Klote Corona. Ik ben er wel klaar mee. Wat is dit voor een seizoen. Ik heb één wedstrijd in de Goffert mogen zitten en ben verder aangewezen op Fox. Thuis op de bank naar een leeg stadion kijken. Het is niets voor mij. Sfeerloos en saai. Een leeg stadion kan zo oorverdovend stil zijn. Verschrikkelijk. De laatste wedstrijden doe ik dan ook maar het geluid van de televisie uit en luister ik naar het ‘deskundige’ commentaar van mijn lieftallige echtgenote. Verwoede pogingen van mijn kant om situaties uit te leggen en antwoord te geven op vragen als; ‘Waarom schiet hij die bal nou zo?’, ‘Welke kant spelen we op?’ leiden tot niets. Maar goed het is lief bedoeld en het zorgt er in ieder geval voor dat ik niet in slaap val of toch maar de afzuigkap ga schoonmaken.
Ik word hier erg ongelukkig van en ik betrap me erop dat ik inmiddels een afstand begin te voelen. Een afstand tot NEC. NEC begint iets van tv te worden. Een ver van mijn bed ‘show’. Begrijp me goed, NEC zit echt wel diep van binnen maar er is geen contact meer. NEC speelt thuis en ik zit op 1800 meter afstand van het stadion thuis op de bank te kijken. Dat klopt gewoon niet. Maar dit is wel de realiteit. Dit is waar ik het de laatste wedstrijden mee heb moeten doen en waar ik het de aankomende wedstrijden mee moet doen. Ik zit op de bank en ik kijk naar NEC op tv. Het stadion klopt en de shirtjes die de spelers aan hebben kloppen ook. Maar de ziel is weg, de supporters zijn er niet. En hoe langer dit doorgaat, des te groter de afstand wordt. 1800 meter wordt 1800 kilometer. 5 minuten fietsen wordt…euh…heel lang fietsen.
Het corona persmoment van deze week maakt duidelijk dat we waarschijnlijk nog heel lang in deze situatie blijven zitten. De huidige maatregelen blijven in ieder geval van kracht tot medio december, misschien januari volgend jaar. Ik ga er zo maar vanuit dat we pas ergens in maart weer eens een wedstrijd kunnen bezoeken. Misschien…
Het lijkt inmiddels zolang geleden dat alles normaal was en het is inmiddels ook alweer heel lang geleden dat alles normaal was.
Vandaag fietste ik met een pesthumeur door de regen over de Weurtseweg. Ik passeerde zoals altijd ‘Henniesee Linders’ en voor zijn winkel wapperde, zoals altijd, fier de NEC-vlag. En ik dacht; wat fijn dat hier niets is veranderd, dat alles hetzelfde gebleven is, dat hij er nog gewoon is. Het voelde op de één of andere manier als een enorme geruststelling. En ik nam me voor om morgen toch maar eens te bellen naar het stadion. Eens kijken of er nog iemand is maar vooral om even te zeggen dat ik er nog ben. Misschien moeten we thuis allemaal de NEC-vlag uit hangen. Gewoon om te laten zien dat wij er nog zijn.
Oostenrijk