Afgelopen maandag 22:00.
En de scheids fluit af! Wat een ontknoping! Vijf minuten voordat de reguliere speeltijd is gespeeld besluit de scheids dat het welletjes is geweest en stuurt de spelers naar de kleedkamer. Ik kijk mijn vrouw en hond verbaasd aan en weet me even geen raad met deze onverwachte situatie.
Terwijl de spelers van het veld lopen giert de adrenaline nog door mijn lijf. Ik blijf enigszins verward zitten op mijn plek en ik blijf daar zitten totdat de klok in het stadion aangeeft dat de reguliere speeltijd er nu echt op zit. Mijn vrouw ligt inmiddels op bed en de hond ligt snurkend in zijn mand. De tribunes om me heen zijn leeg. Ik sta op en applaudisseer naar een leeg veld.
Zoals zo vaak na een wedstrijd kan ik niet meteen in slaap komen.
Ik denk terug aan de wedstrijd, het getoonde spel en het wedstrijdverloop.
Tijdens de eerste helft gebeurde er niets noemenswaardig en was ik gedurende lange periodes zelfs helemaal niet bezig met de wedstrijd. Er werd gevoetbald maar wat de spelers precies aan het doen waren was voor mij volstrekt onduidelijk. Wat ik wel zag was dat het team een soort van zelfverzekerde rust uitstraalde waardoor ik me totaal geen zorgen maakte over het verloop van de rest van de wedstrijd.
De tweede helft begon zoals de eerste helft eindigde. Er gebeurde niets en naarmate de tijd verstreek begon ik toch wat onrustig te worden. Fijn dat het team zo’n rust uitstraalt maar er moet wel gescoord worden.
En dan wordt er gescoord. Een frommel goal. Natuurlijk ben ik blij maar alsnog begin ik me nu toch zorgen te maken over het getoonde spel. Verbloemd de rust die het team uitstraalt dat ze eigenlijk het vermogen niet hebben om de wedstrijd tot een goed einde te brengen?
De wedstrijd kabbelt voort en ik word, naarmate de tijd verstrijkt, steeds onrustiger. Het kan toch niet zo zijn dat dit het is? We hebben echt nog wel een paar doelpunten nodig.
En dan, met 75 minuten op de klok, ontbrandt de wedstrijd. Twee wonderschone doelpunten vlak achter elkaar zorgen ervoor dat het vertrouwen weer helemaal terug is. Ik zit helemaal in de wedstrijd en schreeuw de ploeg naar voren. Nog 1 doelpunt en dan hebben we alsnog wat mij betreft de perfecte wedstrijd gespeeld. Kom op, nog 1 doelpunt! En dan, 5 minuten voor tijd, fluit de scheids af.
Afgelopen maandag om 22:00.
NEC besluit, twee uur voor het verstrijken van Deadline Day, dat het welletjes is geweest en fluit af. De transfer periode zit er voor ons op.
Dit vroege eindsignaal op Deadline Day verraste me enigszins. De hele dag en de dagen daarvoor voelden voor mij als een soort wedstrijd waar je niet live bij zit maar die je via internet moet volgen. De dagen voor de deadline checkte ik constant de verschillende mediakanalen op mijn telefoon. Heeft Aalbers een nieuwe speler weten te scoren?
De aftrap van de transfermarkt was al op 17 juni. Chery was net vertrokken, het EK net begonnen en twee dagen na de aftrap werd bekend dat Cillessen vertrok. Dat Cillessen vertrok had ik totaal niet zien aankomen en ik vond het ook wel jammer. Maar ik lag er niet wakker van want ik vind dat we met Roefs al een uitstekende vervanger hebben.
Verder gebeurde er, in mijn beleving, tijdens de hele eerste helft van de transferperiode niets noemenswaardig en dat maakte me totaal niet zenuwachtig. De rust die Aalbers en van Schaik uitstraalden naar de buitenwereld gaven mij vertrouwen. Natuurlijk gebeurde er ondertussen wel van alles achter de schermen en dat moest ook wel want NEC kon op elke linie nog wel een versterking gebruiken. Buiten dat wisten we nog niet of er spelers zouden vertrekken en wie dat zouden zijn. Maar de transferperiode duurde nog lang dus ik maakte me geen zorgen.
De zomervakantie begon en twee weken na de vierdaagse vertrok ik met het gezin op vakantie en daardoor miste ik, geheel volgens traditie helaas, de eerste twee wedstrijden van het seizoen. Het is altijd een gek gevoel om in het buitenland op een camping te zitten terwijl je weet dat NEC weer gaat voetballen. De eerste thuiswedstrijd van het seizoen vind ik altijd bijzonder. Het voelt voor mij een beetje alsof je weer je vrienden van school ziet na de zomervakantie.
NEC verliest en de tweede wedstrijd wordt ook verloren. Dit had ik, gezien de tegenstanders, al wel een beetje ingecalculeerd. Aalbers en van Schaik bleven ondertussen rust uitstralen maar ik begon nu toch wel wat zenuwachtig te worden.
Zenuwachtig of niet, de volgende wedstrijd, op zaterdag 24 augustus tegen Zwolle, zit ik dan eindelijk weer op mijn (nieuwe) stoeltje in de Goffert. En vandaag moet het gebeuren. Vandaag moeten we winnen. Maar ondertussen missen we wel onze enige spits door een blessure en is onze vaste rechtsback verkocht. Ondanks dat zou het met vechtlust en een kolkende Goffert, dat als twaalfde man massaal achter het team gaat staan, toch moeten lukken om drie punten uit het vuur te slepen.
En ja we winnen en ja ik ben blij met de drie punten maar wat speelden we slecht! En ondertussen nadert met rasse schreden het einde van de transferperiode. Ik word nu toch wel erg onrustig. Kom op Carlos, ik wil versterkingen. Ik wil een spits, ik wil een verdediger, ik wil verrast worden door een top aankoop! Of verbloemd de rust die je de hele transfer periode al uitstraalt dat het je gewoon niet lukt om goede spelers aan te trekken?
Foto: Rob Koppers
Vier dagen later wordt de komst van een 19 jarige Japanse spits bekend gemaakt. Niet echt de ervaren spits waar ik op had gehoopt. Een mede bleumbus ganger merkt op dat de voorhoede van NEC inmiddels op een BSO begint te lijken (credits Erik).
Weer twee dagen later komt Albers dan eindelijk los. Hij slaat een geweldige slag door Sandler en Verdonk voor lange tijd aan NEC te verbinden. Mijn vertrouwen is weer helemaal terug. En blijkbaar is het vertrouwen nu ook terug bij de spelers want de dag erna spelen we, met een herstelde Koki in de basis, Fortuna compleet van de mat.
En dan hebben we nog twee dagen voor het sluiten van de markt. Nog twee dagen om versterkingen te halen. Aalbers tovert nog wat spelers uit zijn hoge hoed. Spelers waarvan ik geen idee heb of ze van toegevoegde waarde zijn maar dat geeft niet want ik ga er blind vanuit dat de scouting zijn werk goed gedaan heeft. Ik zit nu volledig in de positieve flow. En ik probeer de laatste momenten voor de deadline alles te geven. Ik brul Aalbers naar voren.
Nog een spits. Kom op Carlos, geef me nog een spits!!
En dan, twee uur voordat de deadline verstrijkt, het laatste fluitsignaal. Carlos vindt het wel welletjes zo. Hij heeft alles gegeven, de selectie staat en hij denkt dat deze selectie goed genoeg is.
En ik denk dat hij gelijk heeft. We hebben een hele goede selectie.
Europees voetbal dit jaar, makkie!
En ik sta op en applaudisseer voor Carlos Aalbers
Oostenrijk