Je zou het bijna vergeten in dit digitale tijdperk, maar de oudgedienden onder jullie herinneren zich wellicht dat De Trouwe Honden ooit alleen in papiervorm bestonden. Vol enthousiasme werd ons DTH fanzine (oorspronkelijk nog ‘Doggystyle’ genoemd) rondom het stadion gesleten aan argeloze medesupporters. Naar goed nostalgisch gebruik leek het ons bijna twee decennia later (de eerste editie van ons fanzine zag het licht in 2001) een mooi moment om die oude fanzines weer eens van zolder te halen, flink af te stoffen en schaamteloos te herkauwen voor een nieuwe rubriek die we ‘DTH Classic‘ hebben gedoopt. In deze rubriek pakken we de leukste, meest memorabele of opvallende stukjes uit ons fanzine en geven we jullie een typisch DTH-siaanse terugblik op onze papieren periode (2001-2008).
Deze keer nemen we je mee naar het jaar 2004 waarin Bleum zijn bijzondere ervaringen met jullie deelt over een memorabel middagje Monnikenhuize.
VITESSE-NEC 15 oktober 1995
De oude doos die we deze keer uit de kast hebben getrokken komt uit oktober 1995. Een tijd waarin Antti Sumiala de grote vedette was en waar Juan Viedma met een minimaal contractje nog lang niet droomde van de (inmiddels niet meer zo) witte stranden van Compostella. Het was ook het jaar waarin trainer Van Kooten (die nog in hetzelfde jaar werd vervangen door de Koef) spelers naar NEC haalde, die uiteindelijk vaste waarden bleken te zijn en zo de fundamenten vormden van het “nieuwe NEC”. Denk hierbij aan spelers als Langerak, Koning en Maes. Het was ook in dit jaar dat Dennis Gentenaar (ja inderdaad alweer bijna 10 jaar geleden!) zijn debuut maakte tegen PSV. Het seizoen 95-96 verliep verder trouwens dramatisch. NEC kon alleen de Eagles onder zich houden en werd veroordeeld tot de nacompetitie. In een poule met allemaal noordelijke clubs (Emmen, Veendam en Cambuur) wist NEC gelukkig toch nog het vege lijf te redden, wat uiteindelijk dus toch nog een feestelijke afsluiting van het seizoen betekende.
Op 15 oktober stond de derby in die vieze stad op het programma. Nu kunnen we er over lachen, maar toen hadden de ernemmers NEC sportief inmiddels ingehaald. Het laatste puntje dat behaald werd tegen ze was alweer 4,5 jaar eerder geweest, middels een 0-0 op Monnikenhuize. En nu moesten we met 7 punten uit 8 wedstrijden en een benauwde 15e plaats weer naar Vitesse toe, een nederlaag lag in het verschiet.
Reizen was in die tijd wel even wat anders dan nu. Na eerst de Nijmeegse horeca van het nodige inkomen te hebben voorzien, werd er verzameld op het station. Vele honderden van de in totaal 1500 NEC-fans die de wedstrijd bezochten in arnhem stonden in een overvolle stationshal te wachten op het sein voor vertrek, het was een indrukwekkend schouwspel. Na de nodige betastingen door beveiligingsmensen werd er afgereisd met de trein. De koppies uit het raam en met tranen in de ogen van de wind bij iedere woning langs het spoor weer even duidelijk maken welke club het beste was. In de trein ging de toch binnengekregen sterke drank en de softe drugs van hand tot hand. De aankomst in arnhem was een ware zegetocht. Nietsvermoedende reizigers zochten een veilig heenkomen of keken op een veilige afstand naar het “gajus” uit Nijmegen. Normaal gesproken werden NEC-fans via de achteruitgang in trolley-bussen geladen, om vervolgens in een imposante colonne van bussen naar Monnikenhuize te rijden. Maar tot ieders verbazing gebeurde dat deze keer niet, want nu moesten we te voet, de paar kilometer naar het “stadion” afleggen, dwars door Klarendal. Met een paar honderd man rustig lopen en zingen en een enorm gevoel van macht over je heen krijgen, zo’n gevoel was het. Hetzelfde gevoel dat veel NEC-fans kregen in Krakow tijdens de wandeling naar het stadion. Heel arnhem leek (hoewel niemand daar blij mee zou zijn geweest) van ons en geen ernemmer die daar iets aan kon doen!
Na een wat rumoerige binnenkomst en wat aanvaringen met de agressieve GBO (alleen bij de kenners is deze afkorting bekend) zagen we een hoogst interessante derby vol strijd. NEC kon redelijk meekomen, maar het was toch ogenprikker Gorter die Vitesse met een vrije trap op voorsprong wist te brengen. Daarna had Roy Makaay nog enkele niet te missen kansen, maar hij was niet scherp die dag en mistte toch . Nog voor rust kwam NEC terug via Van Diemen met een simpel laag schot, maar ook dergelijke goals tellen. Eigenlijk had het 1-2 moeten staan, omdat Pothuizen niet de penalty kreeg, die hij wel had moeten krijgen. Voor de duidelijkheid, want bij Pothuizen weet je het maar nooit; Pothuizen speelde toen bij NEC. Na rust was Vitesse weer wat sterker en het was wachten op de 2-1 die uiteindelijk ook viel. Uitgerekend Willem Korsten (van het vingertje na zijn doelpunt in de Goffert tegen NEC) scoorde de goal. Het leek een nieuwe nederlaag te worden.
Maar toen kwam hij: dé op één na mooiste volley. Mooier kon het ook niet, in de blessuretijd. Voor een lichte overtreding kreeg NEC aan de zijkant van het veld een vrije trap. Viedma schoot de bal met een vreemde hoge boog het strafschopgebied in, de bal werd opzij gekopt en daar stond hij: Oleg Poutilo, de Wit-Rus. Nooit basisspeler, maar nu oh zo belangrijk. Zonder na te denken schoot hij direct de bal snoeihard in de touwen. Het vak van NEC werd compleet gek. Honderden keren heb ik later de samenvatting teruggekeken en dan eigenlijk alleen deze minuut. Iedere keer krijg ik weer kippenvel bij het zien van dat massaal opspringende vak na die goal. Het was nog spannend of de goal zou tellen, want volgens de ernemmers zou het buitenspel zijn geweest. Wat volgde was een minuut vol spanning, die werd afgesloten met een resolute handwijzing richting de middenstip, tot opluchting van iedereen met een rood, groen, zwart hart.
Daarna was er weer die schitterende triomftocht terug naar het station, waarbij het punt gevierd werd als een overwinning. Enkele Klarendallers stonden boos te kijken, beschermd door een grote politiemacht die ons naar het station begeleidde. Het rijnfront was afgedropen, maar de meeste fans waren ook niet op zoek naar een rel. Er werd alleen gesproken over die prachtige goal van Poutilo in de laatste minuut, de tot dan toe mooiste volley ooit. Niet wetende dat ene Jack de Gier zo’n mooie volley ooit nog kon overtreffen.
Bleum