Tussen de jaren 1933-1970 en 1987-2000 speelde NEC in een rood-groen-zwart shirt, waarbij het vuurrood alleen op de borst werd onderbroken door een groene balk met zwarte extremen. Onder druk van naar vernieuwing smachtende beleidsmakers verdween het klassieke tricot van het veld, maar nooit van de tribunes. Nadat meerdere supportersgroeperingen voor een terugkeer van het shirt pleitten, zwichtte het goffertbestuur en blies het een referendum in het leven: wat wordt het nieuwe thuisshirt van seizoen ’16/’17? Sinds gisteren zijn de Nijmeegse stembussen geopend en kan er gekozen worden tussen het huidige tenue en een replica van ‘het balkenshirt’.
Tien jaar was ik toen ik voor het eerst in de hekken van het oude Goffertstadion hing en NEC in dit heilige shirt zag spelen. Ik herinner me rushes van Oleg Poutilo, Juul Ellerman en mijn all time favourite, Antti Sumiala. Rushes die vaker tot niets zouden leiden dan Chinese onderhandelingen in Den Haag, maar wat gaf dat? Mijn Eniesee, mijn helden speelden voor mij en soms slechts 1000 andere volgelingen in een schitterend rood shirt. Volgens onnozelen deden ze dat ook nog in het lelijkste stadion van Nederland, maar wisten zij veel?! Dat er wekelijks werd verloren waardoor degradatie tot de nacompetitie nog maar nipt werd vermeden, is voor mij nooit een reden geweest om de voettocht naar het Goffertpark niet meer af te leggen. En afgezeken worden door de NOS was slechts een detail dat saamhorigheid vergrootte. Maakte verlies wat uit? Mijn liefde voor het rood-groen-zwart werd alleen maar meer aangewakkerd.
De basis voor een levenslang supporterschap werd gelegd terwijl NEC in een shirt speelde dat eigenlijk alleen door eenheidsworsten werd gehaat: bestuursleden op zoek naar persoonlijke eer, spelers met een door Peter R. de Vries geschreven favoriet boek, en uiteraard door aanhangers van Vitesse. Terwijl ik in het stadion naar Ulrich Crüden, Anton Janssen en Mark Verhoeven schreeuwde, speelden deze toppers in de driekleur van mijn leven: ik schilderde mijn kamer in ‘de balkenkleuren’ en probeerde altijd wel een kledingstuk met de mooiste kleurencombinatie ter wereld aan te trekken. Het is voor mij daarom een raadsel dat er ook nog mensen tegen dit shirt willen stemmen.
Supporters die niet zo optimistisch zijn noemen het hoge designgehalte van het moderne balkenshirt als voornaamste reden. Toegegeven, het lijkt er op dat Jeffrey Leiwakabessy en Navarone Foor niet hun beste sport-BH uit de kast hebben getrokken voor de officiële fotosessie, maar het ontwerp is gewoon ‘strak’ en Italiaans. De zwarte banen zijn wat minder breed dan op het shirt uit de jaren 90, waardoor de sponsor er ongetwijfeld beter op staat, maar het hoopvolle groen biedt daardoor ruim baan aan broodnodige inkomsten. Een betere plek kan een geldschieter zich niet wensen. Bovendien kan deze Italiaanse snit makkelijk aangepast worden voor een retrokraag met touwtjes, maar dat modieuze geneuzel komt na het stemmen wel.
Verder zijn er eigenlijk geen grote bezwaren te verzinnen. ‘Terugkeren in de tijd’ wordt sporadisch als negatief argument genoemd, maar in tijden van oliesjeiks en andere voetbalmiljardairs zijn commercieel bewuste cultclubs natuurlijk de absolute koning. NEC kan met deze verkiezing een cultclub worden en in plaats van terugkeren in de tijd, laat het balkenshirt supporters weer dromen van rushes die eindigen in clubliefde. Laat daarom de nostalgie terugkeren in De Goffert en laat ze in Nijmegen stemmen op het balkenshirt.
Tjerk García