1960-1965: Met Nijmeegse helden naar boven!
De nieuwe trainer Joop de Busser was niet het enige nieuwe gezicht bij het begin van het nieuwe seizoen. Smulders, Van de Dungen, Slijkhuis, Ruys en de man met misschien wel de mooiste voetbalnaam Cees Kick werden aangetrokken en Bosch, Van Dalen, Kentie, Lakenberg, Van Ringelenstein, Sewalt, Vermeulen en natuurlijk Roosenberg konden allemaal vertrekken. De start was geweldig en na 8 wedstrijden stond NEC met 15 punten bovenaan. Daarna ging het snel bergafwaarts. Niet alleen door de vele blessures, maar ook door het genuil van de supporters, ja, ook toen al! Trainer Joop de Busser werd de eerste trainer in de geschiedenis van het Nederlands betaalde voetbal die z’n contract inleverde, omdat hij niet meer tegen de kritiek van de leden/supporters kon. NEC en Wilhelmina eindigden uiteindelijk gelijk op plaats drie en een beslissingswedstrijd volgde. NEC kwam al snel met 0-4 achter. Het werd nog wel 2-4, maar weer promoveerde NEC niet naar de eerste divisie. Tijdens seizoen 1960-1961 kwam er gelukkig wel een definitief(?) einde aan het huisvestingsprobleem. De oude terreinen aan de Hazenkampseweg werden verkocht en de nieuwe accommodatie werd in juni 1961 officieel in gebruik genomen. Dat was dan ook het enige feestje dat gevierd werd, want bestuurlijk (het hele bestuur trad af), financieel (het publiek liet het massaal afweten) en sportief (al vijf jaar in de tweede klasse) zat NEC aan de rand van de afgrond.
En toen kwam ook nog eens dat cruciale seizoen 1961-1962. De KNVB had besloten dat de vijf laatst geplaatsten in de eindranglijst terug moesten keren naar het amateurvoetbal. Jan Remmers werd de trainer die dat moest voorkomen. Na drie wedstrijden had NEC slechts één punt en eigenlijk het hele seizoen bleef NEC rond die gedoemde vijfde plaats van onderen hangen. Ons bestaan in het profvoetbal hing aan een zijden draad. Op de laatste speeldag won NEC met 4-0 van EDO, terwijl directe concurrent Oldenzaal op 0-0 bleef steken tegen Velox. Omdat ze alle drie gelijk in punten waren geëindigd (26), moesten NEC, De Graafschap en Oldenzaal een soort nacompetitie spelen, waarna uiteindelijk één club zou moeten afstromen naar de amateurs. De eerste wedstrijd kon meteen beslissend zijn. Dat klinkt misschien gek, maar deze nacompetitie kende een nogal vreemde opzet. Er werd slechts een enkele competitie gespeeld van drie wedstrijden tussen deze drie clubs. Bij een gelijk aantal punten telde het doelsaldo uit de competitie en daarin was NEC de beste van de drie. Dat betekende dat één overwinning volstond om betaald voetbal veilig te stellen.
Het zogenaamde “Nijmeegse elftal”, met vooral mannen van de stad, moest het gaan doen. Het was held Tini van Reeken die één keer doel trof en die ene goal bleek genoeg voor de overwinning en voor het behoud van het profvoetbal in Nijmegen. Deze Nijmeegse helden zorgden ervoor dat Nijmegen nog steeds betaald voetbal heeft: Janssen in het doel, achterin Teuwsen en Ruiter, op het middenveld Derksen, Koopman, Hoogstraten en voorin Mijling, Van Reeken, Elbers, Van Boxtel en Slijkhuis.
De tweede wedstrijd van NEC, tegen De Graafschap (uitslag 2-0 voor de mannen uit Doetinchem) was voor ons een formaliteit, maar voor De Graafschap zeker niet. Na een eerdere nederlaag bij Oldenzaal bleven de zebra’s door deze overwinning ook profs. Kind van de rekening, op basis van doelsaldo in de competitie, was Oldenzaal, maar door fusies werd ook die club gespaard al duurde het verlengde verblijf slechts een jaar.
Wederom kwam er, in het begin van seizoen 1962-1963, een buitengewone ledenvergadering. Het was normaal en gebruikelijk in die tijd dat bestuursleden (algemeen, amateurs en profs) gekozen werden tijdens de ledenvergadering, maar dat systeem bleek voor bestuursleden van de profs lastig te zijn. Vooral wanneer bestuursleden zomaar weggestemd konden worden, bleek goed beleid voor de lange termijn erg moeilijk te zijn. Besloten werd om een nieuw reglement op te stellen, waarbij het bestuur van de proftak samengesteld werd door de algemene voorzitter in overleg met de commissie van advies. Het voorstel werd met 143 tegen 25 (met drie blanco stemmen) aangenomen en dat was het begin van het einde van de “socio-club” NEC.
Ook dit jaar was er sprake van een mogelijke fusie met een eerstedivisieclub. Uit welke provincie? Juist, Limburg! Het ging deze keer om een fusie met Rapid JC, die gelukkig opnieuw vastliep. De Limburgse club fuseerde later wel met Roda Sport.
Nieuw in de selectie dit jaar waren onder andere Pauke Meijers en Bennie Werts. De Houdini act waardoor NEC een profclub bleef, had kennelijk geïnspireerd en NEC speelde een goed seizoen. Ook de toeschouwers kwamen vaker kijken en regelmatig was De Goffert goed gevuld. NEC werd derde, nadat op de voorlaatste speeldag in het duistere Klazienaveen van Zwartemeer was verloren. De derde plek betekende een beslissingswedstrijd tegen de nummer drie uit de andere tweede klasse, HVC, om te bepalen welke club de laatste plek in de nacompetitie om promotie naar de Eerste Divisie mocht innemen. In Wageningen verloor NEC deze wedstrijd met 2-1.
In de beker kwamen we dit seizoen weer ver. Na het verslaan van mede-tweededivisieclub Haarlem, werd eerstedivisieclub Veendam verslagen. In de volgende ronde werd eredivisieclub NAC verslagen en de ronde daarna ook eredivisieclub Sportclub Enschede. Pas in de halve finale bleek ADO te sterk. Dat beloofde veel goeds voor het nieuwe seizoen.
Seizoen 1963-1964 zorgde voor een hoop nieuwe dingen. Zo werd de Stichting Betaald Voetbal Nijmegen opgericht om meer geld binnen te halen voor de club. Daarnaast werd er eindelijk geld vrijgemaakt om een administrateur (de heer Gerrits) als parttimer een betaalde functie aan te bieden. Iets wat oud-secretaris Demouge al in 1955 voorstelde. Ook nieuw was de oprichting van de supportersvereniging. Op 12 augustus 1963 namen de heren Theloosen, Overdijk en Lieshout het initiatief voor deze vereniging die inmiddels ruim 4000 leden heeft.
Bijna helemaal nieuw was de selectie. Liefst twaalf nieuwe spelers werden er aangetrokken, waaronder Ben Zweers, Paul Merkx, Theo van Doorneveld en Henk Koning. Dat jaar speelde NEC zeven oefenpotjes, waarvan zes op vreemde bodem tegen goede tegenstanders. Liefst vijf daarvan werden (meestal met grote cijfers) gewonnen. Alleen Go Ahead bleek te sterk (3-1).
De start van de competitie viel tegen, maar na een wedstrijd of vier begon het te lopen. Zo goed dat enkele clubs met grote cijfers verslagen werden. Zo won NEC met 4-1 van Vitesse, met 7-1 van Limburgia en Wilhelmina en won het met liefst 9-1 van N.O.A.D. in dat jaar. De concurrenten bleven echter ook punten pakken en dus moest het op de laatste speeldag beslist worden in De Goffert. In een allesbehalve saaie 0-0 wedstrijd tegen Xerxes in een uitverkochte(!) Goffert behaalde NEC het kampioenschap van de tweede divisie B. Maar kampioen worden betekende niet automatisch promoveren. Daarvoor moest nog een promotiewedstrijd worden gespeeld tegen de kampioen van de tweede divisie A en dat was Alkmaar.
Een hard werkend NEC, met Smulders, Zweers en van Reeken als uitblinkers, versloeg Alkmaar met 1-3 in de Utrechtse Galgenwaard. Bij de Waalbrug werd de spelersbus opgewacht door honderden fans die in de stromende regen stonden te wachten. Daarna vertrok de stoet naar de Goffertboerderij voor een groot feest.
De kersverse eerstedivisionist NEC probeerde het elftal zoveel mogelijk intact te houden voor seizoen 1964-1965. Slechts twee nieuwe aankopen (Beerendonk en Heerschop) werden aangetrokken. Het eerste seizoen in de eerste divisie begon slecht, werd steeds beter, maar eindigde toch teleurstellend met een plek in de middenmoot. Vooraf had men er misschien voor getekend, maar als je halverwege in de top mee aan het draaien bent, dan is de teleurstelling wel te begrijpen. In de bekercompetitie werd al in de eerste ronde verloren van EDO. In de derde(!) verlenging viel de beslissing in het voordeel van de Haarlemmers. De grootste schok dat jaar was echter te vinden in de brievenbus: de KNVB kwam met “Rapport Zon.”