Het is definitief voorbij. Na een lang en overwegend frustrerend seizoen, waarin we heen en weer werden geslingerd tussen hoop en vrees, viel gisteren eindelijk de beslissing. Een beslissing die op voorhand eigenlijk al vast stond. We wisten namelijk allemaal al dat het helemaal fout zat na het verlies tegen Jong Ajax. En we wisten allemaal dat het pas echt goed fout zat na het tweede verlies tegen Jong Ajax. En er was geen twijfel meer mogelijk dat het helemaal fout zat na het pijnlijke gelijkspel in en tegen Dordrecht, waar minimaal een overwinning noodzakelijk was. En uiteraard wisten we allemaal dat er geen weg terug meer was na de 4-0 oorwassing in Emmen tegen de plaatselijke FC. Maar dan kom je in eigen huis toch weer vroeg op 2-0. En vervolgens op 4-1 met nog 45 minuten voetbal resterend. En dan ga je toch weer stiekem dromen en hopen en…. Nee. Genoeg, het is nu echt, serieus, helemaal voorbij.
Wat nu? Wat is wijsheid? Natuurlijk, we kunnen vrolijk door blijven gaan op het pad dat we de afgelopen jaren al heel vaak bewandeld hebben. De vuist op tafel, boze supporters op het voorplein, het ‘hele zootje’ leegvegen op Stadionplein 1, uithuilen en opnieuw beginnen. Maar heeft ons dat nu werkelijk iets opgeleverd tot dusverre? Het geheugen van de gemiddelde supporter is doorgaans relatief kort en spelers en bestuurders zijn zo goed of zo slecht als de laatste wedstrijd. Maar laten we toch eens even terugdenken aan mei 2017. Toen was het een totale bestuurlijke chaos. We waren net gedegradeerd, het hele bestuur stapte op, de trainer werd eruit gemikt, de investeerders hadden er genoeg van en riepen dat ze de hand op de knip gingen houden. Kortom, het was een puinzooi. Pas medio juni werd er een nieuwe Technisch Directeur gepresenteerd: Remco Oversier. Adri Bogers kwam eind juni als assistent en werd eind juli ‘gepromoveerd’ tot hoofdcoach. Algemeen Directeur Wilco van Schaik startte pas in augustus, luttele weken voor het begin van de competitie. Er was dus nauwelijks tijd om de boel te inventariseren, laat staan om beleidsmatig iets neer te zetten voordat de competitie alweer van start ging.
Begrijp me goed, niemand zal ontkennen dat er fouten gemaakt zijn. Vooral het gedoe rond de positie van de hoofdcoach verdient bepaald geen schoonheidsprijs. Je kunt er waarschijnlijk een boek over schrijven of dit ons uiteindelijk de promotie gekost heeft. Sommigen zullen de slechte uitreeks onder Lijnders aandragen, zijn gebrek aan ervaring en communicatieve kwaliteiten, en de onrust binnen de groep door de veranderingen halverwege het seizoen toen we nog op promotiekoers lagen. Anderen zullen echter wijzen op de langdurige blessures van sterkhouders als Rayhi en Groeneveld in diezelfde fase als een veel belangrijkere factor voor het mislopen van promotie. Weer anderen zullen het gebrek aan eenheid en werklust in de spelersgroep als hoofdoorzaak duiden. Maar aan het eind van de dag blijft het toch allemaal koffiedik kijken. We schieten er helemaal niks mee op.
Waar schieten we dan wel iets mee op? Met het slachtofferen van Oversier en Lijnders? Een TD die nauwelijks de kans heeft gehad om een groep samen te stellen en die het vaak moest doen met vierde of vijfde keuzes van spelers tegen de tijd dat hij zijn verlanglijstje klaar had? Een coach die halverwege het seizoen moest instappen in een groep die totaal niet overweg kon met zijn manier van werken maar die binnen een paar weken tijd wel alle neuzen dezelfde kant op moest krijgen?
Tuurlijk, het is een mogelijkheid, en de geschiedenis leert ons dat dit bij NEC doorgaans de weg is die bewandeld wordt. Maar als we even alle emoties en irritaties van de afgelopen maanden in de koelkast zetten, even rustig tot tien tellen en ons even bezinnen: wat bereiken we er nou echt mee? “Lijnders rot op!”, “Oversier opflikkeren!”, “Van Schaik eruit!”, het is kretologie geboren uit emotie en pijn. Het is volkomen begrijpelijk. Als je pijn lijdt – en dat lijden wij NEC’ers al enige tijd – dan wil je een reden, een zondebok, een doelwit om je frustraties op te botvieren. Maar wat is de uitkomst? Tegen de tijd dat we weer een nieuw bestuur en een nieuwe coach gevonden hebben (als er al iemand wil komen om deze ondankbare mantels nog om te hangen) zitten we alweer in juli. En dan moeten we nog gaan bouwen aan een heel nieuw team. In een competitie die er met de komst van Twente en Roda alleen maar zwaarder op geworden is. En dus krijgen we zonder twijfel wederom een verloren seizoen 2018-2019 en staan we volgend jaar weer boos te doen op het voorplein zonder uitzicht op betere tijden.
Of we bijten met zijn alleen gewoon eens definitief door die zure appel heen en accepteren dat NEC op dit moment sportief en financieel niet klaar is voor Eredivisie voetbal. Het is nu immers al jarenlang pappen en nathouden. We drijven volledig op goedwillende investeerders die elk jaar weer een sloot geld in een bodemloze put storten. Elk jaar gaat er ondanks alle goede bedoelingen veel meer uit dan dat er binnen komt. Zelfs al zouden we dit seizoen gepromoveerd zijn, dan is de kans zeer groot dat we volgend seizoen gewoon weer naar beneden zouden kletteren. Dit kan niet goed blijven gaan.
Daarom, in plaats van de emotie weer hoogtij te laten vieren, wordt het hoog tijd om ons te focussen op die ene zin in ons clublied: “Met juist beleid, de hoofden koel”. Met andere woorden: gezamelijk uithuilen, en vervolgens dit seizoen goed analyseren. Maar niet met het doel om zondebokken te vinden, maar juist om te leren van die dingen die fout gingen. Vervolgens moet er worden doorgepakt en een nieuw team gebouwd, mèt Oversier en mèt Lijnders aan het roer. Deze mannen moeten een eerlijke kans krijgen. We hebben simpelweg de luxe en de tijd niet om hen geen tweede kans te gunnen. Maar als we dat doen, dan moet het ook met overtuiging. Dus met een schone lei en zonder vooroordelen. Want onder een donkere wolk is het moeilijk vooruit zien.
De taak voor het aankomende seizoen is er zeker niet makkelijker op geworden met de komst van Twente en Roda. Maar de basisprincipes blijven overeind. Financieel gezond beleid (en helaas kan dat een langer Jupiler League verblijf betekenen, maar alleen maar leunen op investeerders is een onwerkbaar alternatief) met een sportief herkenbaar team waarvoor supporters naar ons stadion – in eigen beheer! – komen. Ofwel: maak werk van de stadionaankoop; zet een team neer met veel jongens uit de eigen opleiding, ondersteund door een paar routiniers op centrale posities in het elftal die gewend zijn om de mouwen op te stropen; en zorg dat de ploeg zich elke week het snot voor de ogen werkt. Dan houd je onze supporters binnenboord en bouw je langzaam aan een gezonde terugkeer op het hoogste niveau. En mocht dit volgend jaar alsnog mislopen dan kun je altijd nog de TD en de trainer herevalueren. Maar dan hebben we tenminste een productief seizoen gehad. Ik hoop dan ook dat voor de verandering nuchterheid en koele hoofden deze zomer eens overheersen. En daar kunnen we allemaal ons steentje aan bijdragen. Te beginnen met een welverdiende voetbalvakantie en daarna met het voordeel van de twijfel geven aan onze zittende directie en staf.
Mark