Afgelopen maandag 22:00.
En de scheids fluit af! Wat een ontknoping! Vijf minuten voordat de reguliere speeltijd is gespeeld besluit de scheids dat het welletjes is geweest en stuurt de spelers naar de kleedkamer. Ik kijk mijn vrouw en hond verbaasd aan en weet me even geen raad met deze onverwachte situatie.
Terwijl de spelers van het veld lopen giert de adrenaline nog door mijn lijf. Ik blijf enigszins verward zitten op mijn plek en ik blijf daar zitten totdat de klok in het stadion aangeeft dat de reguliere speeltijd er nu echt op zit. Mijn vrouw ligt inmiddels op bed en de hond ligt snurkend in zijn mand. De tribunes om me heen zijn leeg. Ik sta op en applaudisseer naar een leeg veld.
Zoals zo vaak na een wedstrijd kan ik niet meteen in slaap komen.
Ik denk terug aan de wedstrijd, het getoonde spel en het wedstrijdverloop.
Tijdens de eerste helft gebeurde er niets noemenswaardig en was ik gedurende lange periodes zelfs helemaal niet bezig met de wedstrijd. Er werd gevoetbald maar wat de spelers precies aan het doen waren was voor mij volstrekt onduidelijk. Wat ik wel zag was dat het team een soort van zelfverzekerde rust uitstraalde waardoor ik me totaal geen zorgen maakte over het verloop van de rest van de wedstrijd.
De tweede helft begon zoals de eerste helft eindigde. Er gebeurde niets en naarmate de tijd verstreek begon ik toch wat onrustig te worden. Fijn dat het team zo’n rust uitstraalt maar er moet wel gescoord worden.
En dan wordt er gescoord. Een frommel goal. Natuurlijk ben ik blij maar alsnog begin ik me nu toch zorgen te maken over het getoonde spel. Verbloemd de rust die het team uitstraalt dat ze eigenlijk het vermogen niet hebben om de wedstrijd tot een goed einde te brengen?
De wedstrijd kabbelt voort en ik word, naarmate de tijd verstrijkt, steeds onrustiger. Het kan toch niet zo zijn dat dit het is? We hebben echt nog wel een paar doelpunten nodig.
En dan, met 75 minuten op de klok, ontbrandt de wedstrijd. Twee wonderschone doelpunten vlak achter elkaar zorgen ervoor dat het vertrouwen weer helemaal terug is. Ik zit helemaal in de wedstrijd en schreeuw de ploeg naar voren. Nog 1 doelpunt en dan hebben we alsnog wat mij betreft de perfecte wedstrijd gespeeld. Kom op, nog 1 doelpunt! En dan, 5 minuten voor tijd, fluit de scheids af.
De week van….locked up abroad
Ok, nu niet in paniek raken Oostenrijk.Klamme handen, zweetdruppels op mijn voorhoofd.Ik zit vastgeklemd in de rij en kan geen kant op.Tergend langzaam zet de rij zich in beweging. Voetje voor voetje schuifelen we richting de poort van het hek.Opeens staat de rij stil en er ontstaat onrust als er achter de poort iemand meedogenloos … Lees meer