Mogen we het al zeggen, of is het nog te vroeg? Nou, heel stiekem dan: het gaat eigenlijk best aardig met NEC.
Zo, dat is eruit. Nu is het wachten op de geschokte gezichten, de woedende verwensingen dat ik de goden verzoek, en de lijstjes van pijnpunten die nu al jaren onafgebroken als een mantra door de supportersschare weergalmen.
Want natuurlijk is het lek nog lang niet boven. NEC zit nog altijd in categorie 1. NEC heeft inmiddels zo’n beetje alles verpand wat er te gelde te maken viel, en soms zelfs zaken waarvan we niet eens wisten dat we ze hadden of dat ze bestonden. Het stadion hangt als een molensteen om de nek van de club. En zo zullen er vast nog wel wat andere dingen zijn die ik even vergeet.
Waarom dan zo on-Nijmeegs positief? Het is moeilijk te omschrijven, maar het gevoel is gewoon goed. Alles in en rond de club voelt dezer dagen weer besprenkeld met dadendrang en intentie. Na de degradatie vorig jaar zei een Willem II fan tegen me, dat hun uitstapje naar de biercompetitie misschien wel het beste was wat zijn cluppie had kunnen overkomen. Het was een gedwongen terugkeer naar de basis. Het was het terugvinden van de trots, een hernieuwde bezieling, en beleid doorspekt met realiteitszin.
Terugblikkend was het een bijna profetische constatering. De trots is inderdaad weer terug. NEC overheerste, nee, verpletterde de Jupiler League. Geen record dat stand hield onder de Nijmeegse stoomwals. Dat dit op voorhand helemaal geen uitgemaakte zaak was, laten clubs als Roda JC, RKC en momenteel ook NAC duidelijk zien. Het verschil? NEC begon aan de basis, met een duidelijke doelstelling en duidelijk beleid, terwijl de andere degradanten simpelweg door modder(d)en in hun Eredivisie maatpak.
Ook dit seizoen lijkt onze rood-groen-zwarte trots met minimale middelen wederom een capabele selectie bij elkaar gesprokkeld te hebben. Tien punten uit de eerste zes duels is een prima start voor een promovendus en het voetbal ziet er met de week beter uit. Iedereen heeft dan ook de mond vol van jongens als Bikel, Golla, Foor, Woudenberg en Kane. En terecht. Deze jongens verdienen alle lof voor hun huidige prestaties.
Een speler die in alle superlatieven nog wel eens over het hoofd gezien wordt is onze huidige aanvoerder, Rens van Eijden. En dat is op zichzelf misschien nog wel het grootste compliment. Want waarom zou je specifiek Rens moeten belichten? Dat is net zoiets als je jarenlang comfortabele en trouw dienstdoende sofa gaan bejubelen over je splinternieuwe TV meubel. Want zo mag je Rens inmiddels bijna wel gaan klassificeren: onderdeel van het NEC meubulair.
Dit seizoen is immers alweer het zevende (!) seizoen dat we Rens in NEC kleuren kunnen bewonderen. Ter vergelijking, onze ‘mister NEC’ Peter Wisgerhof liep hier acht en een half seizoenen als speler rond. Die andere ‘mister NEC’ voor de oudere generatie, Sije Visser, hield het zelfs een slordige vijftien seizoenen vol in de Goffert, maar dat waren natuurlijk ook andere tijden.
Zeven seizoenen is in de huidige voetbalwereld een verdraaid lange tijd. Zeven seizoenen waarin Rens na een moeizaam begin uitgroeide tot leider van de defensie en uiteindelijk als aanvoerder gekroond werd. Zeven seizoenen waarin hij eenmaal zelfs werd uitgeroepen tot Speler van het Jaar (2012). Ook sleepte hij twee keer op rij (2012 en 2013) de ‘Gouden Hond’ binnen, de door onze fansite uitgereikte prijs voor de beste speler van NEC volgens de supporters.
Tuurlijk, je kunt cynisch gaan lopen doen en roepen dat Rens nog steeds bij ons is omdat er geen betere aanbiedingen op zijn weg kwamen. Maar daar doe je Rens echt onrecht mee aan. In al die jaren dat hij hier speelde verzaakte hij nooit en klonk er geen onvertogen woord uit zijn mond over de club. Rens is een voorbeeld binnen, maar zeker ook buiten de lijnen. Rens voelt zich nooit te groot voor een gesprek met de fans, of het nou positieve schouderklopjes zijn of verhitte protesten op het Goffertplein. Rens gaat altijd voorop in de strijd. Als er al zoiets als NEC DNA bestaat, dan mogen we rustig concluderen dat Rens het heeft.
Aan het eind van dit seizoen loopt het contract van Rens bij NEC af. Uiteraard wensen wij Rens een fantastisch seizoen toe en daarna een fraaie carrièrestap. Met een transfervrije status als blijk van waardering voor zijn staat van dienst. Een paar jaartjes Duitsland of zo, dat gunnen we hem zeer. Maar mocht dat er niet van komen, dan hoop ik van harte dat onze directie doortastend is en Rens een mooie aanbieding voorlegt voor een jaartje of vijf. Of wellicht zelfs een ‘contract voor het leven’, zoals dat zo mooi heet. Dan mag Rens zich straks met recht de ‘mister NEC’ van een nieuwe generatie fans noemen.
Mark