Na morgen zijn er nog 10 wedstrijden te spelen dit seizoen. Een jaargang waarin we hard op weg lijken te gaan naar uiteindelijk het slechtste seizoen ooit in het betaalde voetbal. En voor het eerst merk je aan alles dat na 10 matige tot ellendige jaren (1 seizoen was de bekende uitzondering op de regel) het laatste zuchtje passie ook van de tribunes lijkt te zijn verdwenen. Die passie heeft plaats gemaakt voor een bizar gevoel van gelatenheid. Niemand die zich nog ziek voelt na een nederlaag, bij een goal is het niet meer uit je plaat gaan, maar staan en klappen en er is geen woede meer bij een tegengoal, maar acceptatie, vaak in stilte. Dat is wat een ton aan slecht beleid en een berg aan broodvoetballers die niets met de club hebben kennelijk voor elkaar kunnen krijgen.
Het klinkt wat sadomasochistisch, maar ondanks dat ik niet geniet van nederlagen kon ik voorheen wel genieten van de gezamenlijke verwerking ervan op de paden in het bos van het Goffertpark op weg naar huis. Mensen die hun kritiek op spelers kenbaar maakten, de trainer die er van langs kreeg en de wissels waar niemand wat van begreep. Nu is het stil op de paden. Die gelatenheid, is misschien wel pijnlijker dan de nederlaag zelf. En toch zitten we er maar weer de volgende wedstrijd met 8000 man op die regenachtige vrijdagavond. Je zou zeggen dat er dan toch iets van hoop of passie moet zijn. Of is het de macht der gewoonte?
Op social media gaat het tegenwoordig wel los en is de kritiek niet mals. Natuurlijk is de kritiek terecht, want er zijn heel veel verkeerde beslissingen genomen op Stadionplein 1. Maar zo scherp als wij als NEC supporters zijn in het benoemen van alles wat er mis is bij de club op social media, zo moeilijk lijken we de positieve dingen in het NEC leven nog te kunnen of te willen zien. We praten elkaar op social media niet bepaald uit de put. De echte nuilerd zal zeggen dat er nu ook niks positiefs te zeggen of te schrijven is over de club, maar dat is natuurlijk onzin. NEC is namelijk meer dan 11 spelers (passanten) op het veld. Een simpele foto van supporters in een uitvak in de jaren 90 waar met een berg nostalgie over gesproken wordt is óók NEC, samen gezellig een biertje drinken op weg naar een uitwedstrijd is óók NEC, de jeugd die het goed doet is óók NEC, kinderen op straat in NEC-shirt is óók NEC en als ooit de gelatenheid weer weg is en er weer wordt genuild op de paden in het park is dat óók NEC. En zelfs het genuil op facebook is NEC, want het is pas erg als er niet meer over de club wordt gesproken. Als ook op social media de gelatenheid toe gaat slaan, dan hebben we echt een probleem. NEC is een sociaal gebeuren, met voetbal als bindmiddel en gespreksonderwerp waarbij de resultaten de toon en het humeur bepalen.
Passie en trots zit in meer dingen dan mooie resultaten op het veld, maar de club moet wel beseffen dat een spons soms ook echt uitgeknepen kan zijn. Resultaten zijn dus nodig en liefst ook snel. Aan ons supporters de taak om altijd te blijven beseffen hoe mooi ons cluppie is, ongeacht de positie op de ranglijst. En blijf vooral nuilen, blijf praten, blijf schreeuwen, blijf gaan, maar stop de gelatenheid. En voor de ras optimisten onder ons: Nog 16 wedstrijden winnen en we spelen weer eredivisie. HUP NEC!