Ik beschouw mezelf als een traditionele, misschien wel ouderwetse voetbalsupporter. Als we scoren juich ik en als we winnen gaan beide vuisten de lucht in na de wedstrijd richting de spelers, roep ik heel hard YES en stap ik met een grijns in de bus terug naar huis. Daar bespreken we dan de hoogtepunten en genieten we extra van het gekochte drankje. Als we verliezen dan baal ik, maak ik soms een wegwerpgebaar richting spelers na afloop (zeker als de inzet onder de maat was), komen er krachttermen van teleurstelling uit en nuil ik in de bus op de terugweg. Dan is Meijer een tactisch onbenul, was de tactiek drama en kunnen de spelers er geen ruk van. En af en toe was de scheids natuurlijk ook klote en lag het ook aan hem.
De uitwedstrijden het afgelopen jaar zijn fantastisch. De sfeer is top, de aantallen gigantisch en er is nauwelijks gezeik. Die sfeer en die aantallen, maken me trots om NEC supporter te zijn. Helaas wordt deze support de laatste wedstrijden steeds minder beloond door de spelers op het veld met goed voetbal en vooral ook punten. Langzaam glijden we af naar de kelder en dat is een plek waar deze selectie niet thuis hoort. Tegen PSV kun je natuurlijk verliezen, maar de manier waarop, zonder lef en met slechts een enkele kans, dat was gewoon ondermaats. Een week eerder in de eerste helft tegen Sparta was het voetbal zelfs zo ontzettend slecht, dat niet alleen de basis werd gelegd voor de nederlaag, maar ook voor mijn koppijn in de avond. Om nog maar te zwijgen van de boosheid en frustratie voor de hele week erna.
Als “ouderwetse” supporter had ik verwacht dat zeker na Sparta de spelers uitgejouwd zouden worden. Of op z’n minst een wegwerpgebaar. Gewoon om ze te laten weten dat we kwaad en teleurgesteld zijn. Dat we verdorie geen slappe hap willen zien, maar strijd en echte passie en een over mijn lijk mentaliteit. En niet alleen maar proberen om heel verzorgd voetbal te spelen, maar ook een smerige tackle indien nodig. Het hoeft niet altijd mooi en verzorgd, lelijk en onverdiend punten pakken is ook goed. Spelers mogen die teleurstelling, zeker na afloop, best voelen. Dan weten ze ook dat het pijn doet bij ons en dat ze ons weer een klote week bezorgen.
Vol verbazing keek ik om me heen. Ik hoorde bij zowel Sparta als PSV alleen maar gezang. Mooi hoor dat gezang, maar wel vreemd zonder een resultaat en met slecht voetbal. Wie buiten het stadion had gestaan had gedacht dat NEC verrassend de 3 punten mee naar huis had genomen. Het botste totaal met mijn persoonlijke emoties van het moment. Ik vroeg me af of de jonge mannen die massaal zongen niet teleurgesteld waren. Was ik de enige die teleurgesteld was? Was ik de enige die zich zorgen maakte over de resultaten? Of is het een generatie dingetje dat je tegenwoordig altijd “full support” moet zijn, ook na afloop na een bijna kansloze nederlaag?
In de bus was de teleurstelling, althans bij ons in de bus, wel zichtbaar. En ook op internet vierde de teleurstelling hoogtij. Ook daar kreeg het uitvak er van langs van de thuisblijvers. Die vak 080 gastjes zijn kritiekloos schaatspubliek las ik. Opnieuw gingen mijn gedachten na het lezen van dit soort berichten alle kanten op. Mijn verbazing na afloop zouden een bevestiging kunnen zijn van dergelijke berichten op twitter, maar aan de andere kant wil ik het ook graag opnemen voor de mannen die de sfeer maken. De volle uitvakken, de prima sfeer en positieve support zijn zeker ook hun verdiensten. Het zorgt voor een kettingreactie en meegaan naar uitwedstrijden is voor velen een must geworden. En neem van mij aan, uitwedstrijden met 800 man zijn leuker dan met de aantallen die ik nog van lang geleden ken. Daarnaast heb ik een schijthekel aan mensen die denken dat ze andere NEC supporters wel even de maat kunnen nemen thuis achter hun laptopje. Als de sfeer anders moet, of als je van mening bent dat de spelers verrot gescholden hadden moeten worden, dan had je zelf moeten gaan en bij het hek moeten staan schreeuwen denk ik dan.
En ik had natuurlijk zelf best mijn emoties feller kunnen uiten in het uitvak. Als roepende in de woestijn. Als eenzame voetbalvandaal. Mijn verbazing won het blijkbaar van mijn traditionele emotie bij dergelijke wanvertoningen. De teleurstelling gierde door mijn hoofd, maar kwam niet uit mijn mond. Gelatenheid dus, normaal gesproken de dodelijkste emotie die je als voetbalsupporter, ouderwets of juist modern, kunt hebben.
Tegen Cambuur is een herkansing. Ik hoop dat ze winnen, zodat ik weer eens kan juichen en met minder stress naar de stand kan kijken. Mochten ze verliezen en er alles aan gedaan hebben dan druip ik teleurgesteld af. Mochten ze verliezen met slecht spel of nog erger zonder de echte passie, dan zal iedereen die ene eenzame voetbalvandaal bij het dikke plexiglas in het uitvak in Leeuwarden zien staan. Lekker kansloos boos te wezen. Hondelulluh!