Alweer een week geleden zakte Bas Dost in Alkmaar op het veld in elkaar. Hij werd, zoals we inmiddels weten, gereanimeerd. In de loop van de avond kon hij via X laten weten dat het goed met ‘m gaat. Naar omstandigheden uiteraard. Ook gedurende de week liet hij van zich horen en sprak hij via FaceTime spelers en staf van NEC toe op de dag voor de bekerwedstrijd tegen Roda JC.
Dat Bas dit zo snel alweer kon opbrengen is behoorlijk indrukwekkend. De dood was naar ‘m op zoek, maar dankzij tijdig en professioneel ingrijpen werd hij niet gevonden. Bas is geconfronteerd met doodsangst. De zorgen om geliefden, zeker kinderen, komen daar nog bij. De mentale impact van zo’n gebeurtenis is enorm.
Het tekent de mens Bas Dost. Hij is pas een paar maanden bij NEC en ik zag hem vooral als een speler die door sterke gedrevenheid een carrière heeft gehad die zijn talent oversteeg. Hoewel gedrevenheid natuurlijk net zo goed een talent is.
Knoestig, met de kop vooruit, wilde blik. Er zijn beelden uit zijn periode bij Club Brugge waarin Bas in de kleedkamer razend is over het slechte spel van zijn team. Bas de fanatieke, die gek wordt als zijn teamgenoten niet net zo graag willen winnen als hijzelf.
En dan is er zo’n gebeurtenis waardoor de voetballer Bas Dost ineens de mens wordt. Dit drong meteen door tot spelers en supporters van beide clubs. De domme haat en nijd zijn ineens ver weg.
Bas bleek een mooi en moedig mens, die oog bleef houden voor zijn omgeving. Krachtig. Het maakte grote indruk op spelers, staf en supporters. We zagen ook Wilco van Schaik weer mens worden. Wilco, niet glad en nurks maar diep geraakt en zijn emoties niet de baas.
In het voetbal zijn we heel goed in het ontmenselijken van spelers, trainers, directieleden en scheidsrechters. We brengen ze terug tot een slechte wedstrijd, een verkeerde tactiek, een stomme uitspraak, een verkeerde beslissing en mogen daardoor alles over ze roepen dat recht doet aan onze emoties. Maar het maakt de boel er eigenlijk helemaal niet leuker op. Laten we daarom nog lang aan Bas Dost blijven denken, ook als hij nooit meer een wedstrijd voor NEC speelt.
Wichard