Het is al sinds jaar en dag het grote pijnpunt in de selectie van NEC: de spitspositie. Iedereen weet het, maar niemand lijk er een oplossing voor te kunnen vinden. De laatste echt memorabele spits die NEC had is Björn Vleminckx, die in het seizoen 2010-2011 zelfs topscorer werd van de Eredivisie. Maar ja, dat is inmiddels alweer dertien seizoenen geleden. Het jaar daarop deelden Platje en Zeefuik twaalf competitiegoals (allebei zes), maar was het vooral middenvelder Schöne die met elf doelpunten de produktie verzorgde. In het daaropvolgende seizoen was de inbreng van Platje onvoldoende om aan te kunnen blijven haken bij de subtop, waar we ook toen op mikten. Ruud Boymans werd daarom in de winterstop gehuurd van AZ om NEC meer stootkracht voorin te verlenen. Boymans scoorde meteen de winnende tegen vitesse, maar kampte met een conditionele achterstand en liep bovendien ook al snel een achillespeesblessure op, waardoor zijn inbreng bij slechts twee basisplekken en vijf invalbeurten bleef. NEC zakte in de tweede seizoenshelft ver weg en werd uiteindelijk zelfs 15e, voornamelijk door gebrek aan stootkracht voorin. Het seizoen daarop werd trainer Alex Pastoor al na drie wedstrijden de deur gewezen en zou NEC uiteindelijk onder leiding van Anton Janssen degraderen. Toch was de spits van dat seizoen zowaar zeker niet de minste; Michael Higdon scoorde namelijk een uiterst respectabele 14 goals. Het bleek echter niet genoeg om NEC te redden van de afgrond.
De degradatie gaf ons in seizoen 2014-2015 wel weer twee zeer aansprekende spitsen, maar goed, dat was natuurlijk helaas wel een niveautje lager. Sjoerd Ars had een superjaar en knalde 28 doelpunten binnen, maar ook de Venezuelaanse relevatie Christian Santos was zowaar 23 keer trefzeker. NEC promoveerde zeer dominant met afgetekende cijfers, maar het jaar erop bleek Ars op Eredivisieniveau toch tekort te komen. Santos bleef echter maar gaan en scoorde 16 goals. Helaas was zijn vertrek naar Alaves nogal roerig. Dit was ook het punt waar onze spitsenmisère definitief haar intrede deed en NEC voor de tweede keer in korte tijd degradeerde, ditmaal met een akelig lang verblijf op het tweede plan in het vooruitzicht. Mayi en Awoniyi mochten het in dat degradatieseizoen uitvechten centraal in de spits, maar het was eigen jeugdspeler Jay-Roy Grot die met een karige vijf doelpunten zowaar topscorer werd. Mayi bleef steken op een uiterst povere vier doelpunten, Awoniyi scoorde slechts twee keer.
Wat volgde is een reeks van spitsen die om uiteenlopende redenen (maar voornamelijk financieel, nemen we aan) nooit echt hun stempel wisten te drukken of zelfs ronduit pijnlijk waren, met een acceptabele Braken, NEC-exponent Ole Romeny die nooit wist te imponeren, huurling Druijf die het prima deed maar slechts een half seizoen bij ons rond liep, Velikonja (wie? Ja, die), Baeten die nooit echt een kans kreeg, Janga (waar menig NEC-fan nog steeds nachtmerries van heeft), Ondaan, Akman, Ruiz (drie invalbeurtjes vanwege een slepende blessure), Bony (hoe minder hierover gezegd, hoe beter), Dimata (tja), Marques (leuke gozer maar kwam tekort voor het niveau) en wellicht vergeet ik er nog een paar.
De herintrede van Carlos Aalbers leek eindelijk betere tijden in te luiden. De aankoop van Koki Ogawa was een even onverwachte als interessante keuze die zich afelopen seizoen prima staande hield, terwijl het op het laatste moment binnenhengelen van Bas Dost een absoluut schot in de roos was. Helaas weten we allemaal wat er afgelopen seizoen gebeurde met Bas en in de winterstop werd daarom in lichte paniek Cilla Sow op het laatste moment (veel later kon bijna niet!) aan de selectie toegevoegd. Sow veroverde weliswaar de harten van de fans, maar niet het doelgebied van de tegenstander en hij moest dus aan het einde van het seizoen de Goffert alweer gedag zeggen.
Aalbers is deze zomer dan ook achter de schermen druk bezig met de oh zo lastige spitsenpositie. Aansprekende namen als Sam Lammers zouden zijn gepolsd maar hebben afgezegd. Spitsen zijn in trek, goede spitsen dubbel zo. Tot overmaat van ramp liep Koki Ogawa een schouderblessure op in de voorbereiding, die hem de beginfase van de competitie gaat kosten. En dus is de noodzaak voor een Eredivisiewaardige spits – wat heet: subtop-waardige, als NEC haar play-off ambities in leven wilt houden – opeens zelfs nog groter dan ooit. Maar de prijskaartjes voor zulke spitsen zijn ook hoger dan ooit en, ondanks een goede reeks uitgaande transfers en een welwillende suikeroom, de mogelijkheden voor NEC blijven beperkt. We vertrouwen uiteraard op Carlos en gaan er vanuit dat hij bij aanvang van de competitie een Eredivisiewaardige spits naast Ogawa in het team heeft geronseld. Maar het zal zeker geen sinecure zijn en Aalbers zal ongetwijfeld flink zijn netwerk moeten aanspreken om dit te realiseren. Het gaat er de komende weken dus om spannen welke verrassing Carlos uit de hoge hoed gaat toveren. Zal hij weer uitwijken naar Japan of zoekt hij het ditmaal dichter bij huis? Hopelijk weten we het snel, want je wilt toch dat een nieuwe spits in elk geval een deel van de voorbereiding nog kan meemaken en niet zoals bijvoorbeeld Bas Dost pas aansluit als het nieuwe seizoen al in volle gang is. Het zal voorlopig dus nog even flink F5-en blijven!
Mark