Vandaag was de aanvang van de tweede helft van de competitie. Een tweede helft die voor NEC cruciaal wordt voor lijfsbehoud. Waar de ouderen onder ons zich de vele nacompetities en jojo-acties van de jaren ’80 en ’90 nog goed kunnen herinneren, soms wellicht zelfs met een lichte nostalgie, daar is de huidige horrorfilm voor veel jongere fans ongetwijfeld een onwelkome openbaring. Slechts in 2007-2008 hebben we gedurende de laatste twee decennia nog echt even moeten zweten, en zelfs toen hing het zwaard van Damocles in januari niet zo prominent boven ons hoofd.
Een relatief succesvol trainingskamp (want toch twee aardige resultaten tegen Duitse middenmoters) schiep wat hoop, maar het uitblijven van echte versterkingen was toch een domper. Waar gerekend werd op een versterking van onze kwakkele verdediging, daar kwam NEC tot dusverre slechts op de proppen met twee onaansprekende huurlingen: spits Castillion, die het bij RKC en Heracles eerder niet had kunnen maken, en piepjonge linksbenige Jong Ajax verdediger Gravenberch.
Vandaag tegen degradatieconcurrent ADO zou het dus toch echt met dezelfde groep als voor de winterstop moeten gebeuren. Het duel was op papier in elk geval een ouderwetse zes-punten kraker. Bij winst zou NEC boven ADO kruipen en eindelijk die gruwelijke laatste plek verlaten, bij verlies zou het gat met de nummer 17 zo maar een ravijn kunnen worden waar de Great Canyon een dalletje bij is.
NEC startte weer eens met Haitz in de basis. Conboy kreeg om onduidelijke redenen op linksback de voorkeur boven Leiwakabessy. Op het middenveld verving Stefanik de geblesseerde Pálsson, en voorin flankeerden Jantscher en Hemlein de van een schorsing teruggekeerde Higdon.
De spelers leken zich goed te beseffen wat er op het spel stond. Anton Janssen mag dan relatief onervaren zijn als hoofdcoach, over de afgelopen maanden heeft hij in ieder geval strijdlust en felheid terug weten te brengen in de ploeg. NEC stoorde vroeg en zette druk vooruit. Al na een minuut of vijf leken we de score te openen, nadat Van Eijden fraai binnenkopte uit een vrije trap. Als je onderin staat lijkt het echter alsof alles zich ineens tegen je keert, een voetbalwet die de volgende twintig minuten duidelijk geïllustreerd werd. Scheidsrechter Makkelie oordeelde dat er sprake was van buitenspel. Tien minuten later zat het NEC opnieuw niet mee. Rieks werd neergehaald in de zestien door de ADO keeper, maar NEC hield er niet meer dan een corner aan over. Even later kreeg NEC dan toch een penalty, al was het ditmaal juist discutabel, omdat Vermijl net buiten de zestien werd aangetikt. Met Higdon’s faal in het achterhoofd was het ditmaal Koolwijk die mocht aanleggen. U raadt het al: ook Koolwijk faalde jammerlijk vanaf de penaltystip.
Op het moment dat je als NEC supporter alweer begint te wanhopen dat het “typisch zo’n dag” ging worden, viel dan toch eindelijk het verlossende doelpunt. Rieks werd neergehaald op een goede twintig meter van het ADO doel. Conboy legde aan en krulde de bal fraai laag in de hoek voor de 1-0. Lang zou het helaas niet 1-0 blijven. Bij de eerstvolgende ADO uitbraak maakte Vermijl blijkbaar een overtreding in het strafschopgebied en was het deze keer ADO die een penalty kreeg. Holla liet zien hoe je op een correcte manier een penalty moet nemen en bracht ADO terug op 1-1. Vermijl kreeg echter direct zijn eerherstel. Hij zette zelf een aanval op over rechts, kreeg de bal retour uit een een-tweetje met Stefanik, en schoot via de binnenkant paal prima binnen voor de 2-1. Op slag van rust maakte Johnsson nog een cruciale redding, nadat Van Duinen op simpele wijze vrije doortocht had verkregen op het NEC doel.
Het eerste noemenswaardige moment in de tweede helft volgde na twintig minuten, toen de ADO keeper slechts ternauwernood redding kon brengen op een kopbal van Higdon. Van Eijden wist even later wel met het hoofd het net te vinden. Hij kopte met een schitterende boog over alles en iedereen binnen uit een voorzet van Koolwijk voor de 3-1. Met nog een kwartier te gaan leek ook de 4-1 in de maak, maar een leuke aanvalsopzet langs de achterlijn doofde in het hart van de ADO defensie. Op de valreep gaf Castillion, die de laatste vijf minuten in het veld was gekomen voor Higdon, ook nog even bijna zijn visitekaartje af. Zijn schot, na een fraaie voorzet van Hemlein, vond echter de keeper op haar pad.
NEC verlaat dus op de eerste speeldag van 2014 eindelijk die vermaledijde laatste plaats. Afhankelijk van de wedstrijd later vandaag tussen Cambuur en Go Ahead zouden we aan het eind van de dag zelfs zowaar 16e kunnen staan, een ongekende luxe na een half seizoen van frustratie. Belangrijker nog is dat de ploeg veel strijd levert en alle neuzen eindelijk dezelfde kant op lijken te staan. Laten we hopen dat we die rode lantaarn de rest van dit seizoen niet meer terug zien. Woensdagavond spelen we in de beker, en de zondag daarop wacht de oh zo belangrijke wedstrijd tegen de vijand. Met een beetje mazzel kan over twee weken alles er dus opeens volledig hosanna uit zien voor ons NEC. Het kan verkeren, zullen we maar zeggen. Come on NEC!