De tweede stemronde van de DTH Awards is voor het “Beste Baasje”
(De prijs voor het beste bestuurslid/medewerker/lid technische staf)
Het is nogal een stormachtig seizoen geweest op de burelen van de Goffert, om het zachtjes uit te drukken. Deze Award categorie is daarom ook een van de meest roerige in tijden. We hopen dat onze lezers zich kunnen vinden in de gemaakte keuzes en de bijgaande uitleg. Veel stemplezier!
De genomineerden zijn:
De nieuwe directie (Van Schaik en Oversier)
Na de degradatie afgelopen zomer hadden nog maar weinig supporters vertrouwen in de toekomst van NEC. Het was simpel gezegd een bestuurlijke chaos bij de club. We waren twee keer in korte tijd afgezakt naar het tweede niveau na twintig jaar op het hoogste podium. Zowel sportief als financieel stond het water ons tot aan de lippen. We mochten dan wel weer net in categorie 2 zitten, maar door de degradatie en de negatieve publiciteit rond de club was het financieel opnieuw een armoedige boel. Bart van Ingen vertrok. Technisch manager (wat dat ook mag betekenen) Edwin de Kruijff volgde op zijn hielen. Ook RvC voorzitter Ton van Gaalen en Peter Wisgerhof stapten op. Er moest dus een hele nieuwe bestuurlijke organisatie in het zadel gehesen worden voordat we zelfs maar konden gaan denken aan een nieuw team en een nieuwe coach. Op voorhand leek de ellende compleet. Aan het STAK en de resterende RvC viel de ondankbare taak ten deel om de organisatie weer op de een of andere manier op de rails te krijgen.
Hun eerste wapenfeit was de aanstelling van een nieuwe Technisch Directeur. Remco Oversier kwam over van RKC Waalwijk, waar hij een succesvolle sportieve en financiële reorganisatie had bewerkstelligd. Enkele weken later werd ook een nieuwe Algemeen Directeur binnen gehengeld in de persoon van de ervaren Wilco van Schaik, die diezelfde rol eerder al een aantal jaren vertolkte bij FC Utrecht. Met nog maar een relatief korte tijd te gaan tot de start van de competitie moesten beide heren meteen vol aan de bak. De promotie in 2015 was een ware triomftocht gebleken, maar de statistieken leren dat er maar bitter weinig (zo niet geen) clubs in slagen om tot twee keer toe binnen één seizoen terug te keren op het hoogste niveau. Bovendien was het budget ditmaal een stuk krapper en konden we dan ook in tegenstelling tot de vorige degradatie onze topspelers veelal niet vasthouden. Oversier en Van Schaik gingen echter vol goede moed aan de slag en deden dit met een duidelijke visie en de blik standvastig gericht op de lange termijn: met een sterke nadruk op de eigen opleiding en met financiëel realisme moet NEC zich de komende jaren stapsgewijs weer ontwikkelen tot een stabiele Eredivisieploeg.
De eerste resultaten van hun werk werden al snel zichtbaar. Een aardige hoeveelheid talenten uit de jeugdopleiding werd voor langere tijd vast gelegd. Een aantal (op voorhand) aansprekende spelers werd aangetrokken of gehuurd, veelal met een Nederlandse achtergrond, iets wat volgens de vorige directie onmogelijk zou zijn met ons budget in het huidige voetballandschap. Een nieuwe technische staf werd samengesteld, al was er wel even het gesteggel met Adri Bogers en zijn plotselinge opwaardering tot hoofdcoach. Een ander niet onbelangrijk wapenfeit is dat de rust rond de club weer terugkeerde, iets wat we een paar maanden voorheen nauwelijks voor mogelijk hadden gehouden. De RvC werd gecompleteerd (met ondermeer Leen Looyen als opvallende naam). En voor ons uiteraard nog wel het meest belangrijke: NEC blijkt, ondanks een wat minder overtuigend optreden dan in 2014-2015, wederom over een team te beschikken dat kan meestrijden om directe promotie. Tuurlijk, het is allemaal niet altijd even fraai en er worden (onnodig) veel punten gemorst. Maar als je ziet waar we vandaan komen en je denkt even terug aan wat een totale puinzooi NEC deze afgelopen zomer leek, dan is het over het geheel gezien toch best een klein mirakel wat de huidige directie in relatief korte tijd voor elkaar heeft weten te krijgen.
