Ik verafschuw dit hele seizoen, maar ik koester de 92ste minuut van gisteren. Het striemende fluitconcert, de emoties en de boosheid horen bij een degradatie. Het is puur en pijnlijk tegelijk. Spelers die zich ter aarde storten of in hun shirt kruipen zijn ook bekende plaatjes. Vlak voor de tribune valt Leiwa, Johnsson zit tegen de doelpaal verscholen in zijn groene keepershirt en Van Eijden staat en kijkt naar niks.
Gebruikelijke taferelen, tot het moment dat niet zo normaal is bij een gebeurtenis als deze. Op de allerzwartste bladzijde van het supportersbestaan van een NEC supporter worden spontaan de fluitconcerten en krachttermen aan de kant geschoven en worden Leiwa en Dennis toegezongen. Het NEC-publiek, vaak onterecht verguisd door de spelers omdat het de club niet altijd zou hebben gesteund, komt met een echt gemeende vocale arm op de schouder voor Leiwa. Als ware het een vorm van therapie, Leiwa krabbelt ervan overeind en beloont het mooie gebaar met een applaus. Het liefste was ik nog op het veld gegaan om Leiwa echt een knuffel als troost te geven. Net zoals veel supporters dat gisteren ook hebben gedaan rond en in het stadion. Dezelfde pijn wil je immers met gelijkgestemden verwerken. Uiteraard moet dan Dennis er ook bij. Camera’s uit en microfoons weg, want dit moment is van ons.
Bijna geruisloos was gisteren ook het afscheid van Dennis. Een afscheid dat niet echt een afscheid was. Ik zou het ook vreemd hebben gevonden. Een bloemetje, Edo met wat woorden en dan een ererondje. Nee dat was nooit geweest zoals het had moeten zijn. Het scanderen van ook zijn naam in die 92ste minuut zou Dennis moeten koesteren. Zijn naam door het stadion, juist op dat moment, zegt meer dan 1000 bosjes bloemen en 5 kantjes mooie woorden. Ik ben er trots op dat tussen alle verkeerde emotiemomenten van gisteren door juist dat de emotie was in het stadion in die 92ste minuut.
Dennis en Leiwa, dat is mijn NEC! De pure emotie van supporters, dat is mijn NEC! De hardwerkende mensen op het kantoor van NEC die nu moeten vrezen voor hun baan, dat is mijn NEC! De jongens van EDG die in het holst van de nacht het veld tip top maken, dat is mijn NEC! Die vlag op die oude stadiontoren. dat is mijn NEC!
Dat NEC is het NEC dat ik koester en waar ik ieder jaar weer mijn seizoenkaart voor verleng, ook volgend jaar weer. Mijn NEC bestaat niet uit mensen die snel geld willen maken, die hun eigen ego belangrijker vinden dan de club en spelers die alleen enige binding met de club voelen als het loonstrookje op de deurmat valt. Die zijn in mijn ogen vooral verantwoordelijk voor dit seizoen dat ik verafschuw en waar ik de pijn nog steeds van voel. Nijmegen huilt en Nederland zal wel lachen, maar niemand pakt mij mijn trots af! Hup NEC!
Sjaak