Na een moeizaam begin van de competitie is NEC de laatste weken aardig op dreef. Zonder dat het zelf echt groots speelt, rijgt het inmiddels toch wel de ene na de andere zege aan de draad. En omdat onze ‘directe’ concurrentie (of wat we vooraf toch inschatten als de concurrentie) week in week uit punten blijft verkwanselen, ziet dit seizoen er in een pril stadium al heel fraai uit. Vanavond kon het zelfs nog fraaier worden, want we moesten thuis tegen de nummer 2 van de ranglijst: Jong Ajax. Uiteraard doen de reserve-Amsterdammers helemaal niet mee voor de prijzen en betekent de positie op de ranglijst daarom weinig, sportief is het natuurlijk wel een mooie maatstaf om te zien waar we staan. Daar moet overigens wel meteen bij vermeld worden dat de hoofdstedelingen niet bepaald met hun sterkste afvaardiging afzakten naar de oevers van de Waal. Lamprou, Eiting, Mazraoui, Sierhuis, het zal allemaal wel. Hoe dan ook, op papier heet dit nog steeds een topper en dus gingen wij er ook eens goed voor zitten.
NEC startte goed met een voorzet van Groeneveld waar Braken net niet bij kon, maar Jong Ajax had in de openingsfase ook wat kansjes. Na een goede twintig minuten kreeg Rayhi een dot van een kans na een misser van doelman Lamprou, maar hij wist het net niet te vinden. Jong Ajax liet bij vlagen aardig veldspel zien maar wij hadden de betere kansen. Dit leidde echter niet tot een voorsprong bij rust. Na de rust kwam Jong Ajax beter de kleedkamer uit. Een door onze defensie slecht weggewerkte bal viel op de rand zestien voor de voeten van Mazraoui die vrij mocht inschieten laag in de hoek. Delle kon er niet bij en dus stonden de bezoekers zowaar ietwat tegen de verhoudingen met 0-1 voor. NEC liet zich echter niet van de wijs brengen en via een fraai wippertje over een inglijdende keeper vanuit een moeilijke hoek zette Rayhi ons al snel weer op gelijke hoogte. Even later was het ook 2-1, nadat Guus Joppen de bal van korte afstand binnen caramboleerde. NEC drukte hierna flink door en het mocht een klein wonder heten dat de voorsprong in deze fase niet verder werd uitgebreid. Daardoor bleef een gelijkmaker op de loer liggen. En Jong Ajax had zo nu en dan ook prima kansen op die gelijkmaker. Ook een schot op open doel van Groeneveld bracht geen bevrijding, omdat op het laatste moment een Jong Ajacied binnen kwam glijden om de bal van de lijn te schieten. En zo bleef het toch nog een beetje nagelbijten tot het eindsignaal.
Uitslag
Het bleef bij 2-1 en dus winnen we opnieuw van een belangrijke concurrent voor de eerste plek. Bovendien zetten we die concurrent nu op zeven punten afstand. Het kan allemaal niet op.
Publiek
Een Motherwell banier. Schotse fans op de tribunes dus, nemen we aan.
Scheids
Onopmerkelijk, dus dat is doorgaans okee.
Hoogtepunten
– Achahbar mocht weer eens invallen. Is hij dan eindelijk een beetje op niveau aan het geraken? Het zou eens tijd worden. We zijn ‘pas’ een maand of drie bezig, immers.
– Groeneveld is bij vlagen echt weergaloos. Een speler waar je voor naar het stadion komt.
– Breinburg terecht Man of the Match. Altijd minimaal een zesje en vaak meer; een speler waar je altijd op kunt bouwen.
– Nou, fijn dat we het eindelijk ook een keer kunnen zeggen: Mart Dijkstra speelde best aardig. Er is nog hoop! Paar leuke dieptepasses gezien van onze aanvoerder.
Dieptepunten
– Met tien zeges op rij? Kom op, soms moeten ook de aartsnuilers de teugels een beetje laten vieren. Tuurlijk, het is nog altijd niet groots en we moeten beter met de kansen omspringen, maar voor de Juup is dit overduidelijk meer dan voldoende. Er moeten toch wel hele rare dingen gebeuren op transfergebied na de kerst wil dit nog mislopen.
Tactiek
Zelfde als alle andere weken. Zes defensieve spelers om de boel te controleren en vier jongens voorin die vrij mogen ballen. We maken dus goed gebruik van onze kwaliteitsspelers (voorhoede) en compenseren op plekken waar de middelmaat overheerst met aantallen (achterhoede). Dus Bogers heeft het momenteel logisch staan en dan is er ook weinig reden tot verandering. Nou de peper in de reet nog. Maar dat is wellicht een beetje veel gevraagd.
Inzet
Mja, 90% dit keer misschien? Na de achterstand kwam er weer even wat pit in en dan zie je wat deze ploeg in huis heeft. Het is alsof er een Ferrari motor onder de kap ligt maar de chauffeur kan de vijfde versnelling niet vinden. Of misschien schatten we de inherente kwaliteiten van onze ploeg toch wat te hoog in. Maar goed, een winnende ploeg heeft altijd gelijk. Op halve kracht komen we ook aan de eindstreep.
Conclusie
Wat een luxe. Zonder zelf nou al te groots te spelen sta je gewoon na een derde van het seizoen al zeven punten los van de concurrentie. Als dit zo door gaat dan kun je zowaar met een toch onbetwistbaar inferieure ploeg vergeleken met de kampioensploeg van ’14-’15 een beter eindresultaat neerzetten. Nog 24 wedstrijden te gaan (in potentie dus 72 punten te vergeven) dus de honderd punten grens is nog steeds haalbaar (dan mag je ‘zelfs’ nog vijf punten verspelen onderweg); voor honderd doelpunten ligt de lat wellicht wat hoog (dan moeten we gemiddeld bijna drie keer per wedstrijd scoren) maar monsterzeges in de Juup zijn zeker niet ondenkbaar; alle periodes pakken kan ook nog. En in 2015 stonden we begin april op de Wedren; in theorie kunnen we nu maart ook nog steeds halen. Het is nog vroeg, maar als we op halve kracht – want zo voelt het altijd nog een beetje – al blijven winnen, dan ga je toch dromen. Nietwaar?