Ik heb besloten dat dit stuk, deze week van, alleen maar kan en mag gaan over Gitta.
Vorige week donderdag kwam als donderslag bij heldere hemel het trieste bericht binnen op de Bleumbus app dat Gitta onverwacht is overleden.
Ik heb er over nagedacht of het wel gepast is dat ik over haar schrijf. Mag ik over iemand schrijven die ik ken maar niet goed ken. Is het gepast om te schrijven over gemis terwijl het gemis van haar naasten zoveel groter is?
Ik vind van wel, ik moet wel want ik vind het ook niet gepast om nu over zaken als; niet scorende spitsen, nare mannetjes en regenboog aanvoerdersbanden te schrijven.
Ik ken Gitta dus uit de Bleumbus. Ik ken Gitta en tegelijkertijd ken ik Gitta ook niet. Ik ken Gitta zoals ik de rest van de, over het algemeen oudere (ervarenere), meestal kalende, bier drinkende en iets uitbuikende mede passagiers ken. Niet goed maar we kennen elkaar en herkennen elkaar. Hoe vaker in de bus, des te groter de herkenning.
Sommigen kennen elkaar al jaren, anderen zijn nieuw. Sommigen kennen elkaar alleen uit de bus. Anderen zien elkaar ook buiten de bus. Het maakt niet uit hoe we elkaar kennen. In de bus zitten we allemaal met hetzelfde doel: ouwehoeren, bier drinken, kut muziek luisteren en drie punten ophalen (Haje!).
Iedereen die een paar keer mee is geweest met de Bleumbus kende Gitta. Je kon niet om Gitta heen. Ze viel op door haar vrolijkheid en enthousiasme en natuurlijk ook omdat ze geen kalende, bier drinkende man was. Daarnaast was Gitta een belangrijke schakel in het Bleumbus mechanisme.
Was er een jubileum dan zorgde Gitta ervoor dat er aandacht aan werd geschonken. Hadden we een lange reis voor de boeg dan zorgde Gitta voor lekkere hapjes. Gitta lachte en genoot. Gitta ademde het gevoel van NEC, het gevoel van de Bleumbus.
Zo kende ik Gitta dus en zij kende mij ook, al kende ze me niet echt. En zij kende niet alleen mij maar ik geloof dat ze alle 83 mensen die op de vaste lijst van de Bleumbus staan kende. En ook al kende ze hun lang niet allemaal echt. Ze stond voor iedereen klaar.
Ik herinner mij een moment dat ik in de zomer op vakantie was in Denemarken en dat de voorverkoop van een uitwedstrijd was begonnen. De online verkoop ging razendsnel en ik deed vanaf een camping verwoede pogingen om een kaartje te bemachtigen. Het lukt me niet om via mijn mobiel in te loggen en in bijna blinde paniek flikkerde ik mijn probleem op de Bleumbus app.
Even later, ik liep inmiddels gestrest met het gezin door Legoland, kreeg ik een persoonlijk berichtje van Gitta. Ze was in het stadion aan het helpen om de seizoenkaarten voor aankomend seizoen in envelopjes te doen en te adresseren. Ze was eigenlijk voor iets anders in het stadion maar zag de enorme stapel werk liggen en besloot om spontaan een handje te helpen. Terwijl ze daar mee bezig was zag ze mijn berichtje voorbij komen en had meteen even een kaartje voor mij geregeld. Dit voorbeeld van behulpzaamheid en loyaliteit typeert voor mij Gitta en ik denk dat er vele mede busgangers zijn die ook zo’n voorbeeld hebben.
De afgelopen week heb ik veel aan Gitta moeten denken. Het verrast me hoeveel haar overlijden me aangrijpt. Elk jaar overlijden er supporters van NEC. Vaak hebben we het niet eens in de gaten, wordt er geen ruchtbaarheid aangegeven. Mannen en vrouwen die al jaren een seizoenkaart hebben laten, na jaren van trouw bezoek, opeens een leeg stoeltje achter op de tribune. Alleen de mensen die om hun heen zaten, zien en voelen dit gat.
Er is ook een klein aantal supporters die door hun persoonlijkheid, loyaliteit en inzet een verbinder of voortrekker zijn voor veel supporters. Ik denk dat iedere club wel een aantal van dit soort supporters heeft en NEC zeker. In de jaren dat ik bij NEC kom zijn er al een heel aantal ons ontvallen. Ik kende ze niet persoonlijk maar soms hing er een spandoek, zag ik iemand van een supportersvereniging bloemen brengen aan een nabestaande op de tribune, werd er een naam bijgeschreven op een herinneringswand, werd er vuurwerk afgestoken of een minuut stilte gehouden. En iedere keer maakte dit grote indruk op mij en voelde ik de saamhorigheid op de tribunes.
Gitta hoort bij deze groep en Gitta ken ik. Gitta verdient het om herdacht te worden en daarom verdient Gitta het ook dat ik een stuk schrijf over haar. Gewoon als eerbetoon. Een eerbetoon aan een geweldig mens die verschrikkelijk gemist gaat worden in de Bleumbus.
Morgen gaat Gitta voor de allerlaatste keer naar de Goffert. Ze zal herdacht worden en haar leven zal gevierd worden. Ik weet zeker dat Gitta de aandacht krijgt die ze verdient en hoop dat haar naasten zich omarmt voelen door de aanwezigheid en liefde van allen die daar aanwezig zijn.
Verdomme Gitta ik ben er niet bij. Ik zit op dat moment in een vliegtuig boven de atlantische oceaan.
Morgen verlaat Gitta voor de allerlaatste keer de Goffert.
In een van de laatste berichtjes die Gitta plaatste op de groepsapp schreef ze dat ze een kaartje ging kopen voor Cambuur uit en dat we er een feestje van zouden maken. Dat feestje gaat er komen en Gitta is er bij. Ze stapt gewoon in.
Voor altijd mee met de Bleumbus
‘We doen net alsof ze gewoon verder leeft. Alsof ze gewoon verder leeft. Zelfs als het niet zo is.’
Oostenrijk