de 25e minuut schoot de ex-NEC’er alsnog de 1-1 binnen. In het restant van de eerste helft knokte NEC zich langzaam weer onder de toegenomen AZ-druk uit, al bleef de verdediging zeer wankel ogen en was het meermalen keeper Kalle Johnsson die ons overeind hield in deze fase. Aan de overzijde was vooral de tandem Higdon-Jahanbanksh een genot om naar te kijken, met een listige Rieks daar verdienstelijk achter.
In de tweede helft pakte NEC het voetbal van de eerste twintig minuten weer op. De ploeg was fel en jaagde de bal over het hele veld af. Deze gedurfde en aanvallende speelwijze leidde in de 53e minuut tot de dik verdiende 2-1. Alireza kopte de bal uit een hoekschop via de binnenkant van de paal fraai binnen. NEC putte zichtbaar hoop en energie uit deze nieuwe voorsprong en begon eindelijk te laten zien waar deze ploeg toe in staat is. Langere periodes van balbezit werden verwerkt tot heuze doelpogingen. In de 72e minuut leidde dit veldoverwicht ook tot de 3-1. Onze Iraanse uitblinker reageerde alert op een prima doorkopbal van Higdon en schoot in een keer de bal onhoudbaar over Esteban heen in het AZ-doel.
Waar een 4-1 zeker realistisch leek, daar maakte AZ de wedstrijd toch weer spannend. Invaller Berghuis kreeg een zee van vrijheid op links om uit te halen en schoot in de 81e minuut AZ op 3-2. Een algeheel “Het zal toch niet weer?” gevoel maakte zich meester van de supporters, al bleef heel Nijmegen collectief en luidkeels achter de ploeg staan. Met vier minuten extra speeltijd was de spanning op de tribunes en in het veld met een bot mes te snijden. Maar ondanks dat een vermoeid NEC zich in de eindfase flink terug liet dringen en AZ enkele grote kansen kreeg op de gelijkmaker, hielden we stand tot het fluitsignaal.
Een fraaie en broodnodige overwinning dus voor onze club. En meer nog dan de drie kostbare punten, geeft de instelling en de strijdlust van vandaag hoop op de toekomst. Stuk voor stuk renden en vochten onze spelers zich deze middag het snot voor de ogen en lieten eindelijk zien dat, als we durven te voetballen, er echt wel muziek zit in deze selectie. Het is nu zaak dat we deze over-mijn-lijk mentaliteit en vechtlust de komende maanden vast weten te houden, want het voetbal van vandaag smaakt naar meer. Come on NEC!