Wichard

Eindelijk! Het is weer zo ver, vrijdag wordt er weer voor het eggie gevoetbald. We mogen weer.

Nou ja, we……..de spelers mogen weer. Wij, de supporters, blijven noodgedwongen thuis en kunnen op Fox de wedstrijd volgen. Uiteraard had ik liever ons cluppie live aangemoedigd tegen Cambuur en was ik met veel plezier met het bussie naar Leeuwarden gereisd om ons eniesee aan te moedigen maar dat zit er dus voorlopig niet in.

Nou ja, laat ik het maar positief zien. Het scheelt vrijdag in ieder geval een sprint van mijn werk naar het stadion om op tijd in de bus te zitten, een reis van 300 km, 60 bier en een groot vraagteken als mij de volgende dag gevraagd wordt hoe de wedstrijd was. (‘euh…gezellig’).

Wij, de supporters, mogen 11 september weer in actie komen. Nou ja, de helft dan. Het ligt er maar net aan in welke poule je bent ingedeeld. Vandaag een mail gehad van NEC en ik wil met klem iedereen vragen om zijn/haar mail goed in de gaten te houden en te lezen.

Lees meer

Dat dit rare tijden zijn hoef ik niemand te vertellen en toch doe ik het. Het zijn rare tijden. De zomer heeft zijn intrede gedaan, de scholen hebben binnenkort vakantie en toch is alles anders. Terrassen en kroegen zijn weer open en de parken stromen weer vol. De stad komt weer tot leven. Nijmegen komt weer tot leven. Ik hou van Nijmegen en ik hou er van om door de stad en de parken te lopen en op een terras te zitten.

Ik heb het gemist en toch is het niet hetzelfde. Er is een (noodzakelijke) afstand tot elkaar. Bussen vol met mondkapjes, looproutes in winkels en niet zo maar neerploffen op een terras maar wachten tot je een tafeltje krijgt toegewezen. Publiek in de winkelstraat, de één zorgeloos de ander angstig schuifelend als een ninja langs de etalages. Het zijn rare tijden.

In maart ging de kurk op de voetbalfles en wisten we niet hoe lang die kurk zou blijven zitten. Eind augustus mag de kurk weer voorzichtig van de fles en zal ik, als een afgekickte alcoholist, bevend de fles weer grijpen. Dit vooruitzicht doet me hunkeren en in gedachten zet ik de fles vol aan mijn mond om een flinke slok te nemen en na al die maanden zal het vertrouwde vocht weer mijn trillend lichaam in glijden. Een euforisch gevoel van herkenning zal bezit van me nemen. Maar het zijn rare tijden. De kurk zit al zo lang op de fles en ik vrees dat de eerste slok behoorlijk zuur zal smaken. Zwijgende supporters op afstand van elkaar op de tribunes. Ik zie het niet gebeuren, ik denk niet dat het te handhaven valt en ik denk ook niet dat dit mogelijk is. Natuurlijk het verstand zou moeten heersen maar daarvoor ga ik niet naar het voetbal. Vraag dat maar aan mijn vrouw. Voetbal kijken is voor mij zitten op een te klein stoeltje met een grote plastic beker bier met te weinig afstand tot je buurman die de hele wedstrijd onverstaanbare woorden in je gezicht staat te tuffen. Ik zie niet voor me hoe dit anders kan. Maar het moet wel anders natuurlijk. We kunnen niet in maart een groot spandoek voor onze ziekenhuizen ophangen om onze zorghelden te eren, om vervolgens in september de ic’s van dat zelfde ziekenhuis vol te tuffen.

Lees meer

Het grote nieuws van afgelopen week was natuurlijk dat Yannieck Bleumink de 4-B’s naar adem deed happen door met zijn ‘Tour de Hatert’ al 7.000 euro bij elkaar te trappen. Al vijftig supporters die het (effe) minder breed hebben kunnen door deze actie toch een seizoenkaart krijgen, acht kaarten zijn ook al echt verstrekt. Met zulke fans hoef je als club niet bang te zijn voor de toekomst.

Yannieck begon te fietsen toen hij in De Gelderlander las dat NEC door de coronacrisis miljoenen euro’s mis gaat lopen. Hoe erg de schade wordt, hebben we voor een deel in eigen hand. Vandaag al, 6 juni kun je naar de NEC Deur Rij Mert om een seizoenkaart te kopen. Al dan niet met 20% korting. Vanaf maandag kun je ook online verlengen/aanschaffen. Een wedstrijd bezoeken zal er voorlopig niet inzitten, maar dit is wat je kan doen. Nog belangrijker, financieel dan, is wat de honderden sponsors doen. Andere initiatieven die de club door dit jaar moeten trekken zijn onder meer uitstel van het betalen van stadionhuur aan de gemeente en het inleveren van salaris door spelers, staf, directie en kantoorpersoneel. Wat verder echt zou helpen is als Anthony Musaba voor een goed bedrag verkocht kan worden.

Of het voldoende zal zijn, moet nog blijken, maar ik heb er wel vertrouwen in dat het gaat lukken. Na het lozen van de ballast van een hele zwik dure en waardeloze spelers is de club net op tijd redelijk ‘lean and mean’. Veel geld om te investeren is er natuurlijk niet, we gaan het doen met een selectie van hooguit vijftien volwaardige profs. Dat is in vergelijking met ons recente verleden tamelijk lachwekkend maar we zullen in de KKD financieel nog steeds met de bovenste mee kunnen doen. Bovendien hebben we de afgelopen seizoenen kunnen zien dat je ook met een aanzienlijk hoger budget de ene na de andere miskoop binnen kunt hengelen.

Lees meer

Wat heb ik NEC de laatste seizoenen af en toe vervloekt. Maar nooit kwam de vraag bij mij op of ik zou blijven gaan. Nooit kwam het in me op om onze mooie club in de steek te laten. Elk seizoen, elke week was er weer de hoop dat er een omslag plaats zou vinden. Hoop op resultaten, mooi voetbal en een volle Goffert. Maar net zo vaak werd ik teleurgesteld. Teleurgesteld door beroerde resultaten tegen nog beroerdere tegenstanders. Teleurgesteld in het vertoonde spel en nog meer teleurgesteld in supporters die het voor gezien houden en liever hun tijd beter besteden. De tribunes werden leger en de supporters die, uit liefde, gewoonte of omdat ze het thuis niet leuk hebben, wel bleven komen waren niet te benijden. Ik was niet te benijden en dat maakte me zelfs een beetje trots.

Dat dacht ik dus en wat had ik het mis. Het corona virus klapte als een mokerslag in onze smoel. Op mijn werk werden beschermende pakken, mondkapjes en veiligheidsbrillen uitgedeeld en voetbal was even niet belangrijk. De competitie werd beëindigd en de Goffert ging op slot. Wat volgde was stilte.
Inmiddels zijn we wat verder, de eerste schrik is er een beetje af en langzaam lijken we het virus in te tomen. Er is nog geen controle maar er is hoop. We willen weer terug naar normaal. Ik wil weer terug naar normaal. Want jongens wat hadden we het eigenlijk goed, wat was ik te benijden.
Nu fiets ik langs een stille Goffert en ik mis het voetbal. Ik mis de beroerde tegenstanders, ik mis mijn voetbalmaten. Ik mis zelfs de betaalautomaten, de uitzendkrachten van de catering en ja, ik mis zelfs de veiligheidscoördinatoren Herr Flick en zijn maatje Helga. (Nou ok, die misschien niet)

Lees meer