Het leek in eerste instantie gewoon een verstapping op een standaard training eind juni in de voorbereiding op het nieuwe seizoen 2021-2022. Een zeer speciaal nieuw seizoen, want onze aanvoerder en inmiddels onvervalst clubicoon Rens van Eijden had ons NEC na vier jaar KKD-ellende eindelijk voor de tweede keer (!) terug naar de Eredivisie geloodst. Daar zou hij in zijn elfde seizoen in NEC-kleuren de strijd moeten leiden om lijfsbehoud. Een simpele verstapping, maar de pijn verdween niet. Enkele dagen later kwam het trieste nieuws naar buiten dat Rens zijn kruisband had afgescheurd. Een zware kwetsuur die meteen een streep zette door het nieuwe seizoen. Een persoonlijk drama voor onze aanvoerder, een sportief drama voor onze club.
Lange maanden van revalidatie volgden. En eindelijk was het dan zover: afgelopen weekend keerde Rens terug op de bank in de Goffert tegen FC Twente. Helaas kreeg hij geen speelminuten, maar desondanks was het geweldig om hem weer terug te zien in de ploeg. Onze Rens, NEC boegbeeld en onvervalste clubman, was weer van de partij! Met NEC al zeker van lijfsbehoud konden we dus uitkijken naar een mooi nieuw seizoen Eredivisie met de inmiddels 34-jarige Van Eijden als rots in de defensieve branding.
Het mocht niet zo zijn. Eerder deze week kondigde Rens aan dat hij ermee gaat stoppen. Een absolute schok en aderlating voor NEC en voor iedere rechtgeaarde NEC-fan. Rens is een boegbeeld en een uithangbord voor de club. Of het nu goed ging of slecht, nooit was Rens te beroerd om de supporters te woord te staan en zijn ploeg bij de hand te nemen. Of supporters nou juichend om zijn nek hingen of woedend in zijn gezicht schreeuwden, Rens stond iedereen kalm te woord en verstopte zich niet. Ook op het veld verstopte hij zich niet. Net als elke andere voetballer wisselde hij fantastische optredens af met mindere dagen, maar één ding ontbrak nooit bij Rens: strijdlust. Wie nog altijd onzeker is over wat dat illustere ‘NEC DNA’ nou precies is hoeft alleen maar naar Van Eijden te kijken. Altijd voorop in de strijd, hard werken, geen capsones, gewoon de sokken opstropen en gaan. Precies zoals we het graag zien in de Goffert.
Met zijn vertrek verliest NEC een in deze tijden zeer zeldzaam kleinood: een onvervalste, ouderwetse clubspeler. In 2009 stapte de toen 21-jarige Rens van Eijden de grasmat van de Goffert op in het rood, zwart en groen. Hij zou tot 2016 in onze clubkleuren blijven spelen, waarna hij overstapte naar AZ. Gedurende zijn eerste periode bij onze club maakte hij een pijnlijke degradatie mee (2014) maar ook de nog altijd records brekende promotie het seizoen daarop, waar hij een cruciale rol in speelde. Helaas voor Rens, maar gelukkig voor ons, werd zijn periode bij AZ geen onverdeeld succes en in 2018 keerde hij weer terug op het vertrouwde nest. Wel een klasse lager op dat moment, maar onder aanvoering van Rens wist NEC de weg naar boven weer terug te vinden en promoveerden we het afgelopen jaar weer naar de Eredivisie. Een prachtig sprookje dat voor Rens eindigde in een persoonlijk drama op een standaard training in juni.
Wat hadden we Rens graag nog minimaal een seizoen voorop willen zien gaan in de strijd. Het mag echter niet zo zijn. Kenmerkend voor Van Eijden houdt hij zelf de touwtjes in handen en dus kunnen we zijn besluit alleen maar respecteren. Het is te hopen dat onze club Rens op de een of andere manier wel binnenboord kan houden, als hij dat zelf wilt tenminste. Want inmiddels mag hij zich in een selectief rijtje van echte clubiconen scharen. En zulke mensen moet je koesteren.
Het seizoen is nog niet voorbij. Hopelijk zien we Rens van Eijden nog in volle glorie in actie op het heilige Goffertgras tegen Ajax, Go Ahead of Fortuna. Want Rens verdient een fraai einde van zijn actieve voetballoopbaan, met de aanvoerdersband om zijn arm voorop in de strijd. Zo zullen we ons Rens altijd herinneren, een NEC’er in hart en nieren met modder op het shirt en een onverzettelijke grijns op het gezicht. Nog één maandje vlammen en dan met trots en voldoening terug kijken op een mooie carrière. We zullen je missen, Rens!