Wilfried Brookhuis
Begin maart bereikte ons het trieste bericht dat Wilfried Brookhuis tijdens een training getroffen was door een hersenbloeding. Gelukkig bleek de bloeding niet levensbedreigend en is Wilfried na een kortstondig verblijf in het Radboud ziekenhuis inmiddels weer thuis. Wij willen met deze nominatie de kans aangrijpen om hem in deze zware periode even in het zonnetje te zetten. Want als iemand dat verdient dan is hij het wel. Wilfried ademt NEC, wat niet verwonderlijk is voor iemand die ruim de helft van zijn leven aan de club verbonden is geweest. Sinds 1985 (!) loopt Brookhuis al rond bij de club, eerst als doelman, later als keeperstrainer, performance manager, assistent trainer, of welk labeltje je ook maar op zijn taken wilt plakken. Waar hij als speler al van onschatbare waarde was voor NEC, daar doet hij er als staflid nog een schepje bovenop. Onder zijn bewind scoutte en trainde hij jarenlang enkele van de beste doelmannen op de Nederlandse velden. Niet voor niks was de doelmond van NEC de afgelopen 20-30 jaar vaak de meest betrouwbare linie. Spelers als Babos, Jones en Halldorson passeerden de revue en uit de eigen opleiding ontwikkelde hij ondermeer Cillessen, Smits en aanstormend talent Maarten Paes. Dat Wilfried niet alleen als prof maar ook als mens veel waardering heeft blijkt ook wel uit het gegeven dat oud-NEC doelman Babos tijdelijk zijn werkzaamheden bij NAC heeft neergelegd om even de taken van Brookhuis bij NEC over te nemen totdat Wilfried weer terugkeert. Niets ten koste van de sympathieke Hongaar, maar wij hopen uiteraard dat zijn aanstelling van korte duur zal zijn en dat we Wilfried snel weer terug kunnen zien op de Eendracht. Heel veel sterkte gewenst, Wilfried!
Ellen van Eldik
Over clubmensen gesproken. Ruim 28 jaar (!) goot Ellen hart en ziel in NEC. Als dochter van oer-clubman Herman van Eldik had ze ons aller NEC natuurlijk met de paplepel ingegoten gekregen. Op zestien-jarige leeftijd kwam Ellen bij het dameselftal van NEC en ze haalde in haar imposante spelerscarriere zelfs meermaals het Nederlands vrouwenelftal. Daarna ging ze aan de slag op Stadionplein 1 en was vele jaren hoofd Financiële Zaken. Naast haar vele werkzaamheden voor NEC was ze ook een prominent voorvechter en boegbeeld voor het vrouwenvoetbal in de regio. Voor Ellen was NEC meer dan een voetbalclub. NEC was familie. Sterker nog, ze ronselde zelfs haar echtgenoot Theo Cornelissen om bij de club te komen helpen en Theo groeide als materiaalman zelf ook uit tot een onbetwiste clubman. Kortom, met Ellen had NEC een absolute topper en een echte ras-NEC’er in huis.
Totdat we afgelopen zomer degradeerden. Opeens was er geen plaats meer voor Ellen bij NEC. Tuurlijk, ze kreeg een mooie afscheidsreceptie met veel complimenten en bedankjes. Maar je kunt nog zo veel speldjes en mooie woorden uitdelen, niks kan de klap van het verliezen van je familie verzachten. Met Ellen verloor NEC meer dan een medewerker, het verloor ook een stukje identiteit en authenticiteit. Een onbegrijpelijke beslissing. Gelukkig liet Ellen het hoofd niet hangen en is ze inmiddels werkzaam bij FC Twente, die haar kwaliteiten wel op waarde wisten te schatten. Mooi voor de Tukkers, maar een aderlating voor NEC. Via deze nominatie willen we Ellen alsnog hartelijk bedanken voor al haar harde werk en fantastische inzet voor NEC. En onthoud: de club is de supporters, niet de passanten, en de echte supporters vergeten goed werk niet!
Je kunt hieronder je stem uitbrengen voor een van deze drie nominaties.
Stemmen op deze poll is niet meer mogelijk