Tja, een weekoverzicht. Er zijn van die weken dat het maar moeilijk uit de pen komt. Niet omdat er niet genoeg is om over te schrijven, maar omdat we het soms zelf ook even niet meer weten. Vooropgesteld: de schrijvers van deze site zijn een klein groepje van trouwe NEC-fans die verder geen formele journalistieke of voetbaltechnische achtergrond hebben. Dat is letterlijk ons oude credo: “Voor supporters, door supporters”. We hopen een stem te geven aan wat er leeft onder de supporters, of dat nou vanuit de grijze massa of vanuit de onderbuik komt (binnen de fatsoensgrenzen uiteraard). We laten feitjes en statistieken graag over aan de betaalde media en collega-fansites; wij proberen het gevoel op de tribunes onder woorden te brengen. Soms staan daarbij de DTH neuzen dezelfde kant op, soms verschillen we onderling van mening. Ik weet alleen voor het eerst in lange tijd niet zeker meer of ik nog wel een uitgesproken mening heb over wat er momenteel gebeurt bij NEC. En dat maakt het opeens toch verdraaid lastig om iets te schrijven over de afgelopen week.
Want doet Rogier Meijer het nou wel goed of niet? Heeft onze selectie genoeg kwaliteit voor de strijd om een plek in het linkerrijtje, of moeten we ons zorgen maken over degradatie? Zit er progressie in de club of overleven we bij de gratie van Boekhoorn? Zeg het maar. Je krijgt inmiddels evenveel meningen te horen als dat we supporters hebben.
Vorige week hadden we de wanvertoning tegen Sparta, gevolgd door een volledige tactische ommezwaai en een verdiende doordeweekse bekeroverwinning op Fortuna. Maar dan volgt daarop weer een frustrerend en bizar gelijkspel tegen Go Ahead in eigen huis. Er valt geen pijl op te trekken momenteel, en de tactische bokkensprongen van de technische staf tonen aan dat zij het ook even niet meer weten. In de beker gingen we opeens 5-3-2 spelen en prompt wonnen we met leuk aanvallend voetbal, maar kregen we ook extra doelpunten om de oren. Vervolgens gingen we in bijna diezelfde 5-3-2 formatie (op papier zelfs sterker, want met Cillessen en Marquez in de basis) keihard onderuit tegen Go Ahead. Pas na de omzetting terug naar 4-3-3 wisten we ternauwernood nog een puntje te redden.
Ondanks dat we zoals gezegd meer nadruk proberen te leggen op de emoties op de tribune dan op de feitjes, is feitjes uit de warboel peuteren soms de enige manier om orde te scheppen in de chaos. Hier is zo een feitje: onder Meijer won NEC in het hele kalenderjaar 2022 welgeteld twee keer (!) in eigen huis. Trekken we daar de eerste seizoenshelft van 2021-2022 bij, dan kunnen we daar nog twee extra thuisoverwinning bij optellen (NEC-PEC en NEC-Groningen). Dus in totaal welgeteld vier thuisoverwinningen sinds onze terugkeer in de Eredivisie. Vier. Laat dat even tot je doordringen. En eentje daarvan was in de beker. Dan mag je toch gerust stellen dat je als thuispubliek bepaald niet verwend wordt. Ondertussen werden de kaartprijzen wel verhoogd met de rechtvaardiging dat als je leuker voetbal met kwalitatief betere spelers wilt zien, je ook meer moet dokken. Prima, maar waar is dat kwalitatief leukere voetbal dan? Tannane is een topper, Marquez is een held, zker, absoluut. Maar aan het eind van de rit koop je daar bijzonder weinig voor als je telkens op gelijke spelletjes en nederlagen getrakteerd wordt. Vier overwinningen in eigen huis in anderhalf jaar tijd is simpelweg niet goed genoeg, dat kun je niet verkopen aan je thuispubliek. Dan krijg je gemor. En terecht.
Rogier Meijer is een uiterst sympathieke man die we veel gunnen. Hij weet als geen ander een goede mentaliteit in een ploeg te smeden en doorgaans kunnen zijn teams een gezonde dosis vechtlust en inzet niet ontzegd worden. Alleen mag inmiddels toch wel de vraag gesteld worden of hij het tactische vernuft en inzicht heeft om een ploeg op Eredivisieniveau constant te laten presteren en leuk en attractief voetbal te laten spelen. Defensief heeft hij het merendeels goed voor elkaar. Maar voorin is het een zootje. Er zit totaal geen idee achter onze offensieve intenties, het is constant gokken op individuele ingevingen. Net als dat het geval was onder Boogers, Gesthuizen en (ja, het moet gezegd) De Groot. Allemaal weten ze een defensieve organisatie neer te zetten, maar geen van allen lijken ze veel kaas gegeten te hebben van het aanvalsspel.
Is dat dan de crux? Is Meijer de kop van Jut, een coach die de kwaliteiten ontbeert om deze ploeg naar een hoger niveau te tillen? Ongetwijfeld zit daar een kern van waarheid in, maar het is ook een wat makkelijke conclusie. Het was namelijk ook Meijer zelf die al gedurende de hele voorbereiding riep dat hij diepgang miste in zijn ploeg. Hij had teveel van hetzelfde type spelers, zo zei hij meermaals. Je kunt de krantenberichten van deze zomer erop naslaan. Hij had dus zelf al de vinger op de zere plek gelegd, maar NEC is niet in staat gebleken om hem die extra diepgang en aanvallende impulsen te leveren, ook al leek Boekhoorn deze zomer meer dan ooit bereid om de knip te trekken. En waar we zeggen ‘NEC’, daar kan natuurlijk slechts één naam worden ingevuld als eindverantwoordelijke: de Technisch Directeur, Ted van Leeuwen. Van Leeuwen die onlangs aankondigde dat zijn werk erop zat en dat hij alles had gedaan wat gedaan moest worden om NEC naar een hoger plan te tillen. Van Leeuwen die ons opzadelde met maarliefst vier falende spitsen (Akman, Bony, Marques, Dimata). Van Leeuwen die geen vervanger aantrok voor Okita, die transfervrij mocht vertrekken. Van Leeuwen die Tavsan niet voor een mooie prijs wist te verkopen om zo de financiële of tactische ruimte te creëren voor een ander type vleugelspits.
Van Leeuwen is inmiddels met de noorderzon vertrokken, dus dat is schoppen tegen een dood paard. Wat NEC heel snel nodig heeft is een nieuwe TD die nog in deze vroege winterstop actie kan ondernemen om de voorhoede doelgericht te versterken met een vleugelspeler met diepgang en/of een meer balvaste spits. Dat is wellicht voldoende om het tij te keren dit seizoen. Maar als we op deze weg voortgaan, met wijfelachtige spelomzettingen, onbegrijpelijke wissels en een gebrek aan enig idee in onze aanvalsopzet, dan moeten we ons toch echt steeds weer zorgen gaan maken om degradatie. Dat lijkt overdreven paniekerig zo vroeg in het seizoen, maar zo voelt het inmiddels wel. Beter nu al aan de alarmbel trekken dan dat we vol Europese aspiraties slaapwandelend de gevarenzone insukkelen.
Er is zowaar weer eens een supportersavond georganiseerd op 8 november, waarbij ook Marcel Boekhoorn aanschuift. Dat is dus wellicht een mooi moment om deze zorgen aan te kaarten en wat duidelijkheid te krijgen over een nieuwe TD en de plannen van NEC om de huidige zorgelijke trend te keren. Ondertussen is de alternatieve route naar Europese dromen nog altijd open via het bekertoernooi, waar in de tweede ronde ergens in januari (!) Almere City op ons wacht. Maar eerst zal aankomend weekend de moeilijke horde PSV geslecht moeten worden. Laten we ditmaal dan maar weer hopen op een gelijkspelletje…
Mark