Mijn zoon heet Lasse, hij is elf jaar oud, en hij was erbij.
Op zondag 23 mei, de dag van de promotie, word ik met een pens vol zenuwen wakker. Ik stap op mijn fiets en probeer de spanning eruit te rammen. Stel je toch eens voor dat het vandaag gaat lukken. Promotie. Na zo’n bagger seizoen, na zo veel slechte jaren.
Na ruim 80 km fietsen kom ik bezweet thuis. Mijn pens nog steeds vol met zenuwen. Ik pak mijn mobiel en zie dat what’s app ontploft is met berichten. Vrienden, bekenden, supportersgroepen organiseren zich om samen deze dag te beleven. Met elkaar. Net als in het stadion.
Ik heb tijdens het fietsen besloten om deze dag met mijn zoon te beleven. Ik ga douchen en zeg tegen Lasse dat we samen de spelersbus gaan uitzwaaien. We fietsen naar het stadion en om 14:30 staan we op het voorplein. Om 15:11 staat het voorplein in vuur en vlam en passeert de bus ons stapvoets. Lasse zwaait zo hard als hij kan. Een beetje benauwd vraagt hij of de buschauffeur door de rook nog wel kan zien waar hij naar toe moet rijden. Opgewonden en onder de indruk fietsen we samen naar huis en daar begint het lange wachten tot de wedstrijd begint. Ondertussen stromen op mijn telefoon de foto’s en filmpjes binnen van de glorieuze uittocht van onze strijders en dringt het gevoel zich op dat dit wel eens een hele bijzondere dag zou kunnen gaan worden.
Om 18:00 zitten Lasse en ik voor de tv en kijken we samen met vriend Benjamin naar de wedstrijd. We gaan helemaal op in de wedstrijd. We juichen, we wanhopen, we juichen weer en de zenuwen gieren door onze lichamen als we dan uiteindelijk wachten op het laatste fluitsignaal. Om 19:51 ziet Lasse zijn vader juichend naar buiten rennen waar hij op straat een vaag soort dansje doet.
En hij blijkt niet de enige te zijn. Mensen op straat, iedereen blij. Rennende, juichende kinderen. Het lijkt wel of heel het Willemskwartier een paar seizoenen chagrijnig heeft binnen gezeten. Wachtend op de dag van de bevrijding.
Om 21:30 fietsen Lasse en ik naar het stadion. We gaan onze helden opwachten en toejuichen. De supporters, het feest en de sfeer maken een onuitwisbare indruk op Lasse. Om 23:46 zijn we weer thuis en krijg ik een dikke knuffel van Lasse.
Deze dag gaat hij nooit meer vergeten en ik stel me voor dat hij over pak hem beet 30 jaar, en ik wellicht vage dansjes in een bejaardentehuis doe, tegen zijn zoon over deze dag vertelt. De dag dat ik samen met mijn vader de promotie meemaakte.
Onze buurjongen heet Auke. Auke is acht jaar en bloedfanatiek NEC-supporter. Op zondag 23 mei om 21:30 kijkt zijn vader naar buiten en ziet mij samen met Lasse wegfietsen naar het stadion. Lichtelijk jaloers kijkt hij ons na. Ook Auke heeft de promotie heel intens beleefd. Op de bank, samen met zijn vader, ging de kleine man bijna stuk van de zenuwen. Auke zegt altijd dat NEC in zijn hart zit en toen het 1-1 werd, werd de spanning dan ook te veel en kon hij niet meer kijken.
Zenuwachtig schuifelt hij de rest van de wedstrijd in zijn NEC-shirtje voor ons raam heen en weer. Om 19:51 rent hij juichend door onze straat en ziet hij zijn buurman een vaag dansje doen. Voor Auke is dit de mooiste dag van zijn leven tot nu toe. De laatste jaren kon hij zijn geliefde NEC niet meer live volgen omdat de wedstrijden op vrijdagavond te laat waren voor hem. Aankomend seizoen is hij er op zondag weer bij. Samen met zijn vader.
En toen kwam het nieuws dat er een andere zoon terug is. Lasse Schöne. De man die in Moskou op 3 december 2008 om exact 21:42 ervoor zorgde dat ik in een flatje in Heseveld juichend van de bank sprong, mijn zwangere vrouw in de armen viel en wederom een vaag dansje maakte. De man die er op dat moment voor zorgde dat mijn toekomstige zoon Lasse zou gaan heten. (Mijn vrouw vond Lasse ook gewoon een mooie naam. Moestafa, Collins, Jhonny of Youssef waren zeer waarschijnlijk niet door de selectieprocedure gekomen). Dat Lasse later een ‘godenzoon’ (walg, kots) werd, was voor mij even (flink) slikken maar is hem vergeven. Ik ben stiekem ook wel trots op wat hij daar bereikt heeft en nog trotser dat hij ons niet vergeten is. En voor mijn zoon is het natuurlijk extra mooi dat hij nu live, vanaf de tribune, de speler kan zien schitteren waarna hij vernoemd is. Hoe mooi is dat!
En het lijkt erop dat de komst van onze Deense held ervoor zorgt dat er nog meer Deense zonen volgen. Twee dagen geleden tekende de 22-jarige Magnus Mattson bij ons NEC en als het klopt wat ik lees waren er meerdere clubs geïnteresseerd in hem. Even daarvoor versterkten we ons al met Mikkel Dueland. Het zou toch geweldig zijn als deze Deense talenten het succes van hun illustere voorganger zouden weten te evenaren. ‘Danish dynamite’ in de Goffert!
En van daaruit is het een klein bruggetje naar het EK wat nu bezig is. Sympathiek die Denen! Ik heb ze gisteren zien winnen en het zou zo maar kunnen dat, indien Oranje vanavond wint, ‘wij’ de Denen treffen in de kwartfinale. De straten in het Willemskwartier kleuren oranje.
Behalve bij onze buren. Ik sprak onze buurman en die zei, terwijl Auke met een gloednieuwe, gigantische NEC-vlag voorbij rent; ‘Het mag niet van Auke. Voor Auke is er maar één club en dat is NEC. Hij wil niet dat er ook maar één oranje slinger opgehangen wordt in huis.’
Auke kan niet wachten tot het nieuwe seizoen begint. Nog even geduld Auke. Het eerste oefenduel is gisteren alweer geweest. Nog even en dan zit jij, samen met je vader, eindelijk weer in de Goffert.
Oostenrijk