De laatste wedstrijd voor de winterstop. Dan hoop je dat er nog even een keertje gas gegeven wordt zodat je met een goed gevoel de winterstop in kunt. Net als vorige week werden we geconfronteerd met een 5-3-2 en dus, net als vorige week, stuurde Meijer onze ploeg weer met drie aanvallers de grasmat van de Goffert op. TOP Oss is de laatste weken echter in prima doen en stond goed georganiseerd, waardoor een vroege treffer achterwege bleef. Daardoor verzandden we al snel in het spelbeeld van vorige week, maar dan zonder de welkome vroege voorsprong. NEC speelde te traag en te fantasieloos om de tegenstander voetballend in de problemen te brengen, terwijl die tegenstander gaanderweg het duel vorderde steeds meer vertrouwen kreeg.
Zucht: De 0-1 op slag van rust had alles in zich waar je als NEC supporter de laatste pak hem beet 4-5 jaar wel aan gewend geraakt bent: 45 minuten lang is er niks aan het handje, dan heb je even een moment van miscommunicatie en je staat meteen achter. Om moedeloos van te worden. De NEC defensie stond even fout, de spits van Oss was opeens helemaal vrij en Alblas had de bal niet, waarna hij in zijn gegrabbel ook nog El Hamdaoui op zijn weg vond. Het is soms net als een slechte thriller: je ziet het allemaal al ver van tevoren aankomen maar toch denk je “nee, zo knullig zal het toch niet uitpakken?”, om vervolgens toch weer te ontdekken dat, ja zeker, het toch echt gebeurt.
Scheids: Bijl is zo’n jongen die je op school niet in jouw team zou willen hebben voor trefbal. Waar TOP Oss onze spelers al niet genoeg dwars zat, daar deed de scheids er met plezier nog een schepje bovenop. Zelden (nooit?) zal een scheids zo vaak in een wedstrijd in de weg hebben gelopen van de bal of een speler.
Uitslag: Ondanks een karrenvracht aan balbezit bakte NEC aanvallend werkelijk helemaal niks klaar. En als je geen kansen creëert, dan scoor je ook geen goals. 0-1 was dus ook de eindstand.
Inzet: Slappe hap vanaf de aftrap. Of ze hadden er vandaag geen zin in of de spanning verlamde. Hoe dan ook, het was prut.
Tactiek: Naatje. Vorige week werden we getrakteerd op een van de slechtste wedstrijden van het seizoen (afgezien van de eerste tien minuten wellicht), dan stuur je toch niet gewoon weer dezelfde ploeg het veld in met dezelfde tactiek?
Conclusie: Drama. Drama. Drama. Voorin is NEC echt zwaar ondermaats. Dan kun je de hele dag balbezit hebben, maar dan wordt het dus nooit wat. Tegen een ploeg als Oss dat positioneel prima stond en een hechte defensieve muur op trok ben je gewoon volledig kansloos. Janga zal ongetwijfeld een leuke vent zijn, maar als spits bakt hij er geen hout van. Tavsan en Okita zijn al weken drama. Ondaan brengt ook niks extra. En dan houdt het dus op. We vallen in herhaling, maar als je mee wil doen om de knikkers dan moet je een voorhoede hebben die scoort. Onze topscorer is nota bene de man die de pingels en de vrije trappen neemt. En daarmee is het grote manco van dit seizoen voor iedereen duidelijk. Na jaren van armoede op het middenveld heeft NEC die linie dit seizoen flink opgepoetst, maar helaas is dit ten koste gegaan van de aanval. Brandhout is het. Sympathiek brandhout wellicht, maar dat fikt geen vlammetje minder. Als je de doelpunten van onze voorste linie (Janga, Ondaan, Okita, Tavsan) bij elkaar optelt zit je op 13 goals. Dat doet Mühren bij Cambuur in zijn eentje. Bij alle clubs die serieus mee doen om de prijzen dit seizoen zitten de spitsen op (bijna) het dubbele van Janga’s produktie, negen of meer goals. Tuurlijk, het is leuk dat andere spelers in de ploeg ook zo nu en dan een doelpuntje meepikken, maar als je voor je scorende vermogen moet gaan kijken naar je backs dan zit er tactisch toch echt iets flink fout. Daar bouw je je team niet op.
