Al sinds 2001 delen een wisselende group NEC fans onder de naam De Trouwe Honden op ludieke wijze – soms kritisch, soms uitbundig, maar altijd met hart voor NEC – hun visie op onze mooie club. In de beginjaren gebeurde dit in papieren vorm medens het DTH fanzine (oorspronkelijk nog ‘Doggystyle’ geheten). Maar in 2008 werden ook wij uiteindelijk meegesleurd in de digitale revolutie en bieden we sindsdien via diverse incarnaties van deze website onze supportersblik online aan. Met ruim twintig jaar kopij onder de riem leek het ons een mooi moment om de oude fanzines weer eens af te stoffen en ons web-archief door te struinen op zoek naar leuke, memorabele en opmerkelijke stukjes, die we vervolgens schaamteloos kunnen herkauwen in deze ‘DTH Classic’ rubriek.
Deze keer nemen we jullie mee naar het jaar 2010 toen we met Pol terugblikte in de categorie uit de oude doos met mooie verhalen uit Krakow.
Uit de oude doos: Verhalen Krakow (deel 1)
Voor sommige dingen hebben we een goede reden. Van een wedstrijd maken we een Rondje om en een Zo zagen wij het en als onze club jarig schrijven we een felicitatiebericht. Zo nu en dan doen we iets zonder een concrete aanleiding. Gewoon, omdat we er zin in hebben. Zin om onze oude stukjes, die we zelf ook graag nog eens lezen, aan onze lezers voor te schotelen. Noem het opgewarmde prak, wij vinden het een heerlijk maaltje dat na verloop van tijd nog beter smaakt. Uit de oude doos dus. Deze keer de reisverhalen van Krakow alwaar onze club op 25 september 2003 aantrad tegen Wisla. Tegenwoordig vlieg je voor een paar knaken vanaf Weeze naar deze prachtige stad in Zuid-Polen, maar toentertijd was het kiezen tussen een peperdure vliegreis, een ellenlange busreis of een wat heikele autorit. We beginnen comfortabel: met het vliegtuig. Die andere twee volgen later. En voor de archiefneuroten: het origineel vind je terug in DTH 12!
Krakow per vliegtuig
De stemming was uitgelaten dinsdagavond op Schiphol, als ware het een schoolreisje. Het merendeel van onze groep van twaalf man was twintig jaar geleden net oud genoeg om de (thuis) wedstrijden tegen Brann en Barcelona mee te maken en besefte waarschijnlijk daarom dat de trip bij voorbaat al uniek was. Gekweld door vele jaren slecht eerste divisie voetbal was dit voor iedereen het absolute hoogtepunt van het supportersbestaan, nog voordat we vertrokken waren. Vrijwel onmiddellijk na de loting werd besloten een vliegreis naar Krakow te boeken. Niemand zag erg uit naar een busreis van meer dan een half etmaal en aangezien de prijzen ook niet al te ongunstig waren, werd besloten direct een optie te nemen, onafhankelijk of we wel of geen toegangskaarten zouden kunnen krijgen. Een dergelijk avontuur liet je sowieso niet aan je voorbij gaan. Er werd besloten 2 dagen van te voren te gaan en dus werd een vlucht vastgelegd met vertrek op maandagavond en terugreis donderdagochtend, hetgeen ons ruim 300 euro ging kosten. Goddank konden we dit schema nog een dagje naar achteren schuiven toen bleek dat Wisla de wedstrijd naar donderdag had verschoven.
Net als de meeste NEC supporters waren ook wij niet echt uitgelaten over de loting en de aanstaande reis naar Polen. Ok, we lieten het niet aan ons voorbij gaan, maar we hadden graag een wat tropischere of meer aansprekende tegenstander gewenst. De vooroordelen over het grijze, grauwe Polen tierden welig en we waren dan ook oprecht verbaasd over de goede staat van ons vliegtuig en de soepele manier waarop de heenreis verliep. Na een ietwat chaotische overstap in Warschau kwamen we half twaalf ’s avonds in Krakow aan, een kleine vier uur na vertrek van Schiphol. Daar bleek de kleine luchthaven van Krakow volledig uitgestorven. Bij gebrek aan taxi’s werd besloten de chauffeur van de enig aanwezige bus maar eens aan te spreken. De man was zo enthousiast dat hij eindelijk passagiers had dat hij gelijk vertrok. Ons hotel lag midden in het centrum op loopafstand van het grote plein, waarvan we hadden vernomen dat het daar te doen was. Maar gelijk eens gaan kijken dus. Het plein bleek aanmerkelijk veel op het vliegveld te lijken…het was er uitgestorven. Meer dan een uur in Polen, maar we hadden er pas een paar gezien.
Na flink wat zoeken vonden we uiteindelijk een Ierse pub, waar we op de hoogte werden gesteld van de plaatselijke bezienswaardigheden. Club Casablanca scheen hoog op de lijst te staan, maar bleek bij aankomst niet meer dan een omgebouwde huiskamer met een enorme bank waarop een aantal dames had plaatsgenomen, het merendeel overigens niet echt de moeite waard. Horen, zien en zwijgen over de rest van de nacht uiteraard. De volgende ochtend meldde iedereen zich weer vroeg aan het ontbijt, de trip naar Auschwitz stond op het programma. Ondanks het vroege tijdstip was de stemming jolig en dat baarde zorgen voor het gedrag aldaar. Dat bleek onnodig want het bezoek aan ’s werelds grootste massagraf maakte veel meer indruk dan eenieder van tevoren had gedacht of later wilde toegeven. De drukkende stilte in onze taxibus op de terugreis was daarvan het bewijs en werd pas verbroken nadat een uur later de buitenwijken van Krakow weer werden bereikt.
Het langdurige bezoek aan het concentratiekamp had ons uiteindelijk ook wel wat hongerig gemaakt. We vonden een restaurant dat in staat bleek voor 80 euro twaalf personen van een maaltijd te voorzien, zij het dat in de prijs ook wel de kwaliteit tot uitdrukking werd gebracht. Het vulde goed, maar smaakte nergens naar, eigenlijk precies wat we van de Poolse keuken verwacht hadden. In één van de mooiste straten van Krakow vonden we de Music Bar, een wat typische kroeg zonder achtermuur, uitlopend op een pleintje in de buitenlucht, waarbij een jas dus wel aan te raden was. Na verloop van tijd kwamen steeds meer NEC-supporters de bar binnen en werd het echt gezellig. Het thuisfront hield ons op de hoogte van de afgang van NAC in Newcastle en hoewel er plaats was voor leedvermaak beseften de meesten dat ons dat de volgende dag ook kon overkomen. Reden temeer er maar gelijk het beste van te maken. In de loop van avond verplaatste iedereen zich naar beneden waar een grotere versie van het Keldertje (Grote Markt) te vinden was. Het grootste deel van het publiek bleek uit Nijmegen en omgeving te komen, veel bekende gezichten van vroeger en dus een ideale gelegenheid herinneringen op te halen, onder het besef dat dit waarschijnlijk de mooiste herinnering ooit zou worden. Persoonlijk vond ik de nacht in de grotten van de Music Bar het absolute hoogtepunt van de trip. Vervolgens nog aan een aantal merkwaardige Poolse clubjes (huiskamers) een bezoekje gebracht en wederom vroeg in de ochtend in het hotel terug.
Dag drie van onze trip was de wedstrijddag en die kwam eigenlijk pas ruim na het middaguur op gang. Na wat sightseeing ’s ochtends, waarbij maar weer eens bleek dat Krakow inderdaad een prachtige stad is, installeerden we ons op een terras op het plein, dat langzaam maar zeker volliep met NEC-supporters. Hoewel er veel politie in de buurt was, kon eenieder ongestoord drinken en zich vergapen aan de prettige vormen van de serveersters. Iedereen bleek wel een verhaal te hebben over de verre reis. De reizigers van een zelfgeorganiseerde bus bijvoorbeeld, verbaasd (en opgelucht) als ze waren over de slappe controle bij de grens, bleken volgens anderen, die vlak na de bus bij de grens waren aangekomen, aan te zijn gezien voor de spelers van NEC! Ondertussen was het wachten op de bussen van de supportersvereniging, die aanzienlijk vertraagd bleken te zijn. Het onderstreepte nog maar eens ons gevoel dat we er goed aan hadden gedaan met het vliegtuig en ruim van te voren aan te reizen. Rond een uur of zes werd begonnen met de voettocht naar het stadion, de beelden van het treurige stadion en de (toen nog) goede uitgangspositie na 90 minuten, hebben jullie ongetwijfeld allemaal gezien. Het leuke van een Europees avontuur is eigenlijk ook dat de wedstrijd veel minder ter zake doet dan alles er omheen. Na de wedstrijd moesten we nog een aantal uurtjes stuk slaan aangezien we pas vroeg in de ochtend terug zouden vliegen.
Dit lukte ons uiteindelijk prima in een casino, waar we ons, gezien de geringe waarde van een fiche, konden gedragen als grootkapitalisten. Zeer moe, maar ook uiterst voldaan, kwamen we uiteindelijk vrijdagochtend weer op Schiphol aan. Toen nog hopend dat er nog een tweede ronde zou volgen….nu inmiddels hopend dat we niet nog eens 20 jaar moeten wachten!
Pol