Waardeloze week zeg. Verliezen van MVV en een bekerwedstrijd die niet doorgaat vanwege een onbespeelbaar veld.
Het chagrijn is groot. Ik vind het niet meer leuk. Ik vind het een waardeloos seizoen.
Ik ga niet schrijven dat er wanbeleid wordt gevoerd of zoietsdergelijks.
Van bestuurlijke zaken heb ik namelijk geen verstand en buiten dat heb ik absoluut geen zin om me te verdiepen in de zaken die achter de schermen gebeuren in de Goffert. Ik ga er blind vanuit dat de mensen die daar zitten het beste met de club voor hebben en dus hun best doen. Ik geloof best dat er vanalles beter kan en ook dat er achter de schermen ‘hogere machten’ of ‘grotere krachten’ spelen. Zoals sponsoren, clubmensen, vrienden van, etc. Die allemaal op hun manier invloed willen uitoefenen of bewust buiten spel worden gehouden. Weet ik veel, ik weet het niet, het is politiek en daar heb ik geen zin in. Het is al jarenlang onrustig en dat zal de komende jaren ook niet veranderen.
Ik heb ook geen zin om iets te schrijven over het vertoonde spel. Daar kunnen we kort over zijn, dat is namelijk gewoon ruk. Ik zal niet schrijven over wat speltechnisch beter zou moeten. Daar heb ik namelijk geen verstand van. Daar zijn andere mensen beter in. Bijvoorbeeld trainers. Ik ga er blind vanuit dat de trainer de spelers traint en dat de spelers hun best doen om zijn instructies op te volgen. Ik ben verbijsterd door wat ik zie op het veld. Het spel is, op wat opvliegingen na, zo ongelooflijk slecht. Volgens mij betekent dit: 1. de trainer heeft er geen verstand van, 2. de spelers volgen zijn instructies niet goed op, 3. ik heb er echt geen verstand van en ze spelen eigenlijk heel goed. Welke uitkomst dan ook, het gaat mijn verstand te boven en eigenlijk kan ook dit me niet zo veel schelen want ook de afgelopen jaren was het vaak slecht en ook dat zal de komende jaren niet veranderen.
Genoeg redenen om met je verstand er niet voor te ‘kiezen’ om NEC-supporter te zijn. En daar zit het hem dus juist in. NEC-supporter zijn is niet iets waarvoor je kiest, dat doe je niet met je verstand. Het wordt je met de paplepel ingegoten of je rolt erin en je komt er nooit meer uit. Het is een gevoel. En al die jaren kan je er met je verstand niet bij. Zo vaak de hoop op een glorieuze, stabiele toekomst (“Met het juist beleid, de hoofden koel”) en even zo vaak de teleurstelling en de bestuurlijke chaos van het moment.
Doordeweeks hunkeren naar het weekend. Even geen werk, even geen gezin, even niet je verstand erbij. Uren voor een wedstrijd als een speer naar het stadion fietsen om een biertje te drinken met je vrienden. Nuilen op de spelers, klote zat terugfietsen door de Goffert, je vrouw die zich afvraagt waar je verstand is. De week daarop de dagelijkse beslommeringen weer ontvluchten en dus weer die tribune op, om naast de vertrouwde mensen te gaan zitten. Trots op de vlag, de kleuren, het shirt en de stad. Verstand uit, gevoel aan.
Mensen, het gevoel is er nog. Ik kan er met mijn verstand niet bij.
Oostenrijk