Vandaag een mooi persoonlijk stuk van supporter Jeffrey over de emoties van gisteren en vandaag. Een beschrijving van gevoelens die door velen van ons gedeeld zullen worden.
In vak 080 til ik wat aangeslagen jongens omhoog en geef ze een schouderklopje. Ze zijn terecht aangeslagen door de late goal van Heracles. Ik heb het met ze te doen. Ze eten NEC, ze drinken NEC en ze ademen NEC. Ze zijn een stuk jonger dan ik ben maar ik herken mezelf in ze. NEC is hun leven en alles draait maar om 1 ding en dat is hun wekelijkse bezoek aan de heilige Goffert en of een uitwedstrijd van hun NEC. Zo zijn er vele mannen en vrouwen in de Goffert. Sommige hebben tatoeages van NEC en anderen hebben een rood, groen en zwarte dakpan aan hun huis hangen. Er zijn ook zogenaamde Bobo’s die een echt rood, groen en zwart hart hebben. Van Delft schijnt gisteren kapot gezeten te hebben maar ook Jac Bongers had er de pé in. Supporters komen uit alle geledingen en dat maakt een club als NEC zo mooi.
Gisteren na de wedstrijd besluit ik samen met mijn maatje richting het voorplein te gaan. Waarom? Ik heb geen idee. Wil ik mijn verdriet delen? Wil ik Edo Ophof op zijn flikker geven en/of begrijp ik de wissels van Anton niet? Ik weet het niet. Wat ik meemaak op het voorplein is erg pijnlijk en mooi tegelijk. Volwassen manen met tranen in hun ogen weten niet waar ze het zoeken moeten. De ene kijkt strak voor zich uit en de ander probeert zijn tranen te verbergen. Zelf krijg ik ook een brok in mijn keel. Mijn club gaat naar de klote en ik zoek naar een reden. Piet K. vertelt mij dat hij dit al verwacht had en aan het begin van het seizoen al wist. Ach achteraf praten is altijd makkelijk. Iedereen schijnt te weten waar het aan ligt. Zo zijn er te veel buitenlanders, zijn het het Boekhoorn en het Van Delft kamp, kunnen de spelers niet met elkaar door één deur, er is kwaliteit te kort enz, enz.. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.
Na lang wachten komen Leiwa, Dennis en Anton naar buiten. Ik vraag me af of dit uit eigen beweging is gebeurd of dat ze naar buiten zijn geduwd zo van “gaan jullie maar even de menigte afkoelen”. Het siert deze mannen, ze slikken het dan ook maar allemaal. De emoties van supporters lopen weer hoog op. Deze supporters moeten hun emoties ook kwijt denk ik bij mezelf. Zal het helpen? Ik weet het niet. Ik denk het niet. Intussen wordt er boven in de Gaanderij een feestje gebouwd. Ik en velen met mij ergeren zich groen en geel aan dit feestgeruis. Het is ladiesnight. Ik denk bij mezelf dat vele ladies de emotie van een voetbalsupporter niet begrijpen.
Ondertussen wil ik naar huis, Ik heb mijn vrouw al geappt “Schat laat me maar even met rust. Ik ben er kapot van.” Gelukkig heeft ze hier alle begrip voor. Thuis in bed merk ik dat ik emotioneel leeg ben maar niet kan slapen. Ik heb mij neergelegd bij degradatie en dat terwijl het nog niet eens zeker is. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Blijven de investeerders ook in de Eerste divisie NEC steunen? Waarom zegt Boekhoorn niet een keer “En nu is het over!”? Hoe leeg zal de Goffert volgend jaar zijn? Kan NEC echt ophouden te bestaan? Hoeveel zal de seizoenskaart volgend jaar gaan kosten? En hoe zal het uitbeleid van de clubs in de Eerste divisie zijn?
Ik val half in slaap maar word continue wakker. Het is mijn uitslaapdag maar daar komt weinig van. Ik ben de hele dag al met mijn NEC bezig. Wat Roda vandaag doet zal ik vanavond wel horen. Ik denk terug aan de nacompetities die ik al mee heb gemaakt. Mooie tijden, maar tijden veranderen en mocht je de nacompetitie halen zal het spannend zijn, maar voor de rest zal het nooit zijn zoals vroeger. NEC is namelijk gegroeid tot een stabiele middenmoter die de weg kwijt is geraakt door verkeerde keuzes.
NEC ik hou van je en mijn liefde voor jou zal nooit over gaan.