Het is april 2021. NEC drijft al meerdere jaren troosteloos rond in de KKD. Rogier Meijer is bijna aan het einde van zijn eerste officieuze seizoen als hoofdcoach, nadat hij het jaar daarvoor deze rol nog had gedeeld met François Gesthuizen en Adri Bogers. Onze club heeft nog zeven duels te gaan tot het eind van een wederom zeer moeizaam en teleurstellend seizoen.
NEC gaat op 2 april op bezoek bij Almere City. Vooraf was het al duidelijk dat alleen winst voldoende zou zijn om de droom van een rechtstreekse promotie in leven te houden. Er wordt dus gestreden voor de allerlaatste kans op directe promotie. Nou ja, gestreden… Met nog ruim een kwartier te gaan en een bloedeloze 2-0 achterstand op het bord hopen we op een laatste krachtsinspanning van onze spelers, maar onze ploeg lijkt het wel prima te vinden zo. De matheid onder de spelers heeft ook zijn weerslag op de supporters, die al meer bezig zijn met het bediscussiëren van de selectie die nieuwe TD Ted van Leeuwen moet gaan samenstellen voor het volgende seizoen dan met de eindfase van deze plichtmatige jaargang.
Een paar dagen later komt Telstar op bezoek in de Goffert. Een uiterst slap en ongeïnspireerd NEC zonder enige creativiteit sleept een 1-1 gelijkspel over de eindstreep. Meijer verkondigt dat NEC in een ‘dipje’ zit. Gelukkig legt NEC uit bij een pover Excelsior zowaar een acceptabele eerste helft op de mat en staan we bij rust verdiend op voorsprong. Binnen tien minuten na de hervatting ziet echter iedereen al dat het weer helemaal de verkeerde kant op gaat en puur op strijd en passie (tja…) sleept Excelsior een 2-1 overwinning uit het vuur.
Toch is er nog even wat leven in de brouwerij als Jong AZ de week erna op bezoek komt. NEC buigt ditmaal wel grotendeels op wilskracht en inzet een 0-2 achterstand om in een 3-2 overwinning en houdt hiermee deelname aan de play-offs in leven. Ook een andere Jong ploeg, Jong Ajax ditmaal, moet er een week later met een minimaal verschil (0-1) aan geloven. Deze zege (en een zware slipper van Roda JC in diezelfde speelronde) garandeert ons deelname aan de nacompetitie. Maar ja, verzuchten we collectief, of we daar nou zo veel te zoeken hebben…?
NEC ambieert naar eigen zeggen nog wel een top-5 notering en moet daarvoor stuivertje wisselen met de volgende tegenstander: NAC. Het blijkt echter een wedstrijd van mannen tegen jongetjes. NEC speelt als een natte krant en NAC keert comfortabel huiswaarts met een 0-2 overwinning. Weg vijfde plek. Ook in plek zes lijkt onze ploeg geen zin te hebben, want op bezoek bij Go Ahead Eagles geven we in de eerste helft twee doelpunten zo pijnlijk simpel cadeau dat menig NEC-fan al rondspeurt naar Chinese gokkers op de tribune. In de tweede helft wordt er zowaar nog wel flink aangezet, maar de schade kan niet meer worden hersteld: 2-1. En een zevende plaats.
In de laatste wedstrijd thuis tegen rode lantaarndrager Dordrecht is het vooral zaak om krachten te sparen en blessures te voorkomen. Een vroege 0-1 helpt daar niet bij, al weet NEC uiteindelijk toch met een minimale zege (2-1) van het veld te stappen. Tegen de nummer laatst, godbetert. Geen beste voorbereiding op de nacompetitie dus. De uitzinnige feestvreugde na afloop van de gewonnen wedstrijd tegen NAC (Okitaaaaaaa!!!!) en de daardoor behaalde promotie zijn er echter niet minder om. Na een zoveelste abominabel jaar in de KKD flikt Rogier het toch maar om vanaf een schier kansloze zevende plek alsnog promotie af te dwingen.
Het is bijna onmogelijk om geen parallellen te trekken met dit seizoen. Vier jaar na dato is het voetbal nog altijd grotendeels niet om aan te gluren (op een onbetwist fantastische tweede seizoenshelft afgelopen jaar na), maar NEC heeft nog altijd een miniem uitzicht op het staartpuntje van de play-off meute. Meijer is naar de buitenwacht duidelijk in zijn visie: het maakt niet uit hoe je er komt, als je er maar staat wanneer het telt. En mochten we alsnog die negende plek veilig stellen, en mochten we op miraculeuze wijze de play-offs verzilveren (zie ook Go Ahead afgelopen seizoen), dan zal de feestvreugde in Nijmegen er ongetwijfeld niet minder om zijn.
Het zal altijd een subjectief debat blijven, met aan de ene kant de supporters die een hemeltergend slecht seizoen graag voor lief nemen als er aan het eind een resultaat ligt (met in het achterhoofd onze vijfde plek onder Neeskens); en aan de andere kant de supporters die graag op hun vrije zaterdagavond of zondagmiddag naar een leuke pot voetbal willen kijken van een ploeg waarvan ze houden en waarvan de uitslag (met uitzondering wellicht van ernstige degradatiezorgen) ondergeschikt is aan de amusementswaarde, doorgaans gemeten langs een lat van strijd en passie.
De belangen zijn dit seizoen uiteraard een stuk minder hoog dan vier jaar geleden en het behalen van een resultaat zal ditmaal dan ook een stuk minder zwaar opwegen tegen het overwegend zeer teleurstellende seizoen. Veel NEC supporters zullen dan ook ongeacht het eindresultaat met een lichte kater achterblijven. Wat vooral zal beklijven van de periode-Meijer – naast uiteraard de promotie en de fantastische bekerfinale en zesde plek, wat zeker geen sinecures zijn – is het overwegend zeer behoudende en trage voetbal en het frustrerende gebrek aan strijdlust en passie in zijn ploegen gedurende zowat zijn gehele ambtstermijn. Progressie is er daarin helaas nauwelijks te zien.
En dat is toch jammer, want de middelen en de omstandigheden waren er dit seizoen wel. Alle ploegen onder plek zeven zijn ronduit pover. Maar Meijer is een coach die in de eerste plaats niet wil verliezen in plaats van dat hij wil winnen. En dat is heel nuttig als je strijdt voor lijfsbehoud, maar uitermate frustrerend als je mikt op het linkerrijtje. Of als je gewoon eens een leuke pot voetbal wil zien van je favoriete club.
Meijer’s houdbaarheidsdatum is helaas al een jaar verstreken en daar verandert de uitkomst van dit seizoen weinig meer aan. Zowel Meijer als de spelers lijken dit ook te beseffen, want ondanks alle protesten vanuit de kleedkamer lijken onze spelers al lang en breed met hun hoofd bij de zomervakantie te zijn. Nu is het aan Dick Schreuder om het stokje over te nemen en de amusementswaarde terug te brengen in de Goffert. Dat zal ongetwijfeld met vallen en opstaan gaan en we zullen ons zeker moeten voorbereiden op enkele afgetekende zeperds, maar saai zal het hopelijk niet zijn.
Maar eerst moeten we ons (helaas?) nog door vier wedstrijden heen worstelen. Een andere term is er eigenlijk niet voor. Het is echt worstelen. Met tegenzin naar je cluppie kijken, zoiets zou toch niet mogelijk moeten zijn? Maar dit NEC flinkt het dit seizoen toch echt. Die worsteling begint deze zaterdag tegen Willem II, dat slechts twee punten wist te sprokkelen uit haar laatste dertien (!) wedstrijden en nul uit de laatste acht, maar dat ons eerder dit seizoen wel met 4-1 met de staart tussen de benen naar huis stuurde. Als NEC deze pot verliest in eigen huis dan lijkt een roemloze aftocht voor Meijer aan het eind van dit seizoen toch wel een feit. En dat zou een zeer treurig einde zijn voor een uitermate sympathieke coach die helaas een jaar te lang is doorgegaan.
Is het voorkomen van zo’n trieste aftocht genoeg motivatie voor onze lamgeslagen spelersgroep om nog één keertje aan te zetten, als niet voor de eigen supporters dan toch tenminste voor de trainer? Ik hoop het van harte, maar geloven doe ik het niet meer. Net als in 2021. Maar tegelijkertijd ook net een beetje anders.
Mark