Het was eigenlijk niet mijn bedoeling, maar hieronder volgt een verhaal dat helemaal over Elayis Tavsan gaat, een speler die er ondanks zijn grote talent niet in slaagde de harten van de NEC-fans te veroveren. Waarom niet?
Toen ik Tavsan voor het eerst bij NEC zag spelen, wist ik direct dat NEC een goede voetballer in huis had gehaald. Hij had toen net een succesvolle verhuurperiode bij Telstar achter de rug en koos voor veel speelminuten in de Eerste Divisie bij NEC, in plaats van een onzekerder bestaan in de Eredivisie bij Sparta.
Kenmerkend voor zijn spel was de dreigende dribbel vanaf rechts, om dan naar binnen te trekken en de bal met links in de verre bovenhoek te krullen. Ja, zoals Arjen Robben. Maar, hoe kon het ook anders, er was een keerzijde.
Tavsan bleek weinig oog te hebben voor medespelers. Heel wat mooie dribbels liepen vast door de kennelijke onwil de bal tijdig naar een teammaat te passen. Heel wat kansrijke spelsituaties werden de nek omgedraaid. Tot frustratie van de fans. De paradox is natuurlijk dat die kansrijke situaties wel eerst door Tavsan zelf waren gecreëerd. De teleurgestelde hoop die zijn acties vergezelde, zorgde ervoor dat veel fans beetje bij beetje een hekel aan Tavsan kregen.
Naast het verprutsen van goede acties wisselde hij effectievere periodes af met reeksen waarin weinig lukte. Hij belandde soms even op de bank om vervolgens sterk terug te keren, waarna het proces zich herhaalde. Versterkt door zijn wens ‘een volgende stap’ te maken en de terugkerende transfergeruchten, ontstond het beeld van een speler die eigenlijk nooit echt geland is bij NEC. Het was even de grond aantikken om zo snel mogelijk door te kunnen vliegen.
Hoe irritant was het daarom dat, als puntje bij paaltje leek te komen, Tavsan helemaal niet zo happig was die volgende stap ook echt te maken? Het leek er verdorie wel op dat hij maar in één ding geïnteresseerd was: een transfervrije status! Zijn devies leek: voldoende doen om het aura van groot talent in tact te houden, bij NEC en bij Jong Oranje. Om uiteindelijk voor een topsalaris te kunnen verkassen. Dat NEC hierdoor geen transfersom zou ontvangen, leek hem niet te deren.
Zo bleef Tavsan voor de fans een ongrijpbare figuur. Binnen en buiten het veld. Zijn laatste fase bij NEC past goed in dit beeld. Na een moeizame voorbereiding en een snel opgelopen blessure, was hij pas in december onomstreden basisspeler. Hij speelde geweldig, dit was duidelijk weer één van zijn manische periodes. En net als je denkt dat hij dit na de winterstop bij NEC gaat doortrekken, om transfervrij de overstap naar een grote club te kunnen maken, verpest hij de boel met een Italiaanse degradatiekandidaat.
Tavsan’s verblijf bij NEC kenmerkt zich daardoor vooral door niet ingeloste verwachtingen. Goed dat hij weg is, maar met zijn talent heeft hij uiteindelijk veel te weinig voor de club betekend. Zet dat eens af tegen de manier waarop Mattsson en Proper zich manifesteren.
Misschien is dit verhaal daarom ook wel teveel eer voor de speler Tavsan. Het blijft echter fascinerend om te zien hoe voetbalcarrières zich ontwikkelen. Net als in het gewone leven is talent alleen niet voldoende. Doorzettingsvermogen en discipline spelen een rol, maar ook de omgeving waarin je opgroeit. Ik vel geen oordeel over de mens Tavsan, met z’n 22 jaar nog een half kind. Ik hoop vooral dat hij het kan opbrengen bij Hellas Verona zijn belofte wel in te lossen.
Wichard