Nog 11 nachtjes slapen en dan is het zover…de Gelderse derby
Man, man wat heb ik er zin in! Deze wedstrijd wil je niet missen. Sterker, deze wedstrijd ga ik niet missen. Ondanks dat ik juist dan op Texel zit met familie. Hiervoor reis ik met liefde 3 uur heen en 3 uur terug.
Dit is ook de wedstrijd die je absoluut niet wilt verliezen. Die gedachte maakt me nerveus en tegelijkertijd ook strijdbaar. Wij kunnen als publiek het verschil maken door vanaf minuut 1 brullend en tierend duidelijk te maken dat er niets te halen valt in onze mooie Goffert. Gewoon er meteen bovenop klappen, ‘shock and awe’, schok en vrees, meteen de wil van de tegenstander om te vechten vernietigen. Een kolkende bloedkuul. Angstige blikken, knikkende knietjes, dat idee dus.
Voel ik haat, wrok of zelfs jaloezie ten opzichte van die andere club of die stad? Welnee. Nooit gehad ook. Wat ik wel voel? Medelijden. En dat meen ik serieus. Want laten we wel wezen, wij moeten toch in onze handjes knijpen dat wij in zo’n mooie stad wonen en zo’n prachtige club hebben die in een echt voetbalstadion voetbalt?
Het kan niet anders dan dat die mensen daar verschrikkelijk jaloers zijn op onze stad en onze club. En dat ze jaloers zijn bewijst wel de geschiedenis.
Arnhem was vroeger een soort van dorp aan een beek. Nijmegen was toen al heel lang een trotse, soevereine stad waar koningen en keizers graag vertoefden. Dit konden ze in Arnhem niet hebben. Ze waren stik jaloers op ons. Toen Arnhem ‘ineens’ (ging een heel gedoe aan vooraf. Bataven en zo..) in 1795 een machtige provinciale status kreeg (toen al) resulteerde deze jaloezie , ondanks verzet van de Nijmeegse bevolking, in de sloop van onze Valkhofburcht. Een typisch gevalletje van ‘jij hebt iets wat ik niet heb en dus maak ik het kapot’. De stenen van onze burcht werden verkocht en de opbrengst vloeide in de kas van de provincie. Naar Arnhem dus. Ik kan er nu, ruim twee honderd jaar later, nog pissig om worden.
Maar buiten deze boosheid overheerst dus toch het gevoel van medelijden voor dit volkje. Je zal er maar wonen en/of (nog erger) supporter zijn van Fietstas. Fietstas is opgericht door een stel elitaire jongens die cricket speelden. Voetbal werd er (zoals gebruikelijk toen) een beetje bij gedaan door de elite. NEC (Eendracht) werd als eerste club van Nederland opgericht door arbeiders. Jongens uit de benedenstad die ook voetbal wilden spelen. ‘Fuck de elite, wij willen ook voetballen!’ Jongens wat ben ik trots dat ik nu als supporter deel uit mag maken van deze (echte) volksclub.
Terwijl in Arnhem de regenten en notabelen heersten, heerste bij ons de arbeider.
Hoge hoed versus platte pet. Stropdas versus eelt op je klauwen. Kantoor versus fabriek.
Ik associeer me duizend maal liever met een arbeidersstad en arbeidersclub dan met zo’n elitaire kliek.
Voetbal is ondertussen al heel lang geen sport meer voor de elite . Voetbal is van en voor het normale volk geworden. Ik denk dat de meeste Fietstas supporters hier ook (heel graag) bij willen horen. Hoe triest moet het dan ook zijn geweest voor hun dat in de jaren 80/90 één of andere juwelier met een grote muil de boel overnam en met zijn grote muil begon te roepen dat er in Gelderland maar plek is voor één BVO en dat Fietstas het Manchester United van Nederland zou worden. Om vervolgens met financiële steun van de provincie (hadden zeker nog geld over van onze stenen uit Nijmegen) een wanstaltig gebouw, ding, sporthal, theater, kattenbak neer te kwakken waarin gespeeld moest worden. Geen hond kwam er op af. En terecht.
We kennen de geschiedenis, ze gingen bijna failliet en toen kwamen de Russen. Die geven al helemaal geen zier om die club. Ze pompten er de laatste jaren vreselijk veel geld in waardoor Fietstas financieel een veel te grote broek heeft aangetrokken en er ‘instant succes’ is. En nee ik schrijf dit niet omdat ik jaloers ben op dat bekertje, maar ik schrijf dit omdat ik slechts medelijden voel.
Want: 1. Je bent nog steeds geen fan van een club voor het volk. De ziel van je club is immers verkocht aan een rijke Rus en die geeft niets om jou. 2. Je speelt in een foeilelijke, sfeerloze betonnen bak dinges. 3. Je club gaat failliet zodra de Rus uitgekeken is op zijn speeltje en zich weer op zijn boot terugtrekt.
Ik begrijp heel goed dat de mensen daar depressief en chagrijnig rondlopen (Kijk maar naar Marcel van Roosmalen). Dat geldt uiteraard niet voor kinderen. Kinderen houden van succes en lopen daar achteraan.
Over kinderen gesproken. Op de site van voetbalprimeur gaat een filmpje rond met (ongeveer) als titel ‘Vite$$e fans vieren feest na zwaarbevochte winst op Feyenoord’. Ik heb geloof ik dat filmpje al twintig keer bekeken. Ook bij de twintigste keer lachte ik mijn ballen uit mijn broek. Voor diegene die het niet kan opbrengen om het filmpje op te zoeken en te bekijken, een korte beschrijving: In, op wat lijkt, een soort betonnen vertrekhal springen wat minderjarige jongens op en neer en zingen iets over hun nek. Daarna wordt er getrommeld en schreeuwen ze fietstas. Een soort van ‘Stuif es in‘. (Voor de lezers onder de 40; Stuif es in is de titel van een kinderprogramma wat vroeger werd uitgezonden vanuit een theater in Ponypark Slagharen en waarvan de eindmelodie (hoe toepasselijk) was Dit is het einde.)
Deze jongens zijn wat mij betreft de slachtoffers van hun club. Ik voel diepe medelijden met ze en ik vind dat we moeten ingrijpen voordat het te laat is. Op 17 oktober komen ze met de bus naar ons toe. Ik denk dat we ze asiel moeten verlenen. Dat kunnen wij in Nijmegen goed! We zullen ze warm verwelkomen. (Staat die tent van het oktoberfest nog op de Goffert? Plek zat).
Voor de voetballers geen genade. Oproep aan onze spelers: Vanaf de eerste minuut zullen wij vanaf de tribune de tegenstander intimideren. Wij verwachten van jullie dat ze opgejaagd, overdonderd en overmeesterd worden. Meteen bij de strot grijpen en niet meer los laten! Vreet ze op en spuug ze uit! Als jullie tot het einde blijven vechten voor onze club en onze stad dan zullen wij als één man achter jullie blijven staan.
Sunday bloody sunday. Welkom in de bloedkuul!
Oostenrijk