In de zomer van 2004 contracteerde NEC een van de meest spraakmakende spelers uit de clubhistorie. Van het Paraguayaanse Cerro Porteño kwam de onbekende 19-jarige Edgar Barreto over en binnen de kortste keren zou hij uitgroeien tot publiekslieveling. In die periode studeerde ik Spaans en interviewde ik mijn leeftijdsgenoot voor het supportersmagazine van De Trouwe Honden. Op de uiterst intelligente vraag of hij liever X-box of Playstation speelde, antwoordde hij met het tijdverdrijf waar ik op mijn studentenkamertje ook vele uren mee kon slijten. Hierop volgden talloze middagen die ik samen met een van de beste middenvelders ooit zou doorbrengen. Een persoonlijk terugblik op de eerste periode van Barreto bij NEC, door Dirk Lotgerink.
TOPPERTJE EN EEN BREEZER ANANAS
Na een thuiswedstrijd sprak ik hem aan in de Goffert en Edgar bleek dicht in de buurt te wonen. Ik kon langskomen wanneer ik maar wilde. En in mijn beeldvorming heeft een profvoetballer na de training vaak weinig anders te doen dan een gemiddelde student na een college, dus besloot ik spontaan aan te bellen. De deur zwaaide open en Edgar deed met een grote grijns open. “He Dirk, leuk dat je er bent maar we gaan wel zo eten”. Het was half drie middags, dus Paraguayaanse gewoonten waren net als de voorraad mate (een soort sterke thee) de oceaan overgekomen. Mijn Hollandse inborst had me geleerd dat dit het moment was om rechtsomkeert te maken. Wie gaat er nou op visite rond etenstijd? Maar in plaats van excuses maken en om te draaien was Barreto me voor. “Eet je vlees?!”, vroeg hij nog voordat ik überhaupt kon reageren. Niet veel later stonden we in de keuken ui en knoflook te snijden voor naast een goed stuk vlees. Volgens Paraguayaans gebruik was dat een flink biefstuk met wat rijst en groenten.
“We halen nog wel wat extra”, bedacht de toen technisch zeer begaafde middenvelder toen hij zag dat het de pannetjes toen wat weinig te bieden hadden voor één ongenode gast en zijn trouwe maat Mauricio, goede vriend die hem bij zijn eerste maanden in Nijmegen vergezelde en nu dagelijks op bezoek kwam. De gastvrijheid van Edgar was ongekend. Ik kende hem amper, had wat eenvoudige vragen voor een praatje met een fanzine ingestudeerd en op papier gezet, maar ik werd ontvangen alsof we elkaar al jaren kenden. “Rij maar even mee naar ‘de Appie’, dan gaan we nog een biefstuk halen”. Na een paar maanden Nederland was al duidelijk dat hij zich op zijn gemak voelde in een nieuwe cultuur. Want nadat hij snel door de enorme Albert Hein banjerde, toonde hij in de rij voor de kassa zijn kennis van het Nederlands. Uit het niets zong hij het nummer van Guillermo en Tropical Danny en uit volle borst mee, dat toen op wonderbaarlijke wijze hoog in de hitlijsten stond en overal te horen was. “Doe mij een toppertje en een breezer ananas”. Een behoorlijke dijenkletser voor een geheelonthouder. “En doe er ook maar een dubbele whiskey bij”.
PLAYSTATIONKONING EN PARAGUAYAANSE BELOFTE
We genoten een uitstekende maaltijd in zijn huis in de Hazenkamp, namen het interview af en vervolgens afscheid. “Ik daag je wel uit voor een potje playstation!”, zei ik, en in de maanden die volgden speelden we talloze keren urenlang PES, dat toen nog beter was dan FIFA. Samen met goede vriend en mede supporter Joris namen we het op tegen Edgar en Mauricio. Paraguay – Nederland, Chili – Nederland. we werden afgeslacht. Één middag schopte ik hem digitaal zovaak onderuit omdat hij simpelweg te goed was. En net als tijdens de real life wedstrijd van NEC tegen NAC pegelde hij na zo’n charge de vrije trap recht in de kruising. “Wie, wie wie?!” riep hij de digitale opsteker. Het was duidelijk, we speelden hier tegen de absolute top uit zowel de virtuele als de real life wereld. Niet veel later zou hij, uit tegen Feyenoord in de Kuip en met het rood-groen-zwarte tenue om zijn schouders een van de mooiste goals uit de clubgeschiedenis scoren. Snoeihard knalde hij de bal van zo’n 30 meter recht in de kruising. Nu was het onze beurt. Samen met Joris schreeuwde ik het uit: “Wie, wie, wie?!”. Een publiekslieveling was geboren.
SPORTIEF EN PERSOONLIJK SUCCES
Behalve wereldgoals strooide Barreto met passes die we in de Goffert niet kenden. Hoewel hij daardoor op het veld soms niet werd begrepen door collega’s met namen als Bart van den Eede of Alexander Prent, viel hij met zijn bijzondere kwaliteiten in de smaak in Nijmegen. En de liefde was wederzijds. Edgar haalde zijn Paraguayaanse vriendin Rocío naar Nederland. Er kwam een gezin. Meerdere huizen in Nijmegen. Ook toen bleef zijn gastvrijheid onveranderd, we mochten mee eten of een spelletje op de playstation spelen wanneer we maar wilden. Hij was dankbaar voor de kans die hij kreeg van NEC. Dankbaar ook voor de supporters die hem een hart onder de riem staken nadat hij een niet te missen kans aan zich voorbij liet gaan. Ook jonge goden kunnen als een kluns over een bal heen maaien, zo bleek. ‘Edgar wij geloven altijd in je’, stond er op de Gofferttribune te lezen. Ondanks die toevallige misser verging het hem goed. In 2008 werd hij verkocht aan Reggina en werkte hij aan een mooie carrière in Italië waar hij speelde voor clubs als Atalanta, Palermo, en zijn laatste club, Sampdoria.
THUIS
Nu komt hij terug. Wil hij afsluiten bij zijn NEC. Nota bene op zijn eigen verjaardag maakte de club via een fraai filmpje bekend dat de verloren zoon terug is in Nijmegen. Naast zijn liefde voor NEC, heeft hij ook de wens om zijn familie hier te laten opgroeien. Hij wil bovendien wat betekenen voor de jongeren in de selectie. Doorgroeien als coach. NEC zal financieel niet meer kunnen bieden wat Edgar gewend was toen hij als tiener de grote plas overstak. Al helemaal niet de tonnen die zijn Italiaanse avonturen doorgaans opleverden. Ook is hij niet meer de jongste of de snelste, zoals hij zelf al aangaf toen ik hem appte dat heel Nijmegen met kippenvel zijn komst afwachtte. Maar ondanks die timide zelfreflectie ben ik ervan overtuigd dat Edgar slaagt tijdens zijn tweede periode in Nijmegen. Omdat hij van onze driekleur houdt zoals wij van hem. Of hij nou doelpunten maakt op een scherm, of in zijn geliefde Goffertstadion.
Dirk Lotgerink
