Mijn zoon heet Lasse, hij is elf jaar oud, en hij was erbij.

Op zondag 23 mei, de dag van de promotie, word ik met een pens vol zenuwen wakker. Ik stap op mijn fiets en probeer de spanning eruit te rammen. Stel je toch eens voor dat het vandaag gaat lukken. Promotie. Na zo’n bagger seizoen, na zo veel slechte jaren.

Na ruim 80 km fietsen kom ik bezweet thuis. Mijn pens nog steeds vol met zenuwen. Ik pak mijn mobiel en zie dat what’s app ontploft is met berichten. Vrienden, bekenden, supportersgroepen organiseren zich om samen deze dag te beleven. Met elkaar. Net als in het stadion.

Ik heb tijdens het fietsen besloten om deze dag met mijn zoon te beleven. Ik ga douchen en zeg tegen Lasse dat we samen de spelersbus gaan uitzwaaien. We fietsen naar het stadion en om 14:30 staan we op het voorplein. Om 15:11 staat het voorplein in vuur en vlam en passeert de bus ons stapvoets. Lasse zwaait zo hard als hij kan. Een beetje benauwd vraagt hij of de buschauffeur door de rook nog wel kan zien waar hij naar toe moet rijden. Opgewonden en onder de indruk fietsen we samen naar huis en daar begint het lange wachten tot de wedstrijd begint. Ondertussen stromen op mijn telefoon de foto’s en filmpjes binnen van de glorieuze uittocht van onze strijders en dringt het gevoel zich op dat dit wel eens een hele bijzondere dag zou kunnen gaan worden.

Om 18:00 zitten Lasse en ik voor de tv en kijken we samen met vriend Benjamin naar de wedstrijd. We gaan helemaal op in de wedstrijd. We juichen, we wanhopen, we juichen weer en de zenuwen gieren door onze lichamen als we dan uiteindelijk wachten op het laatste fluitsignaal. Om 19:51 ziet Lasse zijn vader juichend naar buiten rennen waar hij op straat een vaag soort dansje doet.

Lees meer

Het is zover, de beide beentjes staan weer op de grond en de strijd om te overleven in de Eredivisie is al begonnen. We streven naar een plek in het linkerrijtje (met een heleboel andere clubs, dat wel), maar komend seizoen is handhaving het doel. Als supporters begrijpen we dat natuurlijk helemaal. Geen grootspraak alstublieft, geen onrealistische verwachtingen wekken. Punten sprokkelen, handhaven en rustig verder bouwen, elk seizoen een stapje hoger. Zo moeten we het aanpakken. Om dat waar te kunnen maken zijn de voorwaarden inmiddels gunstiger dan ze lange tijd zijn geweest.

Ten tijde van de vorige promotie in 2015, was de situatie compleet anders. Toen, waren we in één jaar terug op het hoogste niveau, waren we dik kampioen geworden en dachten waarschijnlijk dat we onze rechtmatige plaats weer hadden ingenomen. Dat jaartje Eerste Divisie zou wel een incident zijn en door met een straatlengte voorsprong kampioen te worden werd nog maar eens duidelijk dat NEC er een maatje te groot voor was. Ondanks veel blabla over doorpakken, verandering en wat dies meer zij, veranderde er in wezen niks. Geen visie, geen plan en bovenal bleef het gekrakeel aan de top en rond allerlei belangrijke en minder belangrijke geldschieters als vanouds dooretteren. Ook was er geen verbetering van de financiële situatie in aantocht. Het experiment met Futuralis en een Technisch Hart explodeerde na verloop van tijd in ons gezicht, amokmaker Danny Hoekman kwam langs en ook nog een mediagenieke trainer die doorgaans sneller wordt ontslagen dan zijn eigen schaduw. Puinhoop, puinhoop, degradatie.

Lees meer

“De verzameling clowns die de afgelopen jaren een NEC shirt heeft mogen aantrekken is groot en er lijkt geen eind aan te komen. Het is op dit moment zelfs twijfelachtig of er over april een Speuler van de Maand gekozen zal worden, daar doe je niemand een plezier mee. Er zijn in april nog twee potjes, tegen weinig inspirerende Jong-teams, om een begin van een ommekeertje te laten zien.”

De bovenstaande zinnen, beste medesupporters, schreven wij bij de bekendmaking van de uitslag van de Speuler van de Maand maart. Dat was Elayis Tavsan, die destijds een hoogtepuntje beleefde. Het begin van een ommekeer kwam er in die laatste twee potjes in april niet en ook niet in de laatste competitiewedstrijden die in mei werden gespeeld. Een Speuler van de Maand-verkiezing over april, heeft nooit plaatsgevonden.

En toch, beste medesupporters, en toch, spelen wij volgend seizoen EREDIVISIE. Hahahaha. Wat is voetbal toch heerlijk onvoorspelbaar.

Dat brengt ons bij de Speuler van de Maand mei. Natuurlijk heeft iedereen zich bij zijn of haar keuze alleen maar laten leiden door de prestaties in de play-offs, die andere wedstrijden in mei zijn gewoon, oeps, vergeten.

De Speuler van de Maand mei, ofwel, de beste speler van de play-offs, kan daarom maar één man zijn. De man die met zijn onvoorstelbare piekmoment symbool staat voor die waanzinnige prestatie van het hele team. De man die in de play-offs vier keer scoorde, waaronder op magistrale wijze de allesbeslissende. Die man is met overweldigende meerderheid (63%) door jullie gekozen tot DTH Speuler van de Maand mei:

Jonathan Okita

Eeuwige roem is zijn deel!

Lees meer

De promotie is een week oud en er is nog een los eindje, wie was de beste speler van de de play-offs, uhhh de maand mei natuurlijk?

In de maand mei speelde NEC maar liefst zes wedstrijden waarvan we de helft vergeten zijn en in de andere helft historie werd geschreven. Bij het kiezen van de beste speler van mei zullen jullie vooral denken aan die laatste drie wedstrijden. Geen probleem.

We hebben bij DTH nu twee seizoenen Speuler van de Maand verkiezingen achter de rug. Wat begon vanuit de gedachte dat het leuk is om goed presterende spelers eens extra in het zonnetje te zetten, werd helaas vaak een keuze voor de ‘minst slechte’ speler of een wanhopige zoektocht naar een zeldzaam lichtpuntje. Een Speuler van de Maand verkiezing voelde geregeld eigenlijk tamelijk belachelijk.

Lees meer