Winst doet veel met een ploeg, dus de thuiswedstrijd tegen PEC was een fijne opsteker. Helaas was het vertoonde spel niet echt om naar huis over te schrijven. Een week later en een Japanse spits rijker moest die overwinning een vervolg gegeven worden in Sittard. Fortuna is echter niet meer het kleine broertje van een paar jaar geleden. De Limburgers zijn inmiddels in Turks beheer en de nieuwe eigenaar heeft er inmiddels aardig wat centen in zitten. Met sterkhouders als Halilovic, ex-NEC’er Guth en eveneens ex-NEC’er Branderhorst in het doel zal Fortuna zeker niet misstaan in de middenmoot van de Eredivisie. Bovendien zijn ze dit seizoen prima gestart, waardoor een resultaat voor NEC zeker geen uitgemaakte zaak is. Zeker niet als Sandler nog steeds gemist wordt en Hansen nog altijd geen 90 minuten kan volmaken. Kortom, drie punten in Sittard zijn dezer dagen geen uitgemaakte zaak meer. En wat blijkbaar tegenwoordig ook geen uitgemaakte zaak meer is, is vrij vervoer naar Sittard. Want deze week leerden we dat de lokale driehoek bizar genoeg besloten had om alsnog een combiverplichting in te voeren. Waarom in hemelsnaam? Onze fans staan er landelijk hardstikke goed op en Fortuna – NEC is toch bepaald geen risicowedstrijd te noemen. Een zoveelste treurige paniekreactie over helemaal niks. Het gaat helemaal nergens over in Nederland met dit supportertje pesten.
Geen categorie
De week van… totaal geen paniek (maar misschien toch een heel klein beetje)?
Opeens was hij daar dan toch: een nieuwe spits. En alweer een Japanner. De nieuwe aanwinst heet Kento Shiogai. Hij komt van Keio University in Tokio, al heeft hij ook al wat vlieguren gemaakt bij Yokohama F-Marinos (uit, niet onverwacht, Yokohama) en het Japanse nationale jeugdelftal. Bij die laatste zal hij waarschijnlijk ook gescout zijn, want afgelopen zomer speelde dat team een toernooi in Frankrijk en scoorde Shiogai een hattrick tegen Jong Italië (al verloor Japan uiteindelijk wel met 4-3). Verder is er weinig bekend over deze spits. Hij zou snel en sterk zijn, maar wat vooral in het oog springt is dat hij pas 19 jaar is. Tuurlijk, Sano was ook 19 toen hij naar ons toe kwam en die speelde zich binnen een half seizoen in de basis. Maar realistisch gezien kun je dat niet van elke nieuweling verwachten, Japans of niet. Dus we gaan er van uit dat Kento toch niet de beoogde tweede spits achter Ogawa is voor dit seizoen, maar eerder een speler voor de toekomst. We hopen dan ook nog altijd stiekem op een ervaren rot voorin die – net als Bas Dost – één of twee seizoenen de kar kan trekken samen met Ogawa totdat Shiogai er klaar voor is. Die ervaren rot moet dan echter wel snel komen, want de transferperiode sluit aan het eind van deze week.
Zo zagen wij het: NEC – PEC Zwolle
Na twee verliespartijen tegen FC Twente (had meer verdiend) en AZ (kansloze vertoning) mocht NEC vanavond in de eigen Goffert aantreden tegen PEC Zwolle. De missie van deze avond was duidelijk: de drie punten moesten in eigen huis blijven. PEC Zwolle is momenteel immers redelijk dramatisch, zowel op het veld als erbuiten, en NEC heeft ambities uitgesproken om mee te doen in het linkerrijtje. Dan moet je dit soort wedstrijden winnen, zelfs als de regen met bakken uit de lucht komt vallen. Dit moest dan wel gebeuren zonder Bart van Rooij, want die voltooide alsnog zijn gedroomde transfer naar FC Twente. Ook Sandler was nog altijd niet van de partij, iets wat met de week meer zorgen baart. Want zonder Sandler doet NEC echt twee jasjes uit. Gelukkig is Koki Ogawa weer terug, want voetballen zonder spits zet toch geen zoden aan de dijk.
De week van…een nieuw topseizoen
Het zal dit seizoen vaak gebeuren, vergelijken met vorig seizoen. Veel supporters doen het, het gebeurt in de media. Logisch. Opvallend genoeg hebben de openingszetten van dit seizoen ertoe geleid, dat er net als vorig seizoen, al flink wat druk staat op de derde wedstrijd.
Vorig seizoen startten we met nederlagen tegen Excelsior en Heracles Almelo. Twee laagvliegers dat seizoen, zou later blijken. Het chagrijn was groot. De derde wedstrijd tegen RKC Waalwijk moest gewonnen worden en dat gebeurde. Thuis werd het 3-0, maar makkelijk ging dat niet. De 2-0 en 3-0 vielen pas in de laatste minuten van de wedstrijd. Er waren geen Sandler, geen Van Rooij en geen Sano. Lars Olden Larsen stond in de basis. Wel deed Mattsson mee, hij scoorde twee keer.
In de wedstrijden daarna bleef het lang wisselvallig. Met een mooie 3-0 overwinning op FC Utrecht, een vreselijke nederlaag tegen het zwakke Vitesse en met, in eigen huis, gelijke spelen tegen Almere City en Volendam. Maar, Sandler was langzaam steeds meer minuten gaan maken, iedereen werd fitter, het team raakte ingespeeld en vanaf de inhaaloverwinning op AZ, op 6 december, kreeg het successeizoen vorm. Het duurde dus een tijdje, voor we op stoom kwamen.