Zo, de tweede periode van het seizoen is inmiddels van start gegaan.
Terugblikkend op de eerste periode vallen me aantal zaken op. Allereerst het realisme onder de supporters. Gingen we de laatste seizoenen nog met veel (valse) hoop het seizoen in en maakte deze hoop al snel plaats voor cynisme, wanhoop en frustratie. Daar hoorde ik dit seizoen menig supporter verzuchten dat ‘het toch wel niets zal worden‘ om vervolgens gewoon zoals elk seizoen hondstrouw plaats te nemen op de tribune om weer een tranentrekkende wedstrijd te mogen aanschouwen. Want dat het spel de eerste wedstrijden (zacht gezegd) nogal tegen viel moge duidelijk zijn. Het viel niet mee om een bepaalde lijn/visie te ontdekken in de verschillende wedstrijdopstellingen en het spel deed vaak denken aan het breiwerkje wat mijn zoontje (verplicht) dient te maken op school. (In de war, knopen, ‘ik wil niet meer‘, jankend de zooi in een hoek smijten). Maar goed we kunnen natuurlijk niet de hele selectie in een hoekje smijten en dus rapen we de zooi maar weer op, proberen de knopen te ontrafelen, drogen tranen en gaan weer dapper door.
