Soms heb je er van die seizoenen tussen zitten die gewoon raar zijn. Seizoen 2024-2025 is er zo eentje. We zitten op bijna 2/3e van de competitie en nog altijd is het gat tussen de nummer acht (play-offs voor Europees voetbal) en de nummer 16 (degradatievoetbal) slechts zeven punten. Twee weken geleden maakten ze zich in Groningen nog serieus zorgen over degradatie, maar na winst op NEC (auw) en Willem II staan de Groningers gewoon op die felbegeerde achtste plek. NEC bivakkeert nu op plek 12, maar ziet datzelfde Groningen met een schamele twee punten meer vier plekken hoger staan. Tegelijkertijd is het gat naar beneden met Sparta ‘slechts’ 5 punten. Nog opmerkelijker is het dat NEC de enige club is buiten de huidige top 7 met een positief doelsaldo. We scoren dit seizoen best aardig (we hebben bijvoorbeeld maar vier doelpunten minder gescoord dan AZ), terwijl een club als Utrecht die nota bene derde staat meer doelpunten om de oren kreeg dan wij. Op papier is er dus weinig om je zorgen over te maken als NEC-supporter.
Helaas wordt voetbal gespeeld op gras, niet op papier. En op die ondergrond is het bij NEC wisselvalligheid troef. Er is werkelijk geen pijl op te trekken welk NEC je aan de aftrap kunt verwachten, het hele seizoen al niet. Er is al genoeg gezegd en geschreven over de mogelijke oorzaken hiervoor: van aankoopbeleid tot tactiek tot blessures. Maar aan het eind van de dag zitten wij als supporters naar een groep spelers te kijken die – althans voor het ongetrainde oog – een groot deel van de tijd geen idee lijken te hebben wat ze eigenlijk lopen te doen en die overal een stap te laat komen. Ongedwongen fouten, verloren duels, fehlpasses, dekkingsfouten, het is soms tranentrekkend om te aanschouwen. Elke tegenstander lijkt inmiddels wel te weten dat zodra je tegen NEC hoog druk zet en één op één gaat spelen onze Nijmeegse equippe volledig door de hoeven zakt. Daar hoef je geen Ajax of PSV voor te heten; sterker nog, het zijn juist de ‘mindere’ ploegen die hier simpele successen mee behalen. Wanneer NEC negentig minuten lang achteruit gebeukt wordt en kan loeren op een individueel countermomentje van een Hansen of een Ouaissa dan lijkt het nog wel eens wat. Maar oh wee als we zelf het spel moeten maken of van achteruit proberen te voetballen. Dan lukt opeens niks meer. NEC heeft geen enkele speler in de huidige selectie waar het spel aan kan worden opgehangen, waardoor we continu verzanden in passjes breed en achteruit gevolgd door een lange en doorgaans uitzichtloze bal over de flanken, met een middenveld dat net zo goed thuis had kunnen blijven.
En dat terwijl we zogenaamd toch een van de breedste (en duurste!) selecties in jaren hebben. De bank is altijd goed bezet. Maar ja, als je die bank nooit gebruikt dan koop je daar bitter weinig voor. Als basisspeler bij NEC onder Meijer zul je immers weinig druk voelen. Je kunt een absolute draak van een wedstrijd afleveren tegen FC Groningen, maar tenzij je geblesseerd raakt (Ogawa) sta je de week daarop tegen Almere City toch gewoon weer in het veld. Je zult maar Lasse Schöne heten; dat die al niet de eer aan zichzelf gehouden heeft is met de week een groter raadsel. Het wordt wel gezegd dat de definitie van waanzin is: steeds opnieuw hetzelfde ding doen en een andere uitkomst verwachten. Dat begint zo onderhand toch het NEC onder Meijer ten voeten uit te beschrijven. Ongeacht hoe de ploeg presteert draven week in, week uit grotendeels dezelfde poppetjes in grotendeels dezelfde opstelling op. Terwijl de aangedragen excuses voor de tegenvallende resultaten steeds onaannemelijker klinken. Arbitrale dwalingen zijn inmiddels ook al een paar keer in ons voordeel beslecht. Sandler zou volgens velen het ontbrekende puzzelstukje zijn, maar ook toen hij terug in de ploeg kwam bleven de resultaten uit. Het gemis van een nummer 10 was een ander groot manco dat werd aangehaald. Ouaissa mocht het daar proberen, Rober Gonzalez, Sano, en nu dan Van Crooij. Maar geen van deze spelers kon Mattsson of Chery van vorig seizoen doen vergeten. Diezelfde Mattsson schoot in de twee seizoenen daarvoor echter ook geen deuk in een pakje boter. Wellicht is het grote probleem bij het huidige NEC juist dat onze resultaten veel te afhankelijk zijn gemaakt van een of twee spelers die in een bepaalde periode boven zich uitstijgen, in plaats van een ploeg te cultiveren met een duidelijke spelopvatting over de gehele linie. Zonder een ingeving van Hansen of een geniale dieptepass van Sandler zakt onze ploeg al snel als een plumpudding in elkaar en is er niets in de kern om op terug te vallen. Geen mechanismen, geen basale afspraken, geen vastomlijnd takenpakket waar een individuele speler zich aan kan vastklampen als het voetballend even niet loopt. Spelers lopen elkaar voor de voeten, tegenstanders worden volledig vrij gelaten terwijl er drie man lucht staan te dekken, simpele passes over 5-10 meter komen niet aan bij een medespeler.
In essentie is het voetbal onder Meijer in de afgelopen vijf jaar eigenlijk niks veranderd als je erop terugkijkt. Alleen hadden we vorig seizoen de mazzel dat we op bepalende momenten een of twee spelers hadden die boven zichzelf uitstegen en we die momenten en/of spelers momenteel missen. Dient in maart zo’n speler zich aan (neem bijvoorbeeld een Hansen die het opeens weer op zijn heupen krijgt) dan is het zeker niet ondenkbaar dat we in mei triomfantelijk op plek 8 staan en iedereen weer staat te juichen op Stadionplein 1. Maar gebeurt dit niet dan is het ook helemaal niet verrassend als we NEC aan het eind van de rit terugvinden op een degradatieplek. Zo dicht staat het immers nu op elkaar en zo lijkt het voetbal onder Meijer simpelweg te werken. In de basis is het allemaal net degelijk genoeg om te overleven en de schade beperkt te houden totdat er zo nu en dan eens een keer een individuele opleving komt, maar voor de buitenstaander oogt het alsof onze ploeg zonder een greintje ingebouwde creativiteit of strijdplan over het veld loopt. Elke week kun je als supporter op voorhand al het wedstrijdformulier invullen, wissels komen er ongeacht het vertoonde spel structureel niet tot minuut 60 of later (een enkele uitzondering daargelaten wanneer we een blessure krijgen of een speler moe is), en de wissels die er komen zijn doorgaans voor dezelfde veldpositie: een linksback voor een linksback, een middenvelder voor een middenvelder, een vleugelspits voor een vleugelspits. Tenzij we met vijf of tien minuten resterend op de klok achter staan, dan wordt er opeens wel aanvallend gewisseld. Of als we voor staan; dan komt er een extra verdediger bij. Iedereen weet het en iedereen kan het inmiddels zo uittekenen.
Het bovenstaande klinkt wellicht erg zuur en kritisch en we moeten ons ook collectief beseffen dat ondanks de miljoenen van Boekhoorn en ondanks de mooie prestaties van afgelopen seizoen we nog altijd ‘maar’ NEC zijn. Je wordt geen fan van NEC omdat je droomt van landskampioenschappen of Europese avonturen. We zijn een ploeg die op basis van onze middelen, achterland en potentie traditioneel gezien thuis hoort in de lage middenmoot met soms een tripje omhoog en soms een dipje omlaag. Wie al langer meeloopt dan vandaag heeft daar ook prima vrede mee. Een coach als Meijer past ook best in dat plaatje: correct voor de camera’s, bescheiden en sympathiek, kalm en niet snel in paniek rakend. Maar het is ook een coach die telkenmale heeft aangetoond dat hij zeer behoudend (beperkt?) is in zijn aanpak, graag vasthoudt aan een kleine spelerskern, tactisch niet flexibel is en zelden in staat is om een wedstrijd naar zijn hand te zetten.
Was er aan het eind van vorig seizoen afscheid van hem genomen, dan zou iedereen daar vrede mee hebben gehad en had Meijer met opgeheven hoofd door de voordeur de Goffert kunnen verlaten. Maar zodra er werd besloten om een jaar te verlengen, is het vooral ook aan de club om duidelijkheid te verschaffen richting de buitenwacht wat de ambities zijn. Iedereen snapte dat een herhaling van seizoen ’23-’24 een utopie was. Er was ook echt wel een breed gedragen besef dat voor dit seizoen de situatie buiten het veld (lees: het stadiondossier) vele malen belangrijker was voor de toekomst van de club dan de prestaties op het veld. Bovendien moesten er nieuwe en jonge spelers worden ingepast. Een jaartje grijze middenmoot lag dus eigenlijk op voorhand al in de lijn der verwachting. Het waren echter Aalbers en Van Schaik die bij hoog en laag beweerden dat NEC wilde doorpakken, dat aan de hand van Boekhoorn structureel de weg omhoog gevonden was, dat deze selectie beter (en duurder!) was dan die van vorig seizoen. Daarmee schep je hoge verwachtingen en de coach Meijer past op basis van het voorgenoemde niet in dat plaatje. Kies je er dan toch voor om met Meijer door te gaan, dan had men moeten toegeven dat de ontwikkeling van jonge spelers en behoud van Eredivisiestatus even belangrijker was dan de positie op de ranglijst. Maar ja, dat verkoopt geen seizoenskaarten en dat zijn dingen die de achterban niet graag hoort. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, en helaas lijken onze heelmeesters toch wat te zacht geweest.
Is het nu crisis in de Goffert? Je zou geen realist zijn als je niet zou onderkennen dat op basis van de afgelopen duels er een reële zorg is dat je nog verder gaat wegglijden op de ranglijst. Er zijn momenteel weinig aanknopingspunten om op betere dagen te hopen. En dan lijkt Sandler ook nog eens een zoveelste langdurige blessure te hebben opgelopen. Maar aan de andere kant zijn de verschillen echt nog heel erg klein, zijn er nog een dozijn wedstrijden te gaan en kan het binnen een week of twee zo maar weer helemaal anders zijn. Op dit moment breken met Meijer lijkt een nutteloze zaak. Resultaten uit het verleden hebben aangetoond dat het schokeffect van een trainerswissel halverwege het seizoen slechts een wedstrijd of drie beklijft. Meijer kent deze spelers als geen ander en kent het klappen van de zweep als het op degradatievoetbal en lijfsbehoud aan komt. Het gat naar beneden is nog altijd groter dan het gat naar boven. En ondanks het op papier lastige programma van de komende weken weten we ook allemaal dat Meijer en zijn ploeg beter presteren als ze zelf het spel niet hoeven te maken. Nog tien punten sprokkelen uit de resterende twaalf duels en je zou veilig moeten zijn. Helaas moeten we dan als fans wel genoegen nemen met wekelijks tranentrekkend slecht voetbal, maar soit, dat zijn we inmiddels toch wel gewend.
De houdbaarheidsdatum van Meijer lijkt echter wel verstreken en als de club serieus wil doorpakken, zoals ze zelf beweren, dan zul je deze zomer toch echt netjes afscheid moeten nemen. Zelfs als we alsnog miraculeus achtste worden en Europees voetbal halen. En zet er dan maar een coach neer met een beetje ruggengraat die onze AD en TD wat tegengas durft te geven, want van zachte heelmeesters met mooie praatjes hebben we inmiddels wel een beetje genoeg.
Mark